Rozdział Drugi.

Rose płakała tego dnia więcej niż zazwyczaj. Jej małe, przezroczyste łezki doskonale współgrały również z moim nastrojem. Nie miałam siły nawet chodzić. Kołysałam ją na moich kolanach, ale z jakiegoś, zrozumiałego tylko dla jej małej główki powodu, nie byłam wstanie jej uspokoić.

-Zobacz, Rose. - mówiłam, pokazując na fotografie wiszące na ścianie. - Obejrzymy zdjęcia, malutka?

-Nie... - dziewczynka przytuliła się do mnie.

Pozwoliłam jej moczyć mój podkoszulek słonymi kroplami, nie potrafiąc znaleźć w sobie siły by uspokoić własne dziecko. "Jestem okropną matką." - pomyślałam. Po chwili płakałyśmy obie. Gdy mała usłyszała że szlocham, odczepiła się od mojej bluzki i zaczęła wycierać moje łzy. Tak ją to zajęło, że zupełnie zapomniała o swoim smutku. Gdy zdjęła ostatnią kroplę z mojej twarzy uśmiechnęła się do mnie uroczo i jeszcze raz przytuliła.

-Kocham cię malutka. - wyszeptałam jej do ucha. - Nie ważne co się wydarzy, zrobię wszystko, byś była szczęśliwa.

Luke też domyślił się że coś się ze mną dzieje. Gdy tylko wrócił z pracy mocno mnie przytulił i ucałował we włosy, a potem zabrał Rose na spacer, bym mogła pobyć sama. Gdy wyszli wzięłam długą kąpiel, próbując choć przez chwilę nie myśleć o niczym.

         

*

Kilka dni później byłam w centrum handlowym, szukając nowych butów. Przymierzałam kolejne fasony, ale nie mogłam dobrać nic odpowiedniego. Wtedy przy półce z szpilkami dostrzegłam znajomą postać.

-Danielle? - zawołałam, nie mogąc opanować ciekawości.

Dziewczyna odwróciła się i uśmiechnęła szeroko, ukazując rząd śnieżnobiałych zębów.

-Ronnie? To ty?! - zaśmiała się.

Podeszłam do niej i przytuliłam na powitanie.

-Tyle czasu... - westchnęła dziewczyna. - Zmieniłaś się!

-Tylko trochę. Za to ty jak zwykle piękna!

-Dziękuję. Co tutaj robisz?

-Próbuję wybrać buty... - zaśmiałyśmy się obie.

-Nie... chodzi mi o to, co robisz w Londynie. Podobno wyjechałaś zaraz po...

-Tak, ale wróciłam. - odpowiedziałam zanim dokończyła.

-Dawno?

-Ponad rok temu.

-Jak to możliwe, że się nie spotkałyśmy? - zdziwiła się. - Słuchaj, nie masz ochoty na kawę? Jestem umówiona za pół godziny z Liamem, i nie wiem co ze sobą zrobić. A tyle czasu cię nie widziałam!

-W zasadzie... to czemu nie.

Zajęłyśmy z Dan miejsce w kąciku kawiarenki, gdzie nikt nie mógł nam przeszkodzić. Dziewczyna wysłała wiadomość do Liama, by ten wiedział, gdzie jej szukać i opowiedziała mi w kilku zdaniach jak spędziła ostatnie miesiące.

-A ty? Martwiliśmy się o ciebie... po twoim zniknięciu. Opowiadaj. Dlaczego właściwie wyjechałaś?

-Byłam... zajęta. Potrzebowałam trochę czasu dla siebie. - powiedziałam powoli. - Nie ma co opowiadać.

-Jesteś z kimś? - zapytała dziewczyna ostrożnie.

-Tak. A właśnie, co u Liama? - próbowałam by zabrzmiało o swobodnie, ale Dan  i tak mnie rozgryzła.

-U Liama? W porządku. W prawdzie widujemy się według mnie stanowczo za rzadko, bo ostatnio dużo podróżuję, ale nie mogę narzekać. A jeśli chodzi o zespół, a raczej Harry'ego, bo myślę, że o niego chciałaś zapytać, to nie wiem za dużo. Ostatni raz rozmawiałam z nim miesiac temu. 

Patrzyłam na nią z jednym pytaniem w oczach. Wiedziałam, że dziewczyna Liama zna na nie odpowiedź, ale nie chciałam prosić o nią na głos.

-Ach, Ronnie... - westchnęła w końcu Dan, nie wytrzymując. - On był załamany. Chłopacy próbowali mu jakoś pomóc, ale nie wiedzieli jak. Zamknął się w sobie. Lou siedział z nim godzinami. - nagle przypomniała sobie coś i mimowolnie się zaśmiała. - Nawet nie wiesz, jak był na ciebie zły, gdy Harry powiedział mu, że to ty go zostawiłaś. Wyzywał cię of najgorszych.

-Harry nigdy nie powiedział dlaczego się rozstaliśmy?

-Tylko chłopakom. Liam nie złamał ich postanowienia, więc nie mam pojęcia, co się między wami wydarzyło... - spojrzała na mnie, a w jej oczach była tłumiona ciekawość.

-A teraz?

-Teraz jest już normalnie. Czasem tylko mu odbija. Myślę, że po prostu brakuje mu kobiety. - mrugnęła do mnie porozumiewawczo, próbując rozładować atmosferę. - A ty? Szybko o nim zapomniałaś?

-O Harry'm nie tak łatwo zapomnieć. - spuściłam wzrok.

-Ale masz kogoś. Kto to?

-Luke.

-Ten brunet z pieprzykiem nad brwią?

-Tak.

-Och... - zrozumiała.

Miałam wrażenie, że cała się rumienię. Danielle zagryzła wargę. Przez chwilę milczałyśmy.

-Wiem co sobie myślisz... - próbowałam wytłumaczyć. - ale to nie tak...

-Nie tłumacz mi się. Nie będę cię oceniać.

-Ale inni już ocenili. Sama stwierdziłaś, że Louis mnie nienawidzi.

-Nie nienawidzi...

-Nie mam do niego żalu. Wiem, jak to wygląda. Ale...

-Nie tłumacz się, ok? - przerwała. - A jeśli już to nie mi.

-Stęskniłam się za tobą, Danielle. - powiedziałam patrząc jej w oczy.

-Musimy się częściej widywać! - zaśmiała się tamta.

Wtedy do lokalu wszedł Liam. Natychmiast odnalazł swoją ukochaną i stanął przy naszym stoliku.

-Tu jesteś! - schylił się i ucałował ją na powitanie. - A z kim tak plot... Ronnie?! - zawołał zszokowany.

-Od razu widać, że jesteście parą. Ona też mnie nie poznała.

Zaśmiałam się, próbując zatuszować moje zdenerwowanie. Miałam nadzieję, że jednak pożegnam się z Dan, zanim on się pojawi.

-Tak... - chłopak nie wiedział, co powiedzieć. - Ronnie... nie mogę uwierzyć. Już myślałem, że cię nie zobaczę.

-Wyobrażasz sobie, że ona wciąż mieszka w Londynie? - Danielle wstała nie spuszczając wzroku ze swojego ukochanego.

-Naprawdę?

-Tak.

-Niesamowite... - chłopak wciąż patrzył na mnie zagadkowo.

-Idziemy? - zapytała Dan, wiedząc, że obecność członka One Direction bardzo mnie stresuje.

-Tak, chodźmy. Do zobaczenia, Ronnie!

-Zadzwoń!

-Dobrze! Na razie!

Gdy zostałam sama, poczułam ogromną pustkę. Nie myśląc nawet o butach, wróciłam do domu, gdzie jak zwykle czekali na mnie Rose i Luke. Tylko ich miałam. Ale o spotkaniu z Danielle powiedziałam mojemu chłopakowi dopiero następnego dnia.

*

Harry, Louis, Niall, Liam i Zayn siedzieli razem w garderobie, przygotowując się do kolejnego występu w telewizji. Ten ostatni właśnie skończył rozmawiać ze swoją dziewczyną, a Niall stał przy szafce i podjadał zostawione im przez stylistkę owoce.

-Liam, co jest? - Zayn odłożył telefon i podszedł do przyjaciela. Jesteś dziś jakiś zamyślony.

-Nie zgadniecie, z kim Danielle piła wczoraj kawę.

-Z kim? - zaciekawił się Louis.

-Z Ronnie Helmet.

      Harry, zajęty właśnie układaniem swoich włosów, znieruchomiał z ręką nad głową. Oczy Nialla, Zayna i Louisa śledziły raz Liama, raz Styles'a, czekając co będzie dalej. W końcu Tommo podszedł do lokowatego i powoli dotknął jego ramienia.

-Dan ci mówiła? - zapytał Payne'a.

-Sam ją widziałem.

-Ronnie... - westchnął Niall, patrząc na trzymane w dłoni winogrono, nie wiedząc co z nim zrobić.

-Zmieniła się? - zaciekawił się Zayn.

-Niewiele.

-Harry? Harry! - Lou potrząsnął przyjacielem, ale ten wciąż patrzył w swoje odbicie.

-Mogłeś poczekać... - stwierdził Niall.

-Niall...

-Ma rację. - przytaknął Zayn.

-Ale... - zaczął Liam.

-Wiem, Liaś, mogłem nie pytać.

-Harry! - Lou był coraz bardziej zaniepokojony zachowaniem Styles'a.

-Zostaw mnie, nie jestem dzieckiem. - odezwał się ten w końcu, odtrącając jego dłoń.

-Przecież wiesz, że nie o to chodzi.

-Nie mówimy o Ronnie! - wrzasnął.

Przez kilka sekund milczeli zakłopotani wybuchem przyjaciela.

-To też nasza znajoma. - zauważył Niall. - Nie mamy tabu.

-Przepraszam. - Harry spuścił wzrok.

-Spoko, rozumiemy cię.

-Nie rozumiecie.

-Możemy o tym zapomnieć? - zaproponował Zayn.

Wszyscy zamilkli. Harry wciąż na nikogo nie patrzył.

-Ja też ją widziałem... kilka dni temu. - odezwał się nagle.

-Co?! - zawołały razem cztery głosy.

-Tylko z samochodu...

-Dlaczego nie mówiłeś?

-Bo...

-Dajcie spokój, chłopaki. - uspokajał ich Louis.

-Dan ma do niej kontakt? - zaciekawił się Zayn.

-Mailk!

-Co?

-Ona go rzuciła! - tym razem to Lou wybuchnął.

-Nie mów, jakby mnie tu nie było. - wysyczał Hazza.

-I nas skłóciła!

-Tylko ciebie. - zauważył Niall. - Wciąż masz do niej żal, a przecież to nie twoja ex.

-Bo ona...

-On ma rację, Lou. - powiedział Harry, już spokojnie.

-Ach... Niech wam będzie. Nie będę się kłócić. - westchnął Tomlinson i wyszedł.

-Nie przejmuj się nim. Louis po prostu martwi się o ciebie. - Zayn poklepał Harry'ego po plecach i też wyszedł, a za nim pobiegł Niall.

-Harry... - zaczął Payne, ale lokowaty mu przerwał.

-Powiedz, Liam... Ona jest szczęśliwa? Beze mnie? -zapytał.

-Martwi się o ciebie... Poza tym... wciąż jest z Luke'm.

-Martwi się?

-Tak.

-Nie powinna. Ale ona zawsze była kochana.

-Posłuchaj... - Liam chciał powiedzieć coś jeszcze, ale zrezygnował. - Musisz przestać tak reagować. Doprowadzisz Lou do szaleństwa.

Gdy Liam dołączył do pozostałych, Harry natychmiast odchylił głowę do tyłu, próbując się nie rozpłakać. Potem wziął trzy głębokie wdechy i wyszedł z garderoby.

         

[Na marginesie - zdecydowałam się na narrację z perspektywy Ronnie, więc fragmenty pisane kursywą oznaczają wydarzenia o których bohaterka nie wie, lub po prostu nie uczestniczy. To tak, żebyście wiedzieli.

Nie jestem w pełni zadowolona z tego rozdziału, ale cóż. Następny dodam mniej więcej we wtorek, jeśli będzie dużo zainteresowanych, w poniedziałek. Piszcie co myślicie o bohaterach, o fabule, o wystroju, o wszystkim :) na pytanka czekam na asku  http://ask.fm/AmyEmpty

+dedyk dla pań: @Emilakobus @tukawka @Kasiek11 @ImUANwith1D @Paula_Stylesowa . Follow dla nich proszę!]