20. Szanse i ryzyko.

           Z POZDROWIENIAMI I NAJLPESZYMI ŻYCZENIAMI DLA DZIEWCZYNY, KTÓRA PISAŁA, ŻE MA DZIŚ OSIEMNASTKĘ! SPEŁNEINIA MARZEŃ!  J

odezwij się do mnie na tt lub asku bo nawet nie wiem jak masz na imię

Ból w klatce piersiowej był silny, ale do wytrzymania. Ronnie zacisnęła szczękę i cierpliwie czekała na swoją kolej, dosłownie czując, jak kolejne porcje krwi docierają do jej mózgu. W końcu nieznany jej mężczyzna podszedł od okienka i dziewczyna zajęła jego miejsce.

-Dzień dobry. - pielęgniarka uśmiechnęła się do niej życzliwie.

-Do doktora Warnera. - powiedziała cicho. - To pilne...

Nie zdążyła dokończyć zdania, gdy nagle straciła władzę w nogach i osunęła się na ziemię.

Gdy znów otworzyła oczy, była już na sali, podłączona do kilku urządzeń monitorujących pracę jej serca. Głośne pikanie irytowało ją bardziej niż kiedykolwiek.

-Obudziłaś się. - usłyszała obok siebie męski głos.

Gwałtownie obróciła głowę, co spowodowało, że obraz przed jej oczami na chwilę się rozmazał. Jednak ostatnią osobą, jaką spodziewała się zobaczyć był ten chłopak.

-Co tu robisz?

-Pracuję. Nie pamiętasz, widywaliśmy się tutaj.

-Pamiętam. Ale dlaczego siedzisz przy mnie zamiast opiekować się innymi pacjentami.

-Skończyłem już dyżur i postanowiłem zobaczyć, co z tobą. - Mike spojrzał na nią niepewnie. - Mam sobie iść?

-Nie... zostań. To miło z twojej strony.

-Chcesz zawiadomić kogoś? Harry'ego? Emily?

-Nie Harry'ego.

Chłopak nic nie odpowiedział, ale jego spojrzenie mówiło więcej niż słowa.

-Potem go powiadomię. Teraz zadzwoń do Emily.

-Jasne.

-I muszę porozmawiać z Warnerem.

-Powiem mu, że się obudziłaś.

-Dzięki, Mike.

Brunet uśmiechnął sie tylko, po czym wstał i opuścił salę, pozostawiając Ronnie sam na sam z jej myślami. "A więc to mnie czeka?" - zapytała samą siebie, czując, jak w jej oczach zbierają się łzy. Nie mogła płakać. Musiała być silna. Dla Harry'ego. Dla Rose. Teraz tylko ta dwójka była dla niej wszystkim i nie mogła ich zawieść.

*

-Jak się pani czuje? - zapytał Warner wchodząc do sali.

-A jak mam się czuć skoro wynik jest pozytywny? - nie wiedziała skąd ma jeszcze siłę na sarkazm.

-To jeszcze niczego nie przesądza.

-Może nowym pacjentom może pan wciskać taki kit, ale mi nie. Leczę się odkąd byłam dzieckiem. Proszę mi powiedzieć wprost. - na chwilę zawiesiła głos, bojąc się wypowiadać to słowo choćby w myślach - Umrę?

Lekarz nie krył swojego zaskoczenia taką postawą

-Nie ma pani innych pytań?

-Czy ja umrę? - powtórzyła.

-Mam nadzieję, że nie w najbliższym czasie. Będziemy ratować panią...

-Jak?

-W najgorszym przypadku... przeszczep.

Ronnie odwróciła twarz do okna, pozwalając pierwszym kroplom przeciąć jej policzki.

-Obowiązuje pana tajemnica lekarska.

-Oczywiście.

-Nie chcę, by ktokolwiek miał dostęp do wiadomości na temat mojego stanu.

-Rozumiem, że nie chce pani mówić też mężowi. - westchnął - Powinna się pani zastanowić, czy nie chce pani, by wiedział o komplikacjach. Nie może pani trzymać z dala od wszystkiego.

-Powinnam była trzymać się z dala od niego... Przez ostatni rok. Przez ostatnie cztery lata.

*

Zaraz po telefonie od Mike'a, Emily pojawiła się w szpitalu. Jako że nie była krewną, nikt nie chciał tłumaczyć jej, co stało się z Ronnie, ale ona na szczęście wiedziała, do kogo się udać.

-Wiesz coś?

-Może jestem tylko pielęgniarzem, ale też obowiązuje mnie tajemnica lekarska.

-Błagam cię... to moja przyjaciółka. Przecież wiesz, że możesz mi zaufać...

Mike tylko przewrócił oczami, wracając myślami do rozmowy przed ostatnich godzin.

-Dobra. Ale buzia na kłódkę.

-Jasne.

-Okazało się, że ktoś zrobił błąd w zapisach i Ronnie zamiast dostawać dawkę 10 mg, dostawała 20 mg. Nie mamy pojęcia, jak to na nią wpłynie. Nikt wcześniej nie leczył się taką dawką.

-To straszne! Wiadomo, kto był za to odpowiedzialny?

-Nikt nie jest pewny... teraz wszyscy wytykają się nawzajem palcami, byle odsunąć oskarżenie od siebie. Sprawdzałem tablicę dyżurów i najbardziej podejrzany jest...

-...Jacob. Mały gnojek przed którym wszystkich was ostrzegałam, ale nikt mnie oczywiście nie słuchał. - usłyszeli obok siebie. Wysoka pielęgniarka stała z boku patrząc na nich krytycznie.  - Skoro już opowiedziałeś swojej dziewczynie nasze medyczne tajemnice, może dla odmiany zajmiesz się panią z trójki, bo trzeba ją zawieść na zabieg.

-A pani z trójki nie poradzi sobie sama? - Mike próbował żartować, ale widać było, że jest spięty.

-Pani z trójki jedzie na kontrolę po amputacji nogi.

-Jasne. - chłopak uśmiechnął się przepraszająco do Emily. - Leć do Ronnie, spotkamy się później. - i już go nie było.

Emily posłuchała tych słów. Widząc przyjaciółkę leżącą pod tą całą aparaturę, obiecała sobie, że jeśli kiedyś dopadnie tego Jacoba, a dopadnie, to on wyląduje na oddziale intensywnej terapii.

-Cześć kochana! Kwitnąco wyglądasz!

*

Martin Warner nigdy wcześniej nie był tak rozdarty jak wtedy, gdy szedł szpitalnym korytarzem w stronę oczekującego na korytarzu Harry'ego - Emily zawiadomiła go, nawet nie pytając Ronnie o zdanie - lekarz musiał dokonać wyboru między uczciwością wobec pacjentki a rozsądkiem. Wiedział, że pacjentka się wścieknie, ale...

Zawsze był człowiekiem rozsądku.

Ledwie znalazł się w zasięgu wzroku Stylesa, gdy ten poderwał się z miejsca i ruszył w jego stronę.

-Co z nią? - zapytał gorączkowo.

-Źle. Wygląda na to, że przedawkowała lek. - zaczął lekarz - Zrobiliśmy dodatkowe testy i okazało się że jej serce jest znacznie mniej wydajne, niż nam się wydawało. Nie wytrzyma, jeśli nie otrzyma odpowiedniego wsparcia.

-O czym pan mówi?!

Warner westchnął, po czym wskazał chłopakowi na krzesła. Obaj usiedli i przez chwilę milczeli, każdy pogrążony w swoich myślach.

-Powiem to panu najprościej jak potrafię. I prawdopodobnie stracę przez to pracę, bo pańska żona zabroniła mi mówić cokolwiek.

-Ronnie zabroniła...?

-Nie chciała, żeby pan cokolwiek wiedział o jej stanie.

Harry pokręcił głową w niedowierzaniu. Miał nadzieję, że etap tajemnic mają już za sobą.

-W takim razie będę udawał, że nic nie wiem.

Lekarz spojrzał na niego z wdzięcznością.

-Serce Ronnie jest jak świeca. Wypala się. Pracuje coraz słabiej. Organizm jest obciążony terapią, nie może się bronić. Będziemy próbowali spowolnić ten proces lub podłączymy ją do respiratora.

-A jeśli to nie zadziała?

-Jeśli nie będzie innej możliwości... Ronnie będzie potrzebować nowego serca.

Harry zachłysnął się powietrzem.

-Niestety, w jej przypadku taka operacja będzie bardzo trudna, a póki co jej wyniki wciąż lecą w dół.

-Jakie są szansę, że... jeśli znalazłby się dawca...

Warner odwrócił wzrok. Nie był pewien, czy powinien mówić.

-Jakie są szanse?!

Pielęgniarki zatrzymały się w pół kroku i spojrzały na chłopaka karcąco, ale jednocześnie z pewną dozą współczucia.

-W obecnym stanie operacja jest niemożliwa. Zresztą, Ronnie nie chce o tym słyszeć. Twierdzi, że jej serce da radę. Przy idealnym dawcy prawdopodobieństwo, że pańska żona przeżyje to jakieś 25-50 procent.

Styles ukrył twarz w dłoniach. Nie mógł płakać. Musiał być silny.

-Przykro mi...

-Chce mi pan powiedzieć, że ona spada w dół, a ja nie mogę jej zatrzymać?

-Oczywiście, że nie. Przeszczep to ostatnia możliwość. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by tego uniknąć. Ronnie jest pod opieką najlepszych specjalistów w Anglii. Ale... chciałbym, kiedy już pańska żona poczuje się lepiej, Rose również została przebadana. Takie wady są dziedziczne.

Hazz nie chciał już go słuchać.

-Może mnie pan zostawić samego? - zapytał, wciąż nie patrząc w jego stronę.

-Oczywiście.

Styles posiedział jeszcze przez kilka minut w samotności, po czym otarł łzy, wstał i chwiejnym krokiem ruszył do sali, gdzie leżała jego ukochana. Nic nie mówiąc podszedł do niej, ujął bladą, zmęczoną twarz w dłonie i pocałował. Najpierw czoło, potem oczy, nos, policzki, a na końcu usta. Poczuł chłodną rękę na swoim karku, szczupłe palce łapiące za kosmyki jego włosów i przyciągające go bliżej. Całował ją, jakby zamierzał zaraz umrzeć, tylko po to, by oddać jej swoje serce. W końcu od zawsze należało do niej.

Powoli rozdzielił ich usta, ale wciąż stykali się czołami, patrząc sobie w oczy.

-Wyjdę z tego. - wyszeptała dziewczyna. - Nigdy cię nie zostawię.

-Wiem - odpowiedział. - Tak bardzo cię kocham, Ronnie.

[wiem, że krótko, ale nie chciałam lać wody. nawet tego nie czytałam. jestem zmęczona. Nie mam ani czasu, ani siły, by się rozpisywać. no i muszę tweetować #PolandNeedsWWATour ;)

Lepiej wy komentujcie. Jak myślicie, co się stanie z Ronnie? Będzie przeszczep czy nie?

Nawet nie wiem ile osób (tak naprawdę) to czyta…

Bez 20 komentarzy następnego rozdziału nie oddam.]