17.Szpital

Harry wybiegł z samochodu nawet nie dbając o ty, by wyjąć kluczyki ze stacyjki. Wpadł na komisariat otwierając z hukiem drzwi i rozejrzał się po pomieszczeniu. Kilku funkcjonariuszy przerwało swoje zajęcia, by sprawdzić co się stało.

-Gdzie ona jest?! - zapytał Styles, ale w tym samym momencie dostrzegł tą, której szukał.

Rose siedziała na jednym z krzeseł obok młodej policjantki i spokojnie bawiła się jej czapką i odznaką. Widząc ojca uśmiechnęła się radośnie i wyciągnęła rączki w jego stronę.

-Tata!

Chłopak nie zastanawiając się ani chwili podbiegł do dziecka i wziął ją na ręce. Mocno przytulił córkę, po raz kolejny uświadamiając sobie jak ważną rolę w jego życiu odgrywa ta istotka. Na chwila nie trwała jednak długo, bo jeden z policjantów podszedł do niego z wyraźnie niezadowoloną miną.

-Przepraszam bardzo, ale to komisariat policji, tu nie można tak sobie wbiegać.

-Co z moją żoną? Gdzie jest?

-O kogo panu chodzi?

-O Ronnie Styles! Dostałem zawiadomienie, że została znaleziona w parku nieprzytomna, a dziecko przewieziono na posterunek.

-Nikt panu nie powiedział? Pańska żona jest w szpitalu w centrum. Proszę się nie martwić, z tego co wiem ocknęła się jeszcze przed przyjazdem karetki. To ona kazała pana powiadomić.

-Dziękuję!

Policjant coś jeszcze za nim krzyczał, ale Hazz nie zwracał już na to uwagi. Po prostu mocniej objął Rose i najzwyczajniej w świecie wybiegł na zewnątrz.

Kwadrans później szedł dość spokojnym krokiem przed szpitalny korytarz, trzymając małą za rękę. Czasem razem z Ronnie zastanawiali się jak to możliwe, że mając tak pokręconych rodziców, to dziecko zachowuje się często dojrzalej niż oni oboje razem wzięci. Choć często bywała kapryśna i nieznośna, zawsze wiedziała kiedy powinna po prostu siedzieć cicho, bo dorośli są zajęci. Tak było i tym razem.

-Przepraszam, na której sali leże Ronnie Styles?

-A pan jest rodziną?

-Mężem.

-Dobrze. W takim razie proszę za mną.

Pielęgniarka w białym uniformie zaprowadziła Harry'ego do sali z numerem 8, gdzie, podłączona do różnych urządzeń leżała blada dziewczyna. Chłopak z trudem rozpoznał w niej ukochaną, jednocześnie uświadamiając, że od jakiegoś czasu Ronnie nosiła mocny makijaż, który zapewnie maskował jej faktyczny wygląd. Przez sekundę był zły za to drobne kłamstwo, ale w tej chwili miał ważniejsze rzeczy do powiedzenia niż jakieś żale.

-Mama! - zawołała radośnie Rose.

-Jest nieprzytomna?

-Nie, śpi. Dostała dużo leków. Możecie przy niej chwilę posiedzieć, ale nie za długo. I nie budźcie jej.

-Co dokładnie się stało?

-Serce dało o sobie znać. Może czymś się zdenerwowała...

Ronnie nieznacznie obróciła głowę i otworzyła oczy. Jej usta ułożyły się w smutny uśmiech. Wyciągnęła rękę, można było odnieść wrażenie, że sprawiło jej to ogromny wysiłek. Harry natychmiast pokonał dzielący ich dystans i ujął jej dłoń, patrząc czule na twarz żony. Pielęgniarka taktownie wycofała się na korytarz.

-Przepraszam... - wyszeptała Ronnie słabym głosem.

Hazz wziął leżący na stoliku obok kubek ze słomką i podsunął go pod usta chorej. Dziewczyna wypiła kilka łyków i zamknęła oczy. Chłopak już myślał, że znów usnęła, gdy zatrzepotała rzęsami i odnalazła wzrokiem Rose.

-Malutka... chodź do mamy.

Dziewczynka zaśmiała się i podeszła do matki, a ojciec podniósł ją i posadził na szpitalnym łóżku. Przez cały czas milczał, co obudziło strach w chorym sercu dziewczyny.

-Harry... przepraszam. Nie wiedziałam, że coś jest nie tak Czułam się dobrze.

Styles powoli pochylił się i pocałował ją w czoło.

-Nie strasz mnie tak więcej.

*

Emily przyjechała do szpitala zawiadomiona przez Harry'ego. Krążyła po korytarzu, stukając obcasami i co chwila poprawiając niesforne włosy, jednocześnie zastanawiając się nad sytuacją przyjaciółki. Ronnie była właśnie na badaniach, dlatego musiała czekać. Niespodziewanie dziewczyna poczuła czyjś dotyk na swoich ramionach i odruchowo odwróciła się.

-Mike? Co ty tu robisz?

-A jak myślisz?

Jego zuchwały uśmieszek na chwile ją zderorientował. Patrzył na nią tak, jakby miał się roześmiać, ale w jego oczach była też troska. Dopiero wtedy zauważyła, że ma na sobie strój pielęgniarza.

-Pracujesz tu

-Przecież mówiłem ci...

-Faktycznie. Zupełnie wypadło mi to z głowy.

-W porządku. Powiedz lepiej, co się stało?

-Moja przyjaciółka jest chora.

-Jak się nazywa?

-Ronnie Styles.

-Zaraz... - chłopak zmrużył oczy. - Styles... Ta Ronnie Styles?

-Aha.

-Przecież to żona Harry'ego.

-I co z tego?

-Nic. Po prostu myślałem... no wiesz...

-Że skoro nie jestem z Niallem, to zerwałem też kontakty z pozostałymi chłopakami? - dziewczyna mimowolnie prychnęła. Mike wyglądał na zakłopotanego. - Ok, lepiej powiedz mi, czy wiesz coś o jej stanie zdrowia.

-Nie... ale mogę się podpytać. - mrugnął do niej. - Wyjdziemy gdzieś wieczorem?

-Nie wiem... Tyle się teraz zmieniło... Chcę spędzić trochę czasu z starymi znajomymi...

-W porządku, rozumiem.

Emily, jakby zmęczona ciężarem problemów przysiadła na najbliższym krześle, a Mike zaraz poszedł w jej ślady.

-Powiedz mi... dlaczego złe rzeczy przytrafiają się dobrym ludziom? Ronnie nie zasłużyła na chorobę. - Emily spojrzała na przyjaciela smutno. - Jest taka wspaniała... Pomogła mi tyle razy. Gdybym mogła, chciałabym wziąć to na siebie... To ja powinnam teraz cierpieć.

-Nie mów tak.

-Ale to prawda. Od początku byłam dla niej kłopotem, jakby miała mało własnych. Chciałabym jakoś się jej odwdzięczyć.

Mike delikatnie ujął dłoń dziewczyny.

-Myślę, że wszystkim, czego ona od ciebie chce, jest to, żebyś była szczęśliwa. Żeby jej pomóc nie poszła na marne.

Emily uśmiechnęła się blado i po chwili przytuliła się do chłopaka. Jak to wspaniale, że miała go przy sobie.

*

-Jakie jest ryzyko?

-Stosunkowo niewielkie. A efekty mogą być naprawdę duże.

-Czyli uważa pan, że powinna spróbować?

Harry nieznacznie zmarszczył brwi, patrząc na Warnera. Lekarz właśnie zapoznał do z programem badań i obiecywał, że dla Ronnie może to być szansa na odzyskanie zdrowia.

-To wasza decyzja

-Ale co pan by zrobił?

Mężczyzna nie chciał odpowiadać na to pytanie, ale naglące spojrzenie Stylesa nie pozostawiało mu wyboru.

-Aktualnie na... 297 osób którym podano lek u 203 widać poprawę, więc... spróbowałbym.

Hazz pokiwał głową, analizując te fakty.

-A komplikacje?

-Zdarzają się, ale bardzo sporadycznie. To naprawdę obiecujący lek.

-W takim razie... porozmawiam z nią i dam panu odpowiedź.

-Doskonale.

Gdy Harry wrócił do sali, gdzie przebywała Ronnie zobaczył żonę śpiewającą wyliczankę razem z Rose i uśmiechnął się z nadzieją. Dopiero po chwili dziewczyna zdała sobie sprawę z jego obecności.

-I co? Dowiedziełeś się czegoś?

-Wypiszą cię najwcześniej za dwa dni.

-Dlaczego tak długo? Przecież czuję się dobrze.

-Ty zawsze czujesz się dobrze, Ronnie. Rozmawiałem z Warnerem o tym nowym leku... Chciałabyś tego spróbować?

-Tak. To może być szansa.

-Też tak uważam. - uśmiechnął się chłopak i pochylił się by ją pocałować.

*

Greg wszedł do domu i rzucił klucze na półkę w przedpokoju. Metalowy przedmiot głośno odbił się od drewnianej powierzchni. Mężczyzna nie przejmując się tym hałasem zdjął kurtkę i wszedł do salonu. Tam, na kanapie siedział Niall. Młodszy z braci trzymał się za głowę, która wciąż dawała o sobie znać po wczorajszym męskim wieczorze.

-Zlituj się... - wyjęczał, patrząc na starszego. - Zmarłego być obudził. Wchodzisz jak stado słoni.

-To nie moja wina że topisz smutki w alkoholu.

-Niczego nie topię. - oburzył się. - To był jedyny taki przypadek.

-Mam nadzieję.

-Kiedy wracają rodzice? - Blondyn spróbował zmienić temat.

-Niedługo powinni być. Mama się martwi, wiesz?

-Tak, tak...

Greg przez chwilę patrzył na brata zmartwiony, po czym postanowił się jednak do niego przysiąść. Wiedział, że pytanie, które chce zadać jest zbędne, ale od czegoś musiał zacząć.

-Więc... co z Emily?

-Och, wspaniale... - sarkazm w głosie Nialla był bardzo wyraźny. - Świetnie sobie beze mnie radzi. Nie zamierza wracać.

-A co zamierzasz ty? Zaszyjesz się tutaj i będziesz rozpaczał?

-Mógłbyś się nade mną nie znęcać? - Horan nie miał ochoty na tą rozmowę. - Wystarczy się głowa mi lada chwila wybuchnie. Jeśli będę chciał pogadać, to dam ci znać.

-Jasne. - Greg podniósł się z kanapy, nie dając po sobie poznać, że jednak jest zawiedziony. - Idę do kuchni, zrobię ci jakiś ziółek.

-Dzięki...

Niall odetchnął, słysząc, że brat wychodzi, ale zdążył nawet zamknąć oczu, gdy w całym domu rozległ się głośny dźwięk dzwonka. Zniechęcony przeklął pod nosem i wstał, by otworzyć.

-Już idę! - krzyknął, ale zaraz tego pożałował, dosłownie czując, jak fale dźwiękowe wrzynają się w jego mózg. "Nigdy więcej nie odwiedzę tego pubu", obiecał sobie, naciskając klamkę.

-Cześć Niall.

Na progu stała Polly. Chłopak przez chwilę patrzył na nią zdezorientowany, po czym jego umysł zalała fala gniewu.

-Czego chcesz? Nie wystarczy ci że wydzwaniasz do mnie codziennie, więc zaczęłaś nachodzić mój dom?

-Musimy porozmawiać.

-Nie mamy o czym. Pisałem ci, że przepraszam za tamten wieczór, ale to mój związek się przez to rozwalił, a nie twój, więc...

-Wysłuchasz mnie czy nie?

Niall westchnął.

-Tylko szybko. Okropnie się dzisiaj czuję. - powiedział, wpuszczając ją do środka.

[Nie mam czasu, nie wiem czy są błędy.

Jak tam?

Pisze dla was coś świątecznego ze wszystkimi chłopakami, raczej smutne, ale jeśli chcecie moge wymyślić coś krótkiego o jednym, tylko napiszcie mi z którym, bo sama się nie zdecyduję ;)

W święta może jakoś odkuję się i wygrzebię ze wszystkich zaległosci. Kocham was za waszą cierpliwość :)

Może po nowym roku otworze nowego bloga, a może bedę miała dla was ciekawego newsa dotyczącego mojej osoby ;) Trzymajcie kciuki za moje plany i jakby co piszcie na asku, bo teraz nie zdażę wszytkiego opowiedzieć.

MENAGO, napisz do mnie na tt, jak znajdziesz czas żeby pogadać. Potrzeba fachowej rady;). I przepraszam że nie wysłałam, ale nie zdążyłam.

Co myłślicie o sprawie Honnie? I czego może chcieć Polly? Jak tam wasze zdanie o Mike'u i Emily?

Czekam na 20 komentarzy!

Buziaki!]