EPILOG

          [Wiem, że większość i tak tego nie przeczyta ale ok.

Tak naprawdę to wszystko miało wyglądać inaczej. Zaczęłam Heartache bo wpadłam na pomysł "Co by było, gdybym zabiła Ronnie?" No i miałam ją zabić.. w jakimś 7 rozdziale. Ale nie miałam serca tego zrobić haha. Ostatecznie nie jestem zadowolona z tego opka (nie pisze tak żebyście komentowały nie, jest super etc. - to moje odczucie, wiem, że mogłam napisać to lepiej). Czuję się źle z tym, że tak mało pisałam. Generalnie czuję się źle. Można powiedzieć, że ten blog był ze mną, wy byliście, w bardzo ważnym (czyt. trudnym) okresie mojego życia - w końcu rok i 3 miesiące to nie taki krótki okres! Kończę w bardzo złej formie fizyczniej - chora - i psychicznie - samotna. (to trochę jak Norwid i Chopin ;)) Ale jestem optymistką i mam mnóstwo planów więc nie będzie źle.

Co dalej z tym blogiem?

Będzie otwarty! Tak, nie widzę sensu zakładania nowego adresu. To tylko adres. Do wakacji powinnam wrzucić jakieś shorty (bo naczytałam sie ostatnio imaginów - ale takich z wyżej półki ;)) i mam ochotę coś takiego napisać.

około wakacji mam nadzieję zawieszę bloga - jeśli to zrobię to znaczy że spełniło się moje marzenie i wyjeżdzam, ale jako że jeszcze nie załatwiłam sb wyjazdu to zamiast zwieszać pewnie zacznę nowe opko którego już nie mogę się doczekać, choć szczerze mówiąc nie wiem o czym będzie ;) Anyway.

Dziękuję wszystkim, którzy wytrwali ze mną do samego końca Smile of Harry. Jesteście najlepsi. Mam nadzieję, że nie opuścicie mnie w dalszym blogowaniu (i vlogowaniu). Kocham was!]

a teraz EPILOG. (błędy poprawię jutro;))

Padał deszcz. Chłodny, londyński deszcz, obmywający ulice z mgły, odświeżający, wyciszający. Harry obudził się w swoim wielkim, wysokim łóżku i leniwie zamrugał, próbując przywrócić oczom ostrość. Szum wody za oknem i ciepło pościeli kusiło go, by jednak przedłużyć odpoczynek o kilka minut. Ale wiedział, że już nie uśnie. Czuł, jak dwie małe rączki zaciskają się na jego koszulce i mimowolnie się uśmiechnął. Rose spała spokojnie, opierając głowę na jego ramieniu, niemal tak samo, jak zwykła to robić jej matka. Harry przytulił dziecko do siebie, a pamięć od razu przywołała wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich dni.

Jacob, czy też Mike, umarł. Dorothy znikła. Chociaż oznaczało to koniec ich kłopotów - przynajmniej na pewniej czas - nikt się z tego nie cieszył. Emily, która najbardziej przeżyła śmierć przyjaciela jeszcze tego samego wieczora wyjechała. Zostawiła tylko zdawkową wiadomość dla Nialla, informując go, żeby się nie martwił. Nie zabrała telefonu, więc nikt nie potrafił jej namierzyć.

Ronnie odzyskała przytomność się i po długiej rozmowie z Louisem i Niallem powiedziała całą prawdę. I choć minął tydzień, Harry wciąż przypominając sobie treść ich rozmowy miał łzy w oczach.

Od tego czasu minął tydzień. Najbardziej cichy tydzień w historii. Harry nie rozmawiał z chłopakami, będąc u Ronnie w szpitalu oboje milczeli, Emily wydawała się zapaść pod ziemię.

Rose zamruczała, jak mały kotek i powoli zaczęła się budzić. Jej ojciec zwolnił uścisk i pozwolił dziewczynce usiąść, mimowolnie wyobrażając sobie dziecko, które zabiła ludzka zawiść i głupota. Nie wiedział, czy byłby to chłopiec czy dziewczynka, jakie miałby oczy i włosy, jaki charakter. Co gorsza, już nigdy miał się nie dowiedzieć.

Nie był wściekły na Ronnie.

Nie był nawet wściekły na Dorothy i Jacoba.

Chciał po prostu wiedzieć, dlaczego to dziecko, jego dziecko, musiało umrzeć, by wszystko inne mogło ocaleć.

-Dziemy mamy dziś? - zapytała mała.

Harry zamrugał, próbując skupić się na tym pytaniu.

-Tak, malutka. Dziś mama wyjeżdża.

-Dzie?

-To takiego miejsca, gdzie będzie dużo lekarzy.

-Ale wlóci?

-Wróci, i będzie zdrowa.

Dziewczynka uśmiechnęła się i niespodziewanie przytuliła się do ojca.

-Kocham tata. - wyszeptała mu prosto do ucha.

-I tata też kocha ciebie. - odpowiedział, uśmiechając się, gdy Rose zaczęła bawić się jego włosami.

-A mama?

-Mama też cię kocha, kruszynko. Przecież wiesz.

-Nie. - dziecko odsunęło się i spojrzało na niego poważnie - Nie nunia. Cy tata kocha mame?

-Kocham ciebie i mamę najbardziej na świecie.

Rose uśmiechnęła się.

-Mama kocha nas. Mówiła niuni. Wćoraj. Mówiła.

*

Niall nie był pewien, czy zrobił dobrze, ale wracając do domu myślał, że Emily chciałaby, by to zrobił. Szczerze mówiąc, tylko dla niej tam poszedł. Był niemal pewien, że dziewczyna zjawi się na pogrzebie Jacoba. Ale jej nie było. Mimo wszystko złożył kwiaty na grobie i odmówił krótką modlitwę. Ostatecznie Mike nie chciał by to wszystko się tak skończyło.

Nie pamiętał muzyki, która sączyła się z radia, gdy jechał samochodem. Nie zwracał uwagi na ludzi na ulicach. Dopiero gdy wsiadał do windy, dostrzegł uśmiech jednego z ochroniarzy stojących w holu jego apartamentowca. Znał tego mężczyznę na tyle długo, by wiedzieć, o czym świadczy ta mina.

Gdy tylko wszedł do mieszkania, zaczął się gorączkowo rozglądać. Nie ryzykował wołania, nie chciał sam przed sobą wychodzić na desperata.

Zobaczył ją, gdy siedziała w salonie, ubrana czarną sukienkę do kolan i bawiła się swoją bransoletką. Ciemny żakiet zdjęła i przewiesiła przez oparcie, jej ramiona były odsłonięte. Wycięte w skórze "NIALL" wydawało się wyróżniać wśród innych blizn.

Horan na chwilę zatrzymał się w progu, po czym postanowił nie robić scen i usiadł obok dziewczyny.

-Nie potrafiłam tego zrobić. - powiedziała blondynka. - Nie umiałam pójść na jego pogrzeb. To przeze mnie się zabił.

-Nie myśl o tym w ten sposób. Wcale nie myśl.

Emily wykonała kilka głębokich wdechów i otarła łzy, które rozmazywały jej łagodny makijaż.

-Wróciłam. - poinformowała.

-Cieszę się. Gdzie byłaś?

-U rodziny. Musiałam zebrać myśli. - zrobiła krótką pauzę. - Ale teraz już nigdzie się nie wybieram. - Niall poczuł, jak dziewczyna opiera swoją głowę na jego ramieniu. - Co z Ronnie?

-Obudziła się. Dzisiaj ma być przewieziona do innej kliniki.

-A jak...Harry?

-Dobrze. Jest trochę przybity, ale pozbiera się.

-A my? Możemy się pozbierać?

Niall delikatnie puścił dziewczynę i wstał.

-Chodź tu.

-Ale...

-Po prostu chodź.

Emily niechętnie podniosła się z miejsca i stanęła naprzeciw chłopaka.

-Zamknij oczy.

-Ok...

-Co widzisz?

-Nic.

-A teraz pomyśl życzenie.

Emily zacisnęła mocniej powieki. "Być z Niallem. Już na zawsze."

-Pomyślałam.

-Wyobraź sobie, że to życzenie staje się prawdą. Co teraz widzisz?

-Widzę nas. Razem. - uśmiechnęła się delikatnie, nie otwierając oczu.

-Więc marzymy o tym samym. - Niall też się uśmiechnął, patrząc na jej rozmarzoną twarz.

-Nie chcę otwierać oczu. - wyznała. Czuła, jak dłonie chłopaka układają się na jej talii.

-Więc ich nie otwieraj. - powiedział pochylając się, by ją pocałować. Był to bardzo słodki pocałunek. - Teraz. - polecił. Dziewczyna spojrzała na niego z uśmiechem. - I co teraz widzisz?

-Nas. Razem.

*

-Obiecaj, że będziesz grzeczna - poleciła Ronnie, patrząc na córkę z czułością.

-Tak!

Harry patrzył na żonę przekrwionymi oczami. Ronnie siedziała na wózku inwalidzkim, czekając aż zapakują ją do karetki i zawiozą do zamkniętej kliniki, gdzie nie będzie widywać swojej rodziny przez najbliższe tygodnie. Gdy przyszła pora na jej pożegnanie z mężem, poczuła się tak zestresowana jak podczas pierwszej randki.

-Obiecaj, że będziesz grzeczna - Hazz powtórzył jej słowa pochylając się, tak, by ich twarze były na równym poziomie.

-Obiecuję.

-I zostawiaj uchylone okno na noc. Będę cię odwiedzał.

Ronnie zaśmiała się słabo.

-Zobaczę co da się zrobić.

-A tak na serio... - Harry złapał dziewczynę za rękę i zagryzł wargę.

-Dobrze, pani Styles... Możemy już jechać - poinformował pielęgniarz.

-Jeszcze chwilę - powiedział do niego Harry i znów zwrócił się do żony. - Nigdy więcej kłamstw, ok? Wracasz do mnie i jesteśmy nieprzyzwoicie szczęśliwi. Jasne?

-Hmm... Niech będzie. - Ronnie przyciągnęła chłopaka do siebie i krótko pocałowała. - Który raz się rozstajemy?

-Ostatni.

-Naprawdę się nam śpieszy... - odezwał się pielęgniarz.

-Cicho! - pogroziła mu Rose.

Harry zaśmiał się i ostatni raz przytulił swoją żonę. Jej ciało było chłodne i kruche, pragnął zostać z nią i ogrzać ją, ale nie mógł.

-Do zobaczenia. - wyszeptał, oddając ją pod opiekę młodego lekarza. Ten sprawnie umieścił Ronnie w pojeździe.

-Pa pa mama! - zawołała jeszcze Rose, ale samochód już ruszył.

-Ma pani piękną córkę. - odezwał się pielęgniarz. - Ronnie uśmiechnęła się. - Odziedziczyła pani oczy.

-Tak. - potwierdziła, patrząc przez szybę na chłopaka, który stał na chodniku przed szpitalem trzymając na rękę małą, niepokorną dziewczynkę. - Ma moje oczy. I uśmiech Harry'ego.

MÓJ VLOG