Rozdział Czterdziesty Szósty.

[DZIĘKUJĘ ZA PONAD 19 000 WEJŚĆ!]

Niall zatrzymał się pod budynkiem, do którego Emily uczęszczała na terapię. Dziewczyna poprosiła go o odebranie jakiś papierów, więc w wolnej chwili skoczył do centrum.

Terapeutkę spotkał w jej gabinecie. Przedstawił się, choć uśmiech kobiety był jednoznacznym dowodem, że nie musiał. Szybko znalazła odpowiednie dokumenty.

-Muszę panu pogratulować. - zauważyła.

-Jak to?

-Zrobił pan dla Emily o wiele więcej niż ja.

-Ach... robiłem to też dla siebie. - zaśmiał się. - To cudowna dziewczyna.

-Jest bardzo silna, tylko chyba tego nieświadoma...

-Tak...

-Ale i tak, jak na osobę po jej przejściach...

-Zaraz, o czym pani mówi? - zdziwił się chłopak.

-Mówię o przyczynach chorób Emily...

-Chorób? - Niall przez chwilę miał wrażenie że mówią o innej osobie.

-Anoreksji, depresji, fobi...

-Co?!

Terapeutka pierwsza zrozumiała i zaśmiała się serdecznie, co do reszty zdezorientowało Irlandczyka.

-Emily nie mówiła panu o swoich lękach?

-Słowem się nie zająknęła...

-Ale chyba zauważył pan, że boi się nawet lekkego dotyku? O sugestywnych gestach nie wspominając?

-Ach... - zrozumiał. - Skąd tyle pani wie o...

-Mówiła mi.

-Więc te wszystkie zachowania, od samego początku, to objaw jakiejś fobi? - upewnił się.

-Tak. Bezpośrednio związanej z depresją, którą dopiero co wyleczyła...

-Nie miałem pojęcia...

-Wiem. Ona bała się, że pana to odstraszy. Zresztą, trudno się dziwić że nie chciała dzielić się wspomnieniami. Kto chciałby mówić o tym, jak prawie został zgwałcony?

Mimo, że terapeutka wypowiedziała te słowa swobodnym tonem, Niallowi odebrało dech. Zgwałcona?!

-Chryste...

Z miny swojej rozmówczyni wnioskował, że ta doskonale wiedziała co robi, mówiąc mu o tym wszystkim. Kto wie, czy celowo nie wymyśliła tych papierów, by Emily go tu przysłała. Sama nie przyznałaby się do tego nigdy.

-Ja...

Niall usiadł na najbliższym krześle i złapał się za głowę.

-Jaki ja byłem głupi...

-Spokojnie. - kobieta podeszła do niego i położyła mu dłoń na ramieniu. - Niech pan ochłonie, a potem jedzie i z nią porozmawia. Jestem pewna, że ona chciałaby panu to opowiedzieć. Nie tylko panu.

         

*

Siedziałyśmy z Emily w kuchni, plotkując, gdy do mieszkania wpadł Niall, jak zwykle, bez pukania. Już chciałam rzucić mi jakiś złośliwy komentarz, gdy wbiegł do pokoju z grobową miną, więc zamilkłam.

-Wszystko ok? - blondynka spojrzała na niego z obawą.

-Tak.

Chyba nie usłyszała ironii w jego głosie, bo wstała i podeszła do niego lekkim krokiem. Jej ręce zaplotły się na szyi chłopaka, zanim cmoknęła go w policzek. Po raz pierwszy Horan pozostał obojętny.

Zamiast jakoś jej odpowiedzieć wyjął lekko pogniecione dokumenty i położył na stole, a potem spojrzał nadziewczynę. W końcu i ona zrozumiała, że coś się stało, lub dopiero teraz zdecydowała się ujawnić własne zdenerwowanie.

-Niall?

-Powiesz mi? - zapytał przez zaciśnięte zęby.

-Ale o czym?

-O tym, co wydarzyło się, zanim zgłosiłaś się na leczenie. O tym, dlaczego wpadłaś w anoreksję i depresję.

Jej ręce momentalnie opadły, a oczy zeszkliły się, ale Niall pozostał nieporuszony.

-To ja może pójdę, a wy sobie tu... - zaczęłam, wstając.

-Nie Ronnie. - przerwała mi Emily. - Zostań.

Posłusznie wróciłam na swoje miejsce. Horan zdjął kurtkę i powisił ją na krześle, ale nie usiadł.

-Nie złość się. - poprosiła go dziewczyna. - Po prostu bałam się, że gdy się dowiesz, że będziesz chciał... nie potrafiłam...

Chłopak zobaczył, że obudził w niej poczucie winy, więc przyciągnął ją do siebie i przytulił. Bez słowa pociągnął ją w stronę korytarza.

*

Niall podszedł do okna, a Emily zatrzymała się przy komodzie. Przez długą chwilę patrzyli na siebie z dwóch krańców pokoju. W końcu chłopak nie wytrzymał i podszedł, by ją objąć. Z ulgą wtuliła się w jego ramiona, ale po chwili znów go od siebie odsunęła. Chciała mieć to już za sobą. Ruchem ręki kazała mu usiąść na łóżku, ale sama została na swoim miejscu.

-Miałam wtedy szesnaście lat. Wczesna wiosna 2010... - zaczęła. - Było już bardzo późno, wracałam od koleżanki. Żeby dostać się do domu musiałam pokonać kilka ulic, ale żeby skrócić sobie tą drogę przechodziłam przez osiedle. Tam, między budynkami zobaczyłam chłopaka. Nigdy nie zapomnę jego twarzy...jego szarych oczu... - na chwilę wstrzymała oddech, ale gestem kazała Horanowi nie wstawać. - Nie bałam się, bo często mijałam w tym miejscu różnych ludzi. Ale on zagrodził mi drogę i zaczął zagadywać.

Opowiadając to dreptała w miejscu, próbując w ten sposób się uspokoić. Nie chciała, by blondyn wiedział, ile kosztują ją te wyznania. Zaczęła bawić się palcami, imitując sposób, w jaki robił to Niall.

-Jak dobrze wiesz, potrafię być niemiła, więc powiedziałam mu, żeby zostawił mnie w spokoju, ale on zamiast się odczepić, zezłościł się. Zaczął się ze mną szarpać i wciągnął bardziej w zaułek. Gdy wrzeszczałam, uderzył mnie w twarz i rzucił o ścianę, aż postanowiłam milczeć. Był zbyt silny, bym mogła się z nim mierzyć.

Irlandczyk nie hamował łez, ktore cisnęły mu się do oczu. Czuł okropny ból na myśl, co musiała przeżywać dziewczyna.

-Bił cię? - wyszeptał, patrząc jej prosto w oczy.

-Niewiele. Tyle, by utrzymać mnie w miejscu. - zagryzła wargę i odczekała, gdy w jej głowie błyskały obrazy, których nie chciała pamiętać. - Raz przycisnął mnie do ściany, a potem położył na ziemi. Zaczął mnie obmacywać i coś gadać. Próbowałam mu się wyrwać, ale złapał mnie za włosy. Przez chwilę czułam, tylko ból, a gdy puścił, nie miałam już na sobie spódnicy.

Oboje drżeli. Niall nie odrywał wzroku od dziewczyny, a ona od swoich stóp. W końcu nie wytrzymała.

-Nie każ mi tego opowiadać... - wyszeptała.

-Nie musisz. - zapewnił ją pośpiesznie.

-Chodzi mi o ten fragment... Nie umiem... - głośno wciągnęła powietrze. - To trwało może kilka minut. Potem usłyszałam głos nadchodzącego chłopaka. Znałam go... to znaczy słyszałam o nim. Wszyscy mówili o jego licznych bójkach, o tym, jak wyrzucono go ze szkoły, więc przez chwilę straciłam nadzieję. Mogłam liczyć tylko na to, że to on będzie chciał coś mi zrobić i zaczną się bić. Mimo wszystko pisnęłam, by dać znać, że potrzebuję pomocy. Wpadł do zaułku i spojrzał na mnie w taki nieodgadniony sposób. - uśmiechnęła się blado i na chwilę zamilkła. - Pamiętam ich rozmowę. Co do słowa. "Co ty wyrabiasz?", zapytał. "Dobrze się bawię!" "Zostaw ją." "Bo co? Może i mnie pobijesz, rycerzu?" "Przestań gadać i zejdź z tej dziewczyny, popaprańcu, bo się tobą zajmę." - wzrok dziewczyny uciekł na bok, nagle jakby się zmieszała. - Nie chciał. Tamten podszedł, kopnął go w twarz i kazał mi uciekać. Złapałam moją spódnicę i pobiegłam, a następnego dnia dowiedziałam się, że mój oprawca ma złamany nos i rozcięty łuk brwiowy, ale "nie pamięta", kto go tak urządził.

Gdy dziewczyna zakończyła swoją wypowiedź na kilka minut zapadła cisza. Niall wstał i podszedł do niej, ale nie był pewny, co chce zrobić. Emily od razu wtuliła się w jego ramiona i zaciągnęła zapachem chłopaka. Chciała już tylko odnaleźć jego usta. Gdy to jej się udało, ogarnął ją nagły spokój. Wszystko było na swoim miejscu.

-Przepraszam za moje zachowanie. - powiedział cicho blondyn. - Bywałem niedelikatny, ale gdybym wiedział...

-Uzdrowiłeś mnie, Niall. Dziękuję. Nigdy ci się za to nie odwdzięczę.

-To dobrze. - uśmiechnął się. - Będziesz miała powód, by zostać ze mną na zawsze.

Znów ją pocałował, ale był bardzo ostrożny. Emily w tym czasie, zebrała się w sobie by wyjawić mu drugą część swojej tajemnicy. Powoli odsunęła się od chłopaka i podeszła do okna. Odwróciła się, patrząc na niego z dystansu.

-Jest... jeszcze coś. - zauważyła. - Powinnam coś zrobić.

-Co takiego? - zaciekawił się.

-Nigdy nie podziękowałam temu chłopakowi... Wtedy uciekłam, a potem bałam się ujawnić.

-Ja też chciałbym mu podziękować. - zauważył. - Mówiłaś, że go kojarzyłaś. Pamiętasz jego nazwisko? Moglibyśmy pojechać i go poszukać...

-Niall? - jej głos zadrżał.

-Tak?

-On wyjechał kilka tygodni później i już nie wrócił do miasta. Pojechał spełniać marzenia.

-Ach...

-Ja... mieszkałam wtedy z Bradford, Niall.

Oczy Horana zrobiły się wielkie jak spodki.

-Co? Dlaczego nigdy o tym nie wspominałaś? Zayn może zna tego...

-Zayn nie rozpoznał mnie, choć byłam pewna, że zrobi to już pod domem Ronnie. Nie sądziłam, że go znów spotkam, a tymczasem zamieszkałam z dziewczyną Harry’ego. Nie umiałam mu się przyznać, myślałam, że już zapomniał, choć ja nigdy nie zapomnę...

-To Zayn cię uratował?!

Niall złapał się za głowę, przebiegając na drugi koniec pokoju.

-Wszystko ok? – zapytała niepewnie Emily.

-Dlaczego nigdy o tym nie mówił? - zapytał retorycznie Horan. – Dlaczego ty…

-Niall?

-Dlaczego? – powtarzał bezmyślnie chłopak.

-Niall, uspokój się. To takie ważne?

Irlandczyk znów do niej podszedł i ujął jej twarz w dłonie.

-Tak, to ważne. Jeden z czwórki moich najlepszych przyjaciół uratował dziewczynę, którą kocham. To bardzo ważne.

Emily uśmiechnęła się, patrząc mu w oczy.

-Więc może powinniśmy z nim porozmawiać?

-Tak, powinniśmy. – wyszeptał Horan i delikatnie pocałował ją w usta. – Najlepiej zaraz.

[Aaaaaaaaaaaaaaaaaaa! No i jest! O razu chcę zauważyć, że czuję się beznadziejnie, bo znów nie udało mi się zaskoczyć Justyny Mechlewskiej… czy ty zawsze musisz wszystko zgadnąć? ;)

Chociaż dawałam wam tyle podpowiedzi, że ktoś musiał się domyślić.

To jak? Zaskoczone? Ten koniec planowałam od początku.. a dokładnie od sceny, w której Emily przyjeżdża do Ronnie ;) To wersja pierwotna, przerobiłam tylko końcówkę.

Co mam napisać? Nie ma sensu pisac moich rozważań , Emily wyjaśniła cała sytuację. Chyba wszystko już wiecie, czeka nas ostatni rozdział, mam nadzieje ze was nie zawiodłam (tym rozdziałem) i już nie zawiodę (następnym).

I, w ramach ciekawostki dodam, że zaczęłam przerabiać to opowiadanie na wersję powieściową, której akcja rozgrywa się w Polsce ;) kto wie, może będzie z tego coś więcej niż blog ;) Trzymajcie za mnie kciuki, żebym dawała radę i pisała.

I jeszcze jedno. Nie napisałam epilogu. Nie umiem. Chyba się poryczę gdy będę miała go w końcu z siebie wycisnąć.

To tyle. Nie każcie mi prosić o komentarze. Damy radę 20? Takie wakacyjne szaleństwo ;)]