2. Cisza przed burzą.

  

Na osłodzenie piątku 13 i ku czci Nialla Jamesa Horana, którego kiedyś poznam i osobiście wyściskam.

Walentynki zapowiadały się wspaniale. Zayn już miesiąc wcześniej zamówił w najlepszej londyńskiej restauracji lożę na jedenaście osób. Powody do świętowania były podwójne - święto zakochanych i roczna emerytura zespołu. Dlatego też wszystkie pięć par postanowiło spędzić pierwszą część tego wieczoru wspólnie, a drugą według własnych upodobań.

Emily drżącymi ze zdenerwowania dłońmi próbowała zapiąć na szyi naszyjnik z pięknych, różowych pereł, który może nie koniecznie był w jej guście, ale idealnie pasował do prostej, białej sukienki z długimi rękawami. Odkąd oficjalnie stała się dziewczyną Horana zaczęła pobierać od Ronnie i innych lekcje mody. Z początku próbowała je bojkotować, ale widząc zachwyt Nialla, gdy zrzucała swoje bluzy na rzecz bardziej kobiecych ubiorów, coraz częściej ulegała pokusom sklepowych witryn. Oczywiście wciąż zakrywała ręce i brzuch, a jak ognia wystrzegała się wszystkiego co zbyt obcisłe. Stare lęki cały czas kołatały jej w głowie, podobnie jak te nowe, związane z byciem dziewczyną gwiazdy. Nigdy nie sądziła, że będzie martwić się opinią innych, a jednak.

Nagle tuż za nią pojawił się Niall. Uśmiechnął się, patrząc ponad jej ramieniem w lustro.

-Mogę?

-Jasne. - uśmiechnęła się nieśmiało, podając mu końce naszyjnika.

-Czym tak się denerwujesz? - zapytał, zapinając zatrzaski.

-Och, to nic takiego.

-Kochanie... - Horan złapał dziewczynę w talii i obrócił tak, by spojrzeć jej w oczy.

-Bo... dziś walentynki. A ja... nie powinnam myśleć dziś o takich rzeczach...

-Emily, nie puszczę cię aż mi nie powiesz. - głos Nialla był stanowczy, trzymał ją mocno, wiedziała, że się martwi.

-Będziesz się złościł...

-Emily!

-Ach... Dobrze. Chodzi o to, że się boję.

Zmarszczył brwi nie rozumiejąc. Blondynka nie patrzyła mu w oczy, bawiła się klapą jego marynarki i lekko zagryzała wargę. W końcu postanowiła kontynuować.

-Boję się, że... coś nas rozdzieli. Coś się wydarzy i nigdy nie zdołam ci się odwdzięczyć.

-O czym ty opowiadasz?

-Chodźmy już. - wyszeptała.

-O nie! - przytrzymał ją w miejscu. - Zostajesz tutaj, dopóki nie wyjaśnisz mi tego.

-Och... przecież wiesz. Jest tyle rzeczy, które mogą zniszczyć to, co mamy...

-I to dlatego od kilku dni zachowujesz się...

-Tak...

-Co ja z tobą mam! - udał oburzonego. - Naprawdę sądzisz, że pozwolę ci ode mnie odejść? - zapytał, przyciągając ją bliżej siebie. - Będziesz musiała wymyślić naprawdę dobry powód by się ode mnie uwolnić, kochanie.

Uśmiechnęła się, gdy ją pocałował. Rozchyliła usta i pozwoliła mu zatrzeć wszystkie swoje lęki.

-Nie zrań mnie, Niall. - wyszeptała, gdy jego wargi sunęły po jej szyi. Chłopak wiedział, że nie chodzi o ból fizyczny.

-Jesteś ze mną bezpieczna.

*

Perrie w ostatniej chwili wróciła do miasta i jako ostatnia pojawiła się w restauracji. Zayn nie przejmując się niczyją obecnością złapał ją w ramiona i gorąco pocałował. Rose, jedenasta uczestniczka kolacji, zaczęła bić brawo, uśmiechając się przy tym radośnie. Potem  pary zaczęły wręczać sobie nawzajem upominki i w końcu zasiadły do kolacji. W pewnym momencie, Harry wstał unosząc w dłoni kieliszek z szampanem.

-Moi drodzy... toast.

-Tata!

-Nie, Rose. Toast.

-Tojast!

Kilka osób zaśmiało się cicho, a Hazz kontynuował.

-Chciałem tylko powiedzieć, że najpiękniejszym uczuciem, jakie kiedykolwiek mnie spotkało jest... pewność. Pewność, że za pięć, dziesięć, piętnaście lat wciąż będę szczęśliwy, bo będę miał przy sobie kobietę mojego życia. Kobietę, która jest moim szczęściem, radością...

-Ale za dwadzieścia to już nie, bo się zestarzeje? - zaśmiała się Dan.

-Cicho! - Perrie trzepnęła ją w ramię. - Nie przeszkadzaj Harry'emu. Jeszcze nie zdążył się zająknąć.

-...i myślę, że to samo mogę spokojnie powiedzieć w imieniu moich przyjaciół. Dziękuję, Ronnie. - uśmiechnął się w stronę żony. -Tak więc... za miłość!

-Za miłość! - zawołali wszyscy wychylając swoje kieliszki. Lou zauważył, że El uciekła wzrokiem w stronę Ronnie, ale zaraz spojrzała na niego, jednak w jej oczach było coś dziwnego. Tymczasem Ronnie zacisnęła oczy, wypijając całą zawartość kieliszka, po czym pochyliła się i cmoknęła córkę w czubek głowy.

Niall dopiero po dwóch godzinach zauważył, że Emily stale dolewa sobie szampana. Zmarszczył brwi, obserwując, jak dziewczyna gawędzi z niepijącą Danielle, jak wyciąga dłoń by dotknąć jej brzuszka i uśmiecha się, a jej oczy nienaturalnie błyszczą.

-Kochanie? - wyszeptał, pochylając się w jej stronę.

-Tak? - obróciła ku niemu głowę, a podkręcone włosy zafalowały wokół twarzy.

-A... nic, już nic.

*

Gdy wrócili do apartamentowca, Emily uśmiechała się szeroko, stojąc oparta o ścianę windy.

-Dobrze się czujesz? - zapytał Horan i ujął jej twarz w dłonie, chcąc zobaczyć, czy nie jest gorąca.

Dziewczyna źle odczytała jego zachowanie i natychmiast przywarła do niego wargami. Niall nie miał nic przeciwko. Wziął dziewczynę na ręce, wkładając dłoń pod jej kolana i, wciąż całując, wniósł do mieszkania. Emily zaczęła machać nogami, zrzucając buty, gdy dotarli do sypialni. Chłopak ułożył ją na łóżku i uśmiechnął się łagodnie. Jej oczy błyszczały od alkoholu.

-Śpij. - wyszeptał Niall i nachylił się, by ucałować ją w czoło.

Blondyn wyszedł na chwilę z pokoju, a Emily wstała, szybko zdjęła z siebie sukienkę i przeczesała włosy palcami. Gdy Irlandczyk wrócił, siedziała na łóżku i uśmiechała się promiennie.

Niall uniósł brwi ze zdziwienia, ale ona wyraźnie czekała na jakąś konkretną reakcję. Przechyliła głowę i jasne pasma opadły na ramię. Niewiele myśląc, Irlandczyk podszedł bliżej i usiadł obok niej na łóżku. Spodziewał się, że będzie zawstydzona, ale ona położyła brodę na jego ramieniu nie przestając się uśmiechać.

-Pocałuj mnie.

Emily poczuła jak przez jej kręgosłup przeszedł dreszcz, gdy Niall odpowiedział na tą prośbę. Chłopaka dziwiła jej śmiałość, ale wiedział, że szybko dziewczyna się uspokoi. Mijały jednak kolejne minuty, a ona posunęła się w głąb łóżka i położyła. Był teraz nad nią. Przypominała mu się tamta impreza, gdy wyznali sobie miłość. Tym razem dziewczyna zachowywała się zupełnie inaczej.

-Emily...

Wplotła palce w jego włosy i mocno zacisnęła, aż jęknął i przycisnął swoje ciało do niej. Czuł, jak rozpinała jego koszulę i zastanawiał się, czy robią dobrze. Cały czas czekał na jakiś objaw strachu, ale nic takiego nie było. Pozwalała mu się dotykać. Pocałował ją kolejny raz. Smakowała szampanem. Pachniała szampanem. Jej małe dłonie trzymały chłopaka bardzo blisko, jakby miał jej zaraz uciec. Niall wiedział, że musi szybko podjąć jakąś decyzję. Poczuł oddech Emily w swoich ustach i już wiedział.

*

Oczy Ronnie wciąż były szeroko otwarte, gdy leżała na boku wsłuchana w ich uspokajające się oddechy. Ciężka ręka Harry'ego wciąż spoczywała na jej ciele. Miał zamknięte oczy więc nie wiedziała, czy śpi, ale bała się zapytać. Powoli wyciągnęła dłoń i zaczęła kreślić kółka na torsie chłopaka. W sypialni panowała absolutna ciemność. Nie wiedzieć czemu przypomniała sobie o Luke'u, który przez ponad dwa lata udawał jej chłopaka. Martwiło ją, że przyjaciel zniknął bez śladu. Zaraz po jej ślubie przeprowadził się z Sarą do północnej Anglii i dzwonił nie częściej niż raz w miesiącu. Dziwnie było stracić kontakt z osobą, która była przy niej przez całe życie.

-To łaskocze... - usłyszała nagle przy swoim uchu.

-Och, wybacz.

Chciała cofnąć rękę, ale Hazz złapał ją u uniósł do swoich ust, całując. Dziewczyna uwolniła rękę i przytuliła się do niego całym ciałem. Przycisnęła swoje wargi do niego i poczuła, że się uśmiecha.

-Kocham cię. - powiedzieli jednocześnie i wybuchli śmiechem

-To były wspaniałe Walentynki. Dziękuję. - wyszeptała, gdy chłopak nachylił się, by pocałować zagłębienie w jej szyi.

-Cała przyjemność po mojej stronie.

Ronnie przekręciła się, tak, że znalazła się na nim. Czuła, jak ich ciała idealnie do siebie pasują.

-Wiesz, czasami nie mogę uwierzyć w to, jak bardzo jestem szczęśliwy - wyszeptał. - Mam wrażenie, że kiedyś obudzę się a to wszystko zniknie.

-Jestem pewna, że jakoś byś sobie dał radę. - rzuciła zaczepnie.

-Ja nie jestem taki pewien... - westchnął. - Nie wyobrażam sobie już żadnych zmian. Przeraża mnie myśl, że one są konieczne, że nie możemy po prostu zatrzymać się w tym momencie i do końca wieczności żyć tą jedną chwilą.

-Forever young, I wanna be forever young. - zanuciła. Jej głos zadrżał. Ręce Harry'ego spoczywały na jej talii, gdy zsunął dziewczynę ze swojego ciała.

-Tak. - zaśmiał się i krótko ucałował. - Śpij już.

-Dobranoc Harry.

-Dobranoc Ronnie.

Ale Ronnie tej nocy nie zmrużyła oka.

         

[usunęłam 2 akapity bo byscie jak zwykle wszytskigo się domyśliły. 

ahg. Nie mogłam świętować urodzin Nialla w waszym cudownym gronie, a jutro mam wesele. Czyli weekend bez pisania = weekend stracony. Mam masakrę w szkole – pozdrowienia dla ministerstwa edukacji które wymyśliło tą cudowną reformę w liceach. Mam 8h polskiego w tygodniu, 6 angielskich i 5 historii… zapomniałam już że były wakacje.

A jak u was? Jak szkoła, urodziny Nialla i piątek 13? ;)

I jak rozdział? Jak myślicie, dojdzie do czegoś między Niallem i Emily i jakie będą tego konsekwencje? A może nie będzie żadnych? Jak Honnie? Czekam na recenzje ;)

Liczę na minimum 10-15 komentarzy, bo w następnym rozdziale zacznie się dziać ;)