12. Czyli to już koniec?

 [z dedykacją dla pani Kasi Ł., z którą, mimo obaw podzieliłam się linkiem do bloga (to mój krok do stania się outgoing person ;)) Jestem ciekawa czy kiedykolwiek to przeczyta ;)]

Perrie stała w salonie, bezmyślnie bawiąc się materiałem jednej z zasłon. Zayn podszedł do niej powoli, zastanawiając się, jak wiele dziewczyna zobaczyła i usłyszała. Zatrzymał się tuż za nią i przez chwilę milczał. Już otworzył usta, by coś powiedzieć, gdy blondynka odezwała się pierwsza.

-Nie mam do ciebie żalu.

Malik dotknął szczupłych ramion i obrócił ją przodem do siebie.

-Naprawdę. - Na twarzy dziewczyny rozkwitł słaby uśmiech. - Nie jestem zła.

-Kocham tylko ciebie. - wyszeptał Zayn patrząc na nią z uczuciem

-Wiem o tym. - Perrie uniosła dłoń i przeczesała ciemne włosy chłopaka. - W końcu podstawą związku jest zaufanie, nie? Wiem, że nic byś nie zrobił.

Zayn uśmiechnął się i pochylił, by dosięgnąć jej ust.

Stojąca w korytarzu Emily spuściła głowę i zaszlochała cicho. Pojedyncze łzy spadały na białą kostkę, którą wciąż obracała w palcach. Zaufanie... Trudno o coś bardziej zdradliwego.

*

A jednak zgodziła się z nim spotkać. Zrobiła to głównie ze względu na Zayna i Perrie. Przede wszystkim Perrie. Nie umiała spojrzeć jej w oczy po tym, co się stało. Miała nadzieję, że wciąż mają szansę się zaprzyjaźnić.

Emily szła ruchliwą londyńską ulicą do mieszkania Nialla nerwowo ściskając pasek torebki. Umówili się tam pod jednym warunkiem - dziewczyna będzie mogła wyjść w każdej chwili. Tylko tyle wymagała. Była tak zamyślona, że nawet nie zauważyła ciemnowłosego chłopaka nadchodzącego z drugiej strony. Co więcej, on też jej nie zauważył.

-Cholera! - zaklęła blondynka, gdy na siebie wpadli.

Wtedy poczuła coś gorącego na swoim lewym ramieniu i zrozumiała, że nieznajomy wylał na nią swoją kawę. - Oszalałeś?!

-Przepraszam! - brunet natychmiast odnalazł w kieszeni chusteczki i próbował jakoś ratować sytuację. Niezdarnie zaczął ścierać czarny płyn z jej kurtki, ale nie szło mu to najlepiej.

-Zostaw... - syknęła niezadowolona, odpychając jego ręce. - I jak ja się teraz pokażę?

-Najmocniej panią przepraszam. - powtórzył chłopak. - Zapłacę za pralnię. Albo za nową kurtkę, jeśli tej nie można uratować.

-Nie przesadzajmy... - dziewczyna spojrzała krytycznie na plamę. - Odpierze się. Kłopot w tym, że jestem umówiona i nie zdążę już wrócić do domu i przebrać się w coś czystego.

-Jestem pewien, że on będzie tak zapatrzony w pani oczy, że nie zauważy niczego innego.

Dopiero wtedy na niego spojrzała. Był dość przystojny, typem urody przypominał Liama, ale miał smolistą czuprynę i bladą cerę. Wyglądał uroczo, gdy próbował wymyślić jakieś pokojowe wyjście z sytuacji. Dopiero po chwili dostrzegła w jego oczach coś jeszcze - rozpoznał ją.

-Idę na rozmowę o pracę. - syknęła złośliwie. Nie chciała nigdy więcej być kojarzona z zespołem.

-Och. - z satysfakcją zauważyła, że chłopak znów robi się nerwowy. - Więc co robimy?

-Pójdę tak. Niech się pan nie fatyguje. Jest niewiele rzeczy gorszych od fałszywej życzliwości.

Na przykład zdrada.

Nie czekając na jego reakcję ruszyła w swoją stronę.

-Proszę poczekać! - usłyszała za sobą, ale nie zwolniła kroku. Nieznajomy nie odpuścił i po chwili szli już razem. - To nie była fałszywa życzliwość, naprawdę mi przykro. Chętnie zapłacę za pralnię.

-Dam sobie radę.

-Nalegam. - nie odpowiedziała z nadzieją, że koleś w końcu się podda. - Może zacznijmy od początku. - zaproponował niespodziewanie. - Jestem Mike. Pani jest Emily?

-Zaskakujące, skąd wiedziałeś? - prychnęła.

-Ludzie cię kojarzą, nie ma się czemu dziwić.

-Wiesz co? Zmieniłam zdanie. Oddam kurtkę do pralni przy Sun Street*. Wpadnij tam jutro w południe. Z portfelem. Do widzenia. - rzuciła krótko i zgubiła go w tłumie.

*

Niall czekał na nią przy drzwiach. Po raz pierwszy od kilku dni wziął długi, gorący prysznic i spojrzał w lustro. Cóż, nic ciekawego w nim nie zobaczył. Był wykończony bezsennością i wyrzutami sumienia, wyglądał jak cień człowieka. Nawet Emily to dostrzegła.

Weszła do środka z zaciśniętymi ustami i od razu skierowała się do salonu. Usiadła na sofie, w miejscu, które kojarzyło jej się z tyloma ciepłymi wspomnieniami, ale nie czuła już uspokajającej aury tego miejsca. Niall przez chwilę patrzył na nią niepewnie - Mike miał rację, nie zwrócił uwagi na plamę - po czym odchrząknął głośno.

-Napijesz się czegoś?

-Nie, dziękuję.

Chłopak pokiwał tylko głową i zaczął krążyć po pomieszczeniu. Emily spuściła głowę, po raz kolejny przypominając sobie, że muszą odbyć tą rozmowę, by zakończyć pewien etap w ich życiu. By zakończyć ich wspólne życie.

-Emily... - zaczął Horan, zatrzymując się przy sofie. - Wiem, że cokolwiek  powiem, niczego nie zmienię. Ale... nigdy bym ci tego nie zrobił, gdybym nie był taki... sfrustrowany. Byłem zły na ciebie i na mnie... Nie chciałem tego.

-Masz rację, niczego nie zmienisz.

-Przepraszam cię. - jego głos się załamał, podobnie jak kolana. Padł przy jej boku, chcąc tylko, by na niego spojrzała. - Wybaczysz mi kiedykolwiek?

Nie odpowiedziała, walcząc ze łzami, które tak bardzo chciały spłynąć po jej policzkach.

-Chciałabym... - wyszeptała w końcu. - Nawet nie wiesz, jak bardzo bym chciała... Ale zniszczyłeś wszystko. Dałeś mi siłę i ją odebrałeś. Znów jestem niczym.

-To ja jestem nikim! Emily... - odruchowo wyciągnął rękę, by ująć jej dłoń, ale ona odsunęła się na drugi koniec sofy. - Rozumiem cały twój żal do mnie, ale nie możesz teraz stracić wszystkiego, co zyskałaś. Nie zniosę tego że...

-Chciałam oddać ci wszystko, Niall. Wszystko! A ty mną wzgardziłeś! Pomyślałam, że zrobiłeś z troski, a potem przyjechałam prosić się o powrót, a ty...

W końcu nie wytrzymała i wybuchła płaczem. Niall wstał z kolan i spróbował choć trochę zmniejszyć dzielący ich dystans.

-Nie dotykaj mnie! - krzyknęła. - Nie podchodź... Nie chcę cię znać...

-Pozwól mi wszystko naprawić. Chcę tylko ciebie.

-Miałeś mnie, Niall. Ale jakoś ci to nie wystarczyło. - westchnęła ciężko i podniosła się z sofy - Mogę już iść?

-Nie, proszę... - Horan natychmiast podniósł się i zatarasował jej przejście do przedpokoju. Pamiętał, że Harry zawsze żałował, że nie powstrzymywał Ronnie przed odejściem. On nie mógł popełnić tego samego błędu. - Nie rozstawajmy się w ten sposób... - wyszeptał, w końcu spotykając jej bezbronne spojrzenie. - Tyle czasu byliśmy przyjaciółmi... Nie traćmy chociaż tego...

-Przecież wiem, że nigdy nie byłam dla ciebie tylko przyjaciółką. Kochałeś mnie, nie umiałeś tego ukryć.

-Wciąż cię kocham.

Chłopak wykonał niepewny krok do przodu i złapał Emily za ramiona. Dziewczyna próbowała się wyrwać, ale utrzymał ją w miejscu. Nie miał pojęcia jak palący jest dla niej jego dotyk.

-Ty też mnie kochasz, Emily. Gdyby tak nie było, nie byłabyś teraz tak na mnie wściekła...

Blondynka zastygła w jego uścisku. Miał rację. Gdyby tak bardzo jej na nim nie zależało, nie przeżyłaby tej zdrady tak boleśnie. Przez długą chwilę patrzyła mu w oczy, nie rozumiejąc jak ten niebieskooki anioł mógł ranić z taką mocą. A teraz stał naprzeciw niej i prosił o wybaczenie, w pełni świadomy tego, jak podeptał jej uczucie.

Nagle dziewczyna wyrzuciła otwartą rękę i uderzyła go w twarz. Pod wpływem ciosu obrócił głowę, a jego skóra natychmiast zmieniła kolor na czerwony.

-Puść mnie.

-Nie.

Spróbowała znów wymierzyć mu policzek, ale tym razem zrobił unik i złapał ją za nadgarstek. Po chwili uniósł jej małą dłoń do ust i pocałował. Zadrżała.

-Niall... - dlaczego to imię wciąż budziło motylki w jej brzuchu? Przecież wszystkie powinny być już martwe. - Pozwól mi pójść. Obiecałeś...

W końcu chłopak zrozumiał, że przetrzymywanie jej tutaj niczego nie zmieni i z rezygnacją puścił jej ręce. Uwolniona odetchnęła z ulgą, po czym sięgnęła do swojej torebki, by zaraz wydobyć z niej mały, materiałowy woreczek, który Niall rozpoznał bez problemu.

-Pomyślałam, że będziesz chciał ją odzyskać. - powiedziała cicho, podając mu przedmiot.

-Nie chcę.

Spojrzała na niego, miał zachmurzone czoło, był niemal oburzony.

-Nie chcę niczego, tylko ciebie. - wyszeptał. - Zatrzymaj to.

Emily przyglądała mu się jeszcze przez chwilę, ale widząc, że odwrócił od niej twarz i naprawdę nie zamierza przyjąć tego z powrotem, odłożyła mały woreczek z kostką do gitary na szafce i ruszyła do drzwi.

-Zayn mówił, że to wiele dla was znaczy - powiedziała jeszcze. - Szkoda, że nam nie wyszło.

         

[*nie mam bladego pojęcia o ulicach w londynie, ale nie zdążyylam sprawdzić.

Dzisiaj krótko, ale myślę że to co najważniejsze zostało zamieszczone. Emily i Niall ostatecznie się rozeszli. Jak myślicie, jak potoczą się ich losy? Czy Niall naprawdę tak łatwo odpuści? Czy ich drogi wciąż będą się splatać?

Poznaliście też Mike’a, który – nie będę ukrywać – zostanie z nami na dłużej. Jakie jest wasze pierwsze wrażenie? Ja uważam że to bardzo… ciekawa postać.

Szczerze – Mike narodził się w mojej głowie przedwczoraj i bardzo zamieszał w całym widoku opowiadania, ale dokładnie tak samo było z Emily, która przecież nigdy miała nie istnieć. Jak wiele by nas ominęło, prawda?