Epilog i Pożegnanie

Emily siedziała na wysokim murku koło studia machając nogami w takt nuconej melodii i uśmiechała się do wszystkich przechodniów. Miała na sobie pomarańczową sukienkę, a na stopach baleriny. Jasne włosy rozpuściła i ozdobiła błyszczącą spinką. Rose siedziała w wózku przy wejściu i wciąż bezskutecznie próbowała zagadać ochroniarza.

-Bu! - Zayn pojawił się znikąd obok blondynki.

-Malik! Przestraszyłeś mnie! - zaśmiała się, patrząc na bruneta, który wspiął się na murek i głośno westchnął.

Przed długą chwilę Emily po prostu patrzyła na swojego nowego najlepszego przyjaciela.

-Cześć.

-Cześć. Gdzie Niall?

-Już idzie. - odpowiedział za Zayna Lou, wychodząc ze studia. - Słyszałaś? Ed w końcu pokazał nam tą swoją piosenkę!

-Tak?

-Taa... okazało się, że to coś na kształt... duetu? W każdym razie są partie pisane dla dziewczyny.

-Więc musieliśmy zaprosić do współpracy kobietę. - dopowiedział Payne, który też do nich dołączył.

-Ale dopiero po tym, jak Hazz odmówił śpiewania jako baba. - zaśmiał się Zayn, a koledzy mu zawtórowali.

Przez chwilę wszyscy milczeli, wystawiając twarze do ostatnich jesiennych promieni słońca. Liam wyjął Rose z wózka i dziewczynka zaczęła krążyć pomiędzy przyjaciółmi.

-Emily? - odezwał się nagle Lou.

-Tak?

-Ty jesteś naprawdę ładna. Zwłaszcza gdy się uśmiechasz.

Nikt nie roześmiał się na te słowa, wszyscy czekali na relację dziewczyny. Ona tymczasem oparła się o ramię Zayna i pochyliła do Tommo.

-Mylisz się. - wyszeptała. - Nie jestem ładna. Jestem piękna.

Louis ujął jej dłoń i mocno uścisnął.

-Chyba wiem, czyja to zasługa...

-Harry! - zawołała Emily, widząc loczka, wychodzącego z budynku.

-Cześć, Emily. - uśmiechnął się tamten. - Choć, malutka!

-Tata! - Rose podbiegła do ojca z uśmiechem.

-Jest Ronnie?

-Jeszcze nie, ale zaraz przyjedzie. Pojechała z Dan na przymiarki sukni.

-Ślub w gwiazdkę? - upewnił się Zayn.

-Nie. Dwa śluby. - uściślił Liam.

-To może i my się ustatkujemy, co, Tommo?

-Właściwie to czemu nie? - chłopak spojrzał na swojego najlepszego przyjaciela, który właśnie gaworzył z córką. - Czasem jak tak się zastanawiam...

-Zazdrościsz, co? - zaśmiał się Hazza. - Auć! - Rose pociągnęła go za włosy i zachichotała. - Nie wolno... - wyjął rączkę dziewczynki z swoich loków i spojrzał na nią z czułością. - Nawet nie wiecie jak bardzo ja zazdroszczę sobie. Ale nie wiem, czy byłbym w stanie to właściwie docenić, gdybym na chwilę tego nie stracił...

-Awwww.... - zawył Lou. - Jesteś taki słodki, Hazz...

Emily uśmiechnęła się, ale po chwili zeskoczyła z murku.

-Idę szukać Horana. - poinformowała, wygładzając materiał sukienki.

-Powinien być na piętrze.

-Dzięki.

Dziewczyna weszła do studia i rozglądała się na boki przemierzając kolejne korytarze. Nagle usłyszała znajomy głos. Była jeszcze zbyt daleko, by zrozumieć konkretne słowa. Zagryzła dolną wargę niepewnie wykonując kolejne kroki. Nagle wokal uległ zmianie i zamiast męskiego głosu pojawił się kobiecy.

"I know, you can't understand

but it all is for you.

all my pain, all my fear

when I was waiting for you."

Uśmiechnęła się odnajdując drzwi, zza których dochodził śpiew. Znów usłyszała głos Nialla.

"it only makes my love stronger

even i don't wan...

         

-Niall! To kwestia Harry'ego!

Emily stanęła w drzwiach i zobaczyła swojego chłopaka przedrzeźniającego się z znajomo wyglądającą dziewczyną.

-Och, jesteś! - zawołał blondyn dostrzegając swoją ukochaną w drzwiach.

-Czy to jest jakaś dwuznaczna sytuacja? - zaśmiała się Emily. - Bo nie wiem jak się zachować.

Druga z dziewczyn zaśmiała się głośno.

-Nie, nic z tych rzeczy. Chciałam tylko jeszcze raz zaśpiewać moją solówkę, przepraszam że go zatrzymałam...

-Nic się nie stało. - zapewniła ją tamta.

-Zaraz, czy wy się tak oficjalnie znacie? - zreflektował się Irlandczyk, podchodząc do swojej dziewczyny. - Emily, to jest Demi, Demi, to Emily. - przedstawił je sobie. - Moja dziewczyna i cudowna osoba, która pomogła mi ją zdobyć. - zaśmiał się.

-Jak to? - zdziwiła się blondynka, patrząc na Lovato.

-A co, myślałaś, że sam wiedziałby jak ma się zachować? - mrugnęła do niej.

-Ty draniu! - Emily uderzyła chłopaka lekko w ramię i wszyscy zaczęli się śmiać.

Gdy chwilę później we trójkę wyszli przed budynek, byli tam  tylko Harry, Ronnie i Rose. Mała dziewczynka wesoło dreptała obok całujących się pod ścianą, zupełnie jak para małolatów, rodziców. Ronnie mocno zaciskała rękę na karku chłopaka, a jej palcu błyszczał piękny pierścionek. Gdy usłyszeli zbliżające się kroki niechętnie odsunęli się od siebie.

-Cześć Ronnie! - przywitał się Horan.

-Hej. - uśmiechnęła się. - Już uciekacie? - zdziwiła się. - Myśleliśmy, że się z nami przejdziecie...

-Ja bardzo chętnie! - zawołała Demi. - Będę miała okazję by napatrzeć się na tą całą ilość, którą emanujecie!

Niall ujął rękę Emily, Hazz objął Ronnie, Rose trafiła do wózka i wszyscy ruszyli na spacer. Było chłodno, ale nikt nie zwracał na to uwagi.

-Jaki tytuł ma piosenka Eda? - zapytała nagle blondynka.

-"Waiting for better a time." - odpowiedział Niall.

Harry spojrzał na Ronnie z czułością.

-Pamiętasz naszą rozmowę w kawiarni? *

-Tak... - dziewczyna pamiętała, że mówili wtedy o piosence Sheerana.

-Ta piosenka zaczyna się od słów. "It's my secret, it's my secret." - zaśmiał się.

Emily zacisnęła mocniej rękę Nialla i zwolniła kroku. Przez chwilę patrzyła na oddalających się znajomych, po czym przeniosła wzrok na chłopaka. Jego spojrzenie przesycone było pytaniem.

-Powiedziałam dzisiaj Louisowi... że jestem piękna. I naprawdę w to uwierzyłam.

Horan uśmiechnął się szeroko, po czym ujął jej twarz w dłonie i pocałował najpierw oczy, potem nos, a na koniec usta.

-Kocham cię.

Tymczasem Harry Styles pchał wózek w którym jego dwuletnia córeczka śpiewała nieznane nikomu piosenki, w drugiej dłoni zamykając dłoń Ronnie. Ta uśmiechała się do niego ciepło.

-Hazz?

-Tak?

-Chciałbyś mieć syna?

Chłopak zatrzymał się w miejscu i spojrzał na nią zaskoczony.

-Ronnie, czy ty...

-Nie! - zaśmiała się głośno z jego przypuszczeń. - Po prostu zastanawiałam się, czy nie wolałbyś żeby Rose była...

Teraz to Harry roześmiał się w głos. Ale trwało to tylko chwilę, potem pochylił się do dziewczyny tak, że ich usta niemal się zetknęły.

-Nie ma niczego, co chciałbym w niej zmienić. - wyszeptał, patrząc jej w oczy. - Kocham was obie tak bardzo, że sam nie umiem tego opisać. - przez chwilę po prostu patrzyli sobie w oczy. - Ale jeśli chodzi o chłopca... zawsze możemy nad tym popracować...

Ronnie uśmiechnęła się i pocałowała go lekko.

-Mama? Tata?

Harry i Ronnie spojrzeli na Rose, która wyglądała zaciekawiona z wózka, a ich oczy wyrażała tylko szczęście.

*Harry’emu chodziło o rozmowę w rozdziale 7, gdy mówił „Ed szykuje nam coś nowego. (…)Wciąż powtarza "To mój sekret, to mój sekret, jak już skończę to pokażę wam wersję demo w moim wykonaniu."

NO I DOCZEKALIŚMY SIĘ KOŃCA.

Trwało to jak zwykle za długo, ale piszę te słowa dosłownie w ostatniej chwili, a epilog miał wyglądać inaczej i nie być pisany "na kolanie", ale tak to już ze mną jest i chyba się nie zmieni.

Kochane moje!

"Smile of Harry" powstało przypadkiem. Samego bloga założyłam z czystej ciekawości. Jak długo wytrzymam, czy znajdzie się choć kilka osób chcących mnie czytać. Ale szybko pisanie dla was stało się czymś, co - dosłownie - trzymało mnie w kupie. Wiele razy pisałam, że chcę rzucić pisanie, że mam gorsze dni etc. Nigdy nie kłamałam w ten sposób, by zachęcić was do większego komentowania. Wasza obecność naprawdę mi pomagała i cały czas pomaga, bez bloga już dawno rzuciłabym to niewdzięczne zajęcie w cholerę. Dlatego nie mogę się powstrzymać się przed pisaniem nowej opowieści, ale... o tym później. ;)

Na podstawie moich długodystansowych rozmyślań mogę śmiało powiedzieć, że bloger to jedna z tych osób, które niebywale łatwo uszczęśliwić. Wystarczy nowe wejście, nowy komentarz, nowa oznaka jakiegokolwiek zainteresowania i od razu chce się żyć. Wasze zainteresowanie to jedyna zapłata za nasze zaangażowanie, ale dla mnie jest to bezcenne.

Dziękuję za każde wejście ( ponad 20 700!!), każdy komentarz (720!!) z , każdy uśmiech i każdą łzę. Szczególnie dziękuję za waszą nadludzką cierpliwość i wyrozumiałość, gdy spóźniałam się z prawie każdym rozdziałem.

Dziękuję też tym, którzy pisali do mnie na twitterze i asku, bo to niezwykle miłe, że naprawdę wam to się podobało, naprawdę czekaliście na nn. Wiem że te osoby wiedzą o kogo chodzi i nie przestaną mnie choć troszkę lubić, gdy skończy się ta notka ;).

Pewnie o czymś zapomniałam. trudno.

To tyle.

To co, zobaczymy się jeszcze?

Mówię dziękuję i do widzenia. Znikam na chwilę, by niebawem znów pojawić się i próbować was zaskoczyć.

JEŚLI ZAMIERZACIE KOMENTOWAĆ, TO PODPISZCIE SIĘ WSZYSCY SWOIMI @, ŁADNIE PROSZĘ ;)

Amy Empty

Ps. Jeśli znajdzie się trochę chętnych to chętnie skrobnę ciąg dalszy tego opka – ale z wątkiem Nialla i Emily na czele. Jak coś to czekam na ewentualny entuzjazm tu i na Twitterze.