Rozdział Pierwszy.

          Siedziałam właśnie w kuchni przeglądając jakąś gazetę. Było ciepłe niedzielne przedpołudnie.

-Co zjesz na śniadanie? - Luke wszedł do pokoju, niosąc na rękach Rose i delikatnie poczochrał jej włoski.

-Snadanie! - zaśmiała się dziewczynka.

-Zobacz, kochanie, kto się nam schował i czyta? Kto?

-Mama!

-Choć, Rose. - przytuliłam córeczkę na powitanie. - Moja mała...

-Snadanie!

-Tak, zaraz zrobimy naszej księżniczce śniadanie. - uśmiechnęłam się patrząc w jej niebieskie oczy.

-Twoja mama dzwoniła? - zapytał Luke.

-Nie... a miała?

-Obiecała zabrać dziś małą do siebie. Miała zadzwonić i to potwierdzić.

-A, zupełnie zapomniałam. Czyżbyś miał jakieś plany? - uniosłam brew, zaciekawiona.

-Owszem. Chciałem skoczyć na miasto.

-Najpierw skoczymy do kościoła.

-Od kiedy taka z ciebie katoliczka?

-Od zawsze.

-Snadanie! - przypomniała o sobie mała.

-Już podaję. - zaśmiał się. - Zamierzałem wyjść dopiero po południu.

-Jesteś z kimś umówiony?

Ale Luke tylko puścił do mnie oko. Miałam coś powiedzieć, ale przeszkodził mi w tym dźwięk telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz. Mama.

-O wilku mowa! - uśmiechnęłam się. - Tak, mamo? Super, to do zobaczenia. - rozłączyłam się i podeszłam do córeczki. - No, kochanie, jemy i ubieramy ładne buciki. Babcia niedługo będzie.

-Baba! Baba przyjedzie!

-Tak, baba. A teraz zjesz za mamę?

*

Weszłam do kościoła nie oglądając się na Luke'a, który szedł za mną i bez wahania zajęłam miejsce w trzeciej ławie. Do mszy został kwadrans, więc większość miejsc była jeszcze wolna. Ale ja lubiłam przychodzić wcześniej. Od ponad dwóch lat siadałam w tym samym miejscu i odmawiałam tą samą modlitwę.

"Boże, wybacz mi. Żyję w kłamstwie, z którego nie mogę się uwolnić. Ale nie robię tego w złej sprawie, tylko dla dobra ludzi, których kocham. Przebacz mi, bo wciąż czuję się winna. Pomóż mi bym wybaczyła sobie, tak jak ty wybaczasz mi. Wynagrodź Harry'emu jak bardzo go zraniłam. Pozwól mi zapomnieć. Dziękuję ci za Rose, która jest najpiękniejszym darem, jaki mogłeś mi dać. Uchowaj ją w zdrowiu i pomyślności, by urosła na dobrą i mądrą dziewczynę, lepszą od swojej matki. I zachowaj Luke'a w zdrowiu, bo to najlepszy towarzysz, o jakiego mogłam prosić. Dziękuję ci za nich, Boże."

Wychodząc ze mszy, jak zawsze, dopowiadałam jeszcze jedno zdanie.

"Panie, miej w swej opiece mnie, moją córkę i jej ojca. Amen."

Potem, jak zawsze, Luke brał mnie za rękę i wychodziliśmy na zewnątrz.

Tym razem, gdy tylko wyszliśmy poza bramy świątyni, uśmiechnął się do mnie przepraszająco i oddał mi kluczyki do auta.

-Już znikasz? - zdziwiłam się.

-Tak. Wezmę taksówkę.

-Na pewno?

-Tak, nie martw się. Będę na kolacji. Na razie!

Patrzyłam jak pośpiesznie oddala się w kierunku postoju taksówek. Coś było nie tak. Nigdy się tak nie zachowywał. Nigdy nie miał przede mną tajemnic. Co tak ważnego ciągnęło go do miasta w niedzielę? Przez chwilę stałam w miejscu, zastanawiając się nad tym, a potem odnalazłam nasz samochód z zamiarem wrócenia do domu.

Byłam na ostatnim skrzyżowaniu przed osiedlem na którym mieszkałam, gdy zatrzymało mnie czerwone światło. Czekając na zielone zaczęłam wybijać rytm na kierownicy. Było duszno, z ulgą otworzyłam szybę i odkręciłam twarz w stronę rześkiego powiewu.

Wtedy dostrzegłam stający na równoległym pasie sportowy kabriolet. Siedzący za kierownicą chłopak ze znudzeniem wpatrywał się w sygnalizację. Miał na sobie granatową koszulę w kratę, a pod nią prosty t-shirt, w który wpiął ciemne okulary. Jeden rzut okiem wystarczył, by stwierdzić, że te ubrania, choć proste pochodziły z najlepszych sklepów. Bujne loki okalały jego odwróconą twarz. Loki. Poczułam że serce podchodzi mi do gardła. Spojrzałam na jego ręce ułożone na kierownicy.

Nie. Nie. Nie.

To był Harry. Nie istniał na tym świecie drugi chłopak, który miałby te loki i te tatuaże. I te dłonie, które znałam jak własne.

Minęły zaledwie dwie sekundy, gdy zrozumiałam, że chłopak w kabriolecie to mój były. Pewna część mojej świadomości zaczęła bić na alarm, nakazując mi zamknąć szybę, by mnie nie zauważył. Już położyłam dłoń na przycisku, gdy Harry odwrócił się i spojrzał na mój samochód. Mimo, że dzieliło nas kilka metrów byłam pewna, że gdy mnie rozpoznał, jego źrenice się rozszerzyły.

Z trudem oświadomiłam sobie, że słyszę jakiś dźwięk. Ignorowałam go, nie mogąc oderwać wzroku od chłopaka, którego nie widziałam tyle czasu, ale w końcu uświadomiłam sobie, że to mój telefon. "Ktoś dzwoni." - pomyślałam, ale nawet nie drgnęłam. To ten dźwięk musiał zwrócić uwagę Styles'a. "Głupia komórka." - westchnęłam w duchu i ręką odnalazłam telefon. W tym czasie twarz Harry'ego nie uległa żadnym zmianom. Patrzył na mnie zdziwiony, jakby zobaczył ducha. Jednak po chwili kąciki jego ust powoli zaczęły unosić się do góry.

Natychmiast odwróciłam twarz i nacisnęłam zieloną słuchawkę, nie sprawdzając nawet kto się do mnie dobija.

-Ronnie, gdzie jesteś? - usłyszałam głos mamy.

-Za chwilę będę w domu, coś się stało?

-Mała oblała się sokiem, a ja zapomniałam zabrać jej ubranko na zmianę.

-Rozumiem. Poczekaj, zaraz wpadnę do was z jakąś czystą sukienką.

Zapaliło się zielone. Kątem okiem dostrzegłam, że Harry wciąż się na mnie patrzy. Ktoś zatrąbił i chłopak gwałtownie wcisnął gaz, skręcając w prawo. Po chwili ja też ruszyłam.

*

Mama od razu zauważyła, że coś się stało. Wzięłam Rose na ręce, nie przejmując się jej brudną bluzeczką i poczułam na policzku jej całus.

-Co się dzieje? - zapytała mama.

-Nic. - uparcie patrzyłam w niebieskie oczy córki, która beztrosko bawiła się moimi włosami.

-Gdzie Luke?

-Musiał załatwić coś na mieście.

-Aha... - matka wiedziała, że nic jej nie powiem, musiała to zrozumieć. - Napijesz się herbaty? Rose, zostaw mamusię, masz ją w domu cały czas!

-Chętnie. - uśmiechnęłam się sztucznie.

Tej nocy zasypiając czułam się okropnie. Stare, zapomniane wśród codziennych obowiązków poczucie winy obudziło się we mnie i wypełniło wszystkie tkanki potwornym bólem. Świadomość, że zraniłam Harry'ego dawno temu, wciąż sprawiała, że czułam się okropnie. Odkręciłam się na drugi bok i spojrzałam na leżącego obok mnie Luke'a. Tylko on okazał mi równie dużo dobroci co cudowny wokalista One Direction. Delikatnie dotknęłam jego ramienia.

-Dziękuję, że jesteś. - wyszeptałam.

Chwilę potem, wstałam i poszłam do sąsiedniego pokoju, w którym spała Rose. Pogłaskałam jej policzki, patrząc jak spokojnie śpi. Większość moich koleżanek wciąż zmieniało chłopaków jak rękawiczki, gdy ja uwijałam się przy pampersach. Ale nigdy nawet przez sekundę nie chciałam zamienić się z którąś z nich.

Wiedząc, że i tak nie usnę, usiadłam w salonie i włączyłam laptopa. Wpisałam w Google "Harry Styles" i wstrzymałam oddech. Weszłam na pierwszy lepszy blog. Nie robiłam tego wiele miesięcy. Natychmiast przewinęłam stronę do informacji o jego związkach.

"...potem przez pięć miesięcy spotykał się z Ronnie Helmet. Rozstali się zupełnie niespodziewanie. Harry nigdy nie wyjawił przyczyny zerwania. Jego była wyprowadziła się z Londynu kilka dni później. Od tamtego czasu Harry jest singlem..."

Nie wiedzieli, że wróciłam. Wyjechałam, by odizolować się od Harry'ego, na wypadek, gdyby próbował się ze mną kontaktować. Przez prawie rok mieszkałam z Luke'em do Francji. Wróciłam, gdy nikt już nikt nie rozpoznawał mnie na ulicach.

Weszłam na innego bloga. Wyszukiwarka od razu przekierowała mnie do notki o naszym rozstaniu.

"Harry rozstał się w Ronnie! Nie mogę w to uwierzyć! Nikt nie wie dlaczego. Co o tym sądzicie?"

Komentarze były zupełnie szczere. Fanki snuły liczne teorie, kilka było nawet bliskie prawdy. Większość po prostu wyzywała mnie od najgorszych, inne broniły, twierdząc, że nic jeszcze nie wiadomo.

Przeglądałam kolejne notki z tego bloga. Wszystkie poświęcone Harry'emu opatrzone były jego zdjęciami - te z fanami były normalne, ale na wszystkich robionych przez fotoreporterów był smutny. W końcu, nie mogąc dłużej patrzeć na nie, cofnęłam się do wyszukiwarki i wpisałam moje imię i nazwisko. Natychmiast zobaczyłam dziesiątki zdjęć, które fani i dziennikarze zrobili nam przez pięć miesięcy naszego związku. Na ulicy, w restauracji, przed koncertem, na plaży, na jakimś parkingu...

"Jestem masochistką" - pomyślałam, ale nie umiałam zamknąć witryny. Nagle natrafiłam na zupełnie przypadkowe zdjęcie - ja i Harry idziemy ulicą trzymając się za ręce. Pod spodem dopisane były słowa, jakie Styles wypowiedział w wywiadzie, jakiś miesiąc przed naszym rozstaniem.

"Ronnie jest tą dziewczyną, moją drugą połówką. Gdy tylko ją zobaczyłem, od razu chciałem jej powiedzieć: To na Ciebie czekam!"

Zamknęłam laptop i rozpłakałam się, a przed oczami miałam jego twarz. Nigdy nie wybaczyłam sobie tego, jak go potraktowałam, nawet jeśli robiłam to w słusznej sprawie. Najgorsze było, że nawet po tym czasie, jaki minął od naszego spotkania, w jego zielonych tęczówkach wciąż widziałam, że rana w jego sercu wciąż się nie zagoiła.

[Ten rozdział jest wciąż wstępem do historii. Mam nadzieję, że zainteresowałam was na tyle, że będziecie chciały wiedzieć, jak zmieni się życie Ronnie i jaką tajemnicę skrywa się za jej sielanką z córką i Luke'em.

Teraz tak. Nie chcę zaśmiecać bloga 334 zakładkami, więc cały spam wrzucajcie do komentarzy. Możecie spokojnie reklamować swoje blogi, chętnie poczytam, inni pewnie też, ale niech taki komentarz nie ogranicza się tylko do linku. Wszelkie pytania, prośby o informowanie, tzw. 'pytania do bohaterów' czy co tam jeszcze wymyślicie możecie kierować też na mojego aska. - http://ask.fm/AmyEmpty

Chciałabym rozkręcić trochę tego bloga, więc będę wdzięczna za polecanie mnie znajomym. Buziaki! Amy.]