16. Zmiana.

Perrie siedziała w salonie z laptopem na kolanach i sprawdzała pocztę, gdy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi. Odruchowo spojrzała na zegarek, by stwierdzić, że jej chłopak ma się zjawić dopiero za godzinę. Dlatego bardzo zdziwiła się, gdy usłyszała nieznajomy męski głos w korytarzu.

-Długo to potrwa?

-Nie, poczekaj tutaj. Za chwilę wrócę.

Blondynka już miała wstać i sprawdzić, kto to, gdy do pomieszczenia weszła druga dziewczyna. Obie na kilka sekund zastygły w bezruchu. Perrie uniosła wysoko brwi patrząc na tą postać.

-To ty?

Ale ona uśmiechnęła się w jakiś niezrozumiały sposób i zakręciła wokół własnej osi w nowych, skórzanych kozakach.

-Podoba ci się?

Edwards wciąż wpatrywała się w nią z niedowierzaniem. Gdy ta dziewczyna rano opuszczała ich mieszkanie była bladą blondynką w wyciągniętym swetrze. Teraz w progu stała rumiana postać z trochę krótszymi, kasztanowymi włosami ozdobionymi szeroką opaską, w nowych, świetnie dopasowanych ciuchach.

-Emily, wyglądasz... wow. - nie umiała znaleźć słów. - Jak nie ty.

-Wiem. - dziewczyna potrząsnęła głową i ruszyła do swojego pokoju, ale Perrie zerwała się z miejsca i pobiegła za nią.

-Z kim przyszłaś? - zapytała cicho, łapiąc ją za ramię.

-Z przyjacielem.

-To on namówił cię do tej... zmiany?

-Tak. Mike jest dobry.

Spojrzenie Perrie w końcu pokazało jej prawdziwe emocje - mieszaninę politowania z powątpieniem.

-I uważasz że nowy kolor włosów wystarczy by zmienić też sposób myślenia?

-Co sugerujesz? - Emily zmarszczyła brwi i wyrwała rękę - Wiesz, nie odpowiadaj. Nie chcę tego słuchać. Jestem dorosła, to moje życie. I po raz pierwszy od długiego czasu nie muszę się w nim dostosowywać do nikogo, poza sobą.

Perrie nie zdążyła się odezwać, gdy dziewczyna rzuciła jej ostatnie spojrzenie i wyszła. Odczekała jeszcze chwilę, słuchając kroków dwójki przyjaciół i zatrzaskiwanych drzwi, po czym pokręciła głową.

-Biedna dziewczyna...

*

-A więc mówisz, że w tym szpitalu będą testować nowy lek? - Dorothy wygięła swoje pełne usta w uśmiechu, bawiąc się kieliszkiem wina, który trzymała w ręku.

-Tak, sprawdziłem to. Ronnie pewnie już dostała propozycję. - Jacob pokiwał głową, ale jego wzrok błąkał się gdzieś w przestrzeni.

-Więc musisz dopilnować, żeby zaczęła go przyjmować.

-Ale jak...

-Na pewno coś wymyślisz.

Chłopak zmrużył oczy, odwracając twarz w jej stronę.

-Dorothy...

-Co? Nie dasz rady?

-Oczywiście, że nie. To dla mnie pestka. Chodzi o to, że... - nie wiedząc, co zrobić z dłońmi, złapał zapalniczkę leżącą na stoliku przed nim i zaczął zapalać ją i gasić. - Pamiętasz, o warunkach naszej umowy?

-O którym konkretnie?

-O tym, że ona nie zginie.

Dorothy spojrzała na niego zdziwiona i odłożyła swój kieliszek.

-Rozumiem, zemsta zemstą... - kontynuował chłopak, unikając jej spojrzenia. - Ale mimo wszystko... oni mają dziecko, prawda? A ty nie jesteś taka zła, na jaką chcesz wyglądać.

-O co ty mnie osądzasz? - jej słowa zabrzmiały jak wyzwanie.

-O nic. Uprzedzam cię tylko, że jeśli każesz mi zrobić coś, co będzie wychodziło poza warunki naszej umowy... To ja się wycofam.

Jacoba już od kilku dni dręczyły wątpliwości. Miał wrażenie, że przez przypadek dał się wciągnąć w jakąś chorą grę, rozgrywkę, która nie miała mieć końca. A on przecież nie był przestępcą. Miał swoje życie, był szczęśliwy, zakochany... a co gdyby jego ukochaną spotkało to, co Ronnie?

-Spokojnie - odezwała się Dorothy, wyrywając go z zamyślenia. - Przecież ci mówiłam, chcę ich tylko nastraszyć. Gdybym chciała go otruć już dawno leżałaby w grobie, nie potrzebowałabym całej tej szopki z fałszowaniem wyników. Masz mnie za morderczynię?

-Nie...

-Więc nie zawracaj mi głowy takimi głupotami. Będziesz wiedział, w którym momencie musimy się wycofać, by Ronnie Styles doszła do siebie.

*

Niall założył ciemne okulary i obszerną bluzę z kapturem, ale i tak został rozpoznany przez kilka fanek na lotnisku. Nie miał wielkiego doświadczenia w ubieraniu sztucznego uśmiechu, zawsze był szczery na zdjęciach, przynajmniej tych robionych przez przypadkowych ludzi, dlatego tym razem na wszystkich fotkach robił głupie miny, mające na celu jedynie ukryć jego złe samopoczucie. W końcu towarzyszący mu ochroniarz - który dla niepoznaki ubrał się w dość podobny zestaw - stwierdził, że Horan musi oddać swój bagaż i nie ma już czasu. Blondyn posłał mu pełne wdzięczności spojrzenie i już pół godziny później siedział w samolocie czekając na start.

*

-Harry! Wychodzę!

Ronnie popchnęła wózek i wyjechała nim na chłodne powietrze. Jej córka, siedząca grzecznie na swoim miejscu zapiszczała radośnie, gdy tylko znalazły się poza domem.

-Pacer! Pacer!

-Siedź w miejscu, Rose. - pouczyła ją matka, mocniej oplatając szyję szalikiem. Mimo panującej nieprzyjemnej aury była już w stanie wyczuć wiosnę, a to bardzo poprawiło jej humor.

W ciągu kilku minut znalazły się w okolicy parku. Ronnie popchnęła wózek z rozgadanym dzieckiem na główną alejkę, gdy usłyszała znajomy sygnał połączenia. Szybkim ruchem wyciągnęła telefon z kieszeni kurtki i wcisnęła zieloną słuchawkę.

-Cześć, Perrie! Co u ciebie?

-Nie narzekam. A ty? Jak sie czujesz?

-Dobrze.

-Widziałaś się z Emily?

-Nie, a co z nią?

-Zauważyłam u niej typowy dla zranionych istot syndrom "chce zmienić moje życie więc pójdę do fryzjera". - stwierdziła dziewczyna Zayna tonem przemądrzałego ucznia. Zawsze starała się nawet do kłopotów podchodzić z pewnym dystansem.

-To znaczy?

-Przefarbowała włosy, ubrała się... bardzo ładnie i wciąż gdzieś wychodzi z tym swoim Mike'em.

-Słyszałam o nim... - Ronnie zatrzymała się przy jednej z ławek i odpięła małą z wózka.

-Szkoda mi jej.  Udaje silną, a jak na dłoni widać że wciąż jest załamana.

-To prawda. Martwi mnie tylko ten chłopak... żeby przypadkiem nie chciał wykorzystać tej sytuacji.

-Wątpię. Nie rozmawiałam z nim, ale pomógł Emily bardziej niż my wszyscy... Nie nam go osądzać.

-Masz rację.

-Gdybyś widziała się z Emily... spróbuj z nią pogadać. Tylko nie mów jej, że dzwoniłam ci na nią naskarżyć, bo całkiem wyprowadzi się do tego swojego przyjaciela.

-Jasne. Będziemy w kontakcie.

-Trzymaj się, kochana. I ucałuj ode mnie Rose.

Gdy tylko Perrie się rozłączyła się, Ronnie wybrała drugi numer. Z bladym uśmiechem na bladej twarzy patrzyła za spacerującą dookoła ławki córką.

-Cześć, Ronnie. - usłyszała w słuchawce radosny głos powitania.

-Cześć. Chciałam się z tobą spotkać, nie masz nic przeciwko?

-Oczywiście, że nie, ale teraz jestem w pracy... To bardzo ważne?

-Nie, może poczekać.

-W takim razie odezwę się, gdy tylko znajdę chwilę wolnego czasu, ok?

-Czekam na twój email.

-Świetnie.

-Mama! - Rose zawołała dziewczynę.

Ronnie obejrzała się za nią. Dziewczynka trzymała się pnia drzewa i wyglądało na to, że planuje na nie wejść.

-Muszę kończyć. Do zobaczenia.

-Na razie.

Pani Styles szybko podniosła się z ławki i ruszyła w stronę dziecka. Nagle poczuła silny ból w klatce piersiowej i odruchowo pochyliła się do przodu. Zacisęła powieki, czując, jak lewa ręka zaczyna drętwieć, jakby zaraz miała dostać zawału.

-Tylko nie tutaj... - wyszeptała.

Ból minimalnie ustał i dziewczyna była w stanie otworzyć oczy. Zobaczyła jakąś postać w mundurze majaczącą się kilkadziesiąt metrów dalej i spróbowała zrobić krok w tamtą stronę. Wtedy wszystko zaczęło ciemnieć i Ronnie upadła na ziemię, słysząc tylko dzwonienie w uszach i odległe wołanie Rose.

[Już się tłumaczę. Nie było mnie bo pisałam scenariusz i znów wariuję. Ale obiecuję że dodam jeszcze 2 rzeczy przed świętami –rozdział 17 i coś świątecznego. I tu zostawiam wam sondę widoczną poniżej.

Mam prośbę, niech wszyscy skomentują ten rozdział. Chcę was policzyć ;)

Nie rozpisuję się. Nie mam siły.

Na koniec tylko odezwa do wszystkich którzy chcą żeby Niall i Emily się zeszli:

Pamiętacie jak było z Honnie? ;)

Przykro mi, musimy poczekać, bo po drodze mam zaplanowane parę innych zdarzeń. I nie osądzajcie Emily zbyt szybko. Dla mnie wciąż jest ulubioną postacią ale to też dlatego że ja wiem wszystko jeśli o nią chodzi ;)]