4. Wszystkie ważne rozmowy.

         

Droga @NatkaHello, dziękuje że robisz mi ciągłą reklemę na tt. Jesteś kochana, ale nie wiem czy warto :)

@Skye121297- dziekuje za komentarze ;)

-I jak poszło? - zapytała Eleanor, gdy tylko Ronnie pojawiła się w jej mieszkaniu, by zabrać Emily.

-Nie pytaj. - wyszeptała tamta. - Kiedy Louis będzie w domu?

-Już powinien być.

-Co się dzieje? - zapytała Emily, dołączając do nich.

-Musimy porozmawiać. - powiedziała Ronnie, patrząc na El porozumiewawczo. - W czwórkę.

-Z Harry'm?

-Nie. - dziewczyna rzuciła wymowne spojrzenie blondynce.

W tym momencie do mieszkania wszedł też Tommo. Jako jedyny wpadł na pomysł, by uśmiechać się do wszystkiego i wszystkich, dlatego zdziwiły go grobowe miny trzech kobiet gniotących się w przedpokoju.

-Cześć, co u was?

Ale Ronnie nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi. Wciąż patrzyła na El, próbując przekonać ją do swoich racji.

-Jutro. - zadecydowała tamta w końcu. - Jutro o osiemnastej, u nas.

Słysząc te słowa brunetka złapała Emily za ramię i pociągnęła w stronę drzwi. Louis dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, jak paskudnie został zignorowany i spojrzał pytająco na swoją dziewczynę, ale ta tylko uśmiechnęła się niepewnie.

-Co to ma znaczyć? - zapytała Emily, gdy znalazły się już w samochodzie.

-Miałaś nie zadawać pytań. - Ronnie zaczęła pocierać skronie rękoma i zacisnęła oczy, próbując uspokoić nerwy, które już od dłuższego czasu były nadwyrężone.

-Ale...

-Miałaś nie zadawać pytań! - krzyknęła.

Emily umilkła, rozumiejąc, że to nie jest dobry moment na rozmowę.

*

          Ściskała mocno telefon, wybierając jego numer. Chciała usłyszeć tylko jego głos, powiedzieć że go kocha i jest pewna, że wszystko między nimi wróci do normy. Chciała by zaśmiał się krótko do słuchawki i powiedział, że też za nią tęskni.

          A więc dlaczego wciąż słyszała tylko ten irytujący sygnał oczekiwania?

          -Halo? – odezwał się w końcu zmęczony głos.

          -Niall! Odebrałeś! – ucieszyła się jak dziecko.

          -Dlaczego miałbym tego nie zrobić? – chyba wzruszył przy tym ramionami.

          -Tak się cieszę, że cię słyszę. Tęsknię za tobą… - nie usłyszała żadnej reakcji, przez chwilę myślała, że coś przerwało połączenie. – Niall? Jesteś tam?

          -Jestem.

          -Powiedz coś. – wyszeptała. Dlaczego tak ją traktował. – Co u ciebie?

          -Wszystko w porządku. A u ciebie?

          -Dobrze. Chciałabym… przyjechać.

          -Nie, Emily.

          -Dlaczego?

          „Bo jesteś całym moim życiem i jeśli teraz to zniszczę to nigdy sobie nie wybaczę.” – pomyślał.

          -Tak będzie lepiej. – odpowiedział i rozłączył się.

*

Niall siedział na ławce pochylony do przodu, w dłoniach ściskając puszkę piwa. Zmęczonym wzrokiem patrzył na okolicę. Kochał Irlandię. Tylko tu czuł się jak w domu. Ale tym razem nie umiał odnaleźć przyjemności w byciu zwykłym Niallem. Niall Horan posiadał cudowny przywilej absolutnego szczęścia, braku zwykłych kłopotów, bo te źle wyglądały na okładkach poważnych gazet. Zwykły Niall mógł mieć zwykłe, przyziemne problemy, tylko że nie zawsze wiedział, jak je rozwiązać.

Drgnął lekko, gdy poczuł, że ktoś siada obok niego. Obrócił głowę i zobaczył Grega. Brat patrzył na niego zmartwiony. Rodzice celowo pojechali do miasta, by bracia mogli spokojnie porozmawiać. Zawsze wiedzieli, kiedy nie warto się wtrącać.

-Co jest? Chcesz pogadać? - zagaił starszy.

-Tak. - pokiwał głową. - Mam kłopoty z Emily.

-Więc słucham. - Greg uśmiechnął się zachęcająco.

-Wiesz, ona jest wciąż chora...

-Te fobie, tak?

-Aha... - westchnął. - I my... nie byliśmy jeszcze razem. - spojrzał na brata znacząco, ale ten milczał. - Nie chcę jej do niczego zmuszać, rozmawialiśmy o tym wiele razy, że to zależy od niej, ja mogę poczekać i tak dalej...

-I co, nie chcesz już czekać?

-Chcę, chodzi o to że... ona mi nie wierzy. Myśli, że mówię tak, bo tak należy. Sądzi, że to jej obowiązek, że rzucę ją, jeśli będzie zwlekać.

-Zależy jej na tobie.

-Wiem. Ale nie chcę żeby to tak wyglądało. Ostatnio upiła się, żeby... - zacisnął usta, nie chciał zdradzać bratu zbyt wielu szczegółów.

-Może nieświadomie na nią naciskasz?

-Nie wiem, Greg... nie wiem. Ale... jestem zmęczony tym związkiem. - nie sądził, że kiedykolwiek powie te słowa. - Demi mówiła mi, jak ciężko jest z takimi ludźmi, ale mnie to zaczyna przerastać. Muszę przy niej być tym mądrzejszym, silniejszym. A jestem słaby. Ona... ona chyba potrzebuje kogoś lepszego. - szybkim ruchem podniósł puszkę i wypił kilka łyków, jakby alkohol miał wypełnić pustkę w jego sercu.

-Co ty wygadujesz, Niall?!

-Tak myślę.

Greg przez chwilę milczał. Blondyn spojrzał na niego, szukając jakiegoś wsparcia. Wtedy usłyszał pytanie, które zupełnie zbiło go z tropu.

-Byłeś już kiedyś z dziewczyną?

-Co?!

-To proste pytanie. Spałeś z jakąś, czy nie?

Niall nie zamierzał odpowiadać. Łagodny rumieniec, który pokrył jego policzki mówił wszystko. Brat stłumił uśmiech.

-I jesteś pewien, że chodzi tylko o nią?

-Tak. - odpowiedział Niall pewnie. - Wiem, że dla dziewczna wolałaby, żeby to było coś wyjątkowego, dla mnie liczy się tylko to, by to było z nią... I by ona była usatysfakcjonowana. Rozumiesz?

-Rozumiem.

-Uważasz, że zgłupiałem?

-Nie, dlaczego?

-Bo gadam jak idiota.

-Tak ci się wydaje. Musisz ochłonąć. Potem wrócisz i powiesz jej wszystko, co powiedziałeś mi.

Niall pokiwał głową, znów popijając piwa. Chyba tak zrobi.

-Kocham ją.

-To widać.

Blondyn wyprostował się i poklepał brata po ramieniu.

-Dziękuję, Greg.

-Nie ma za co, Niall.

*

Po wszystkim, co wydarzyło się w jego życiu w ciągu ostatnich miesięcy, Louis Tomlinson nie należał do osób, które łatwo zaskoczyć. Wbrew pozorom był osobą roztropną i pewne sprawy traktował śmiertelnie poważnie. Ale mimo to, gdy słuchał wszystkiego, co miała im do powiedzenia Ronnie, nie mógł zachować spokoju. Schował twarz w dłoniach i oddychał głęboko.

Niemożliwe. Po prostu niemożliwe. Przecież ktoś powinien domyślić się, zobaczyć. Eleanor ścisnęła jego ramię. Emily oddychała powoli przyswajając te nowości. Żadne z nich nie chciało jej uwierzyć. Nawet El, choć była wtajemniczona w całą tą maskaradę od długiego czasu.

Pierwszy odezwał się Lou.

-Jesteś... pewna? - wyszeptał, unosząc wzrok na przyjaciółkę.

-Nie mówiłabym wam, gdybym wcześniej tego nie sprawdziła. To... to już stara sprawa.

-Jak bardzo stara? - zapytał, wciąż słabym głosem.

-Kilka lat, jeszcze zanim was poznałam... Wtedy to było nic poważnego, dopiero wczoraj dowiedziałam się na czym stoję.

Milczeli. Eleanor patrzyła na Ronnie pocieszająco, ale ona nie zwracała na nią większej uwagi. W tej chwili czekała na kolejne pytania Tommo. Bo wiedziała, że te zaraz się pojawią.

-Będziesz musiała wyjechać?

-Możliwe.

-Kiedy... - słowa z trudem opuszczały jego usta. - Kiedy mu powiesz?

Oczy Ronnie rozszerzyły się gwałtownie. Rozchyliła usta, ale nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Kręciła tylko przecząco głową, patrząc na Lou spanikowana.

-Ja tego nie zrobię. - uspokoił ją.

-Nie mówmy mu. - poprosiła dziewczyna. - Pojadę do Francji, tam gdzie byłam wtedy z Luke'em i spróbuję to jakoś załatwić. Dziewczyny, pojedziecie ze mną?

-Oczywiście.

-A ja? Co mam robić? - zapytał Louis.

-Zostać tu i pilnować, żeby Harry niczego się nie domyślił...

-A co jeśli niczego się nie dowiesz? Lub okaże się coś jeszcze gorszego?

-Już nic gorszego nie może się wydarzyć. - zauważyła Eleanor.

-Oni muszą coś wiedzieć. - powiedziała Ronnie. - Mają cześć moich papierów, z czasów, gdy tam mieszkałam

-A reszta?

-Warner już je ma. Najważniejsze, żeby Hazz był z dala od tego. Dopóki to możliwe. Jeśli okaże się, że...

-Nawet tak nie myśl! - zawołała Emily.

-...wtedy mu powiem. - urwała na chwilę. - Boże, myślałam, że to już przeszłość, że już nie muszę się martwić tą sprawą... Czy ja dobrze robię?

-Gdy chodziło o Rose chciałem cię zabić. - stwierdził Lou. - Ale teraz to popieram. Załatwimy to bez pomocy twojego męża. Ja będę tak samo przydatny jak on. Mamy podobne znajomości.

-Dziękuję wam.

-Jesteśmy przyjaciółmi, Ronnie. Możesz na nas polegać.

[Rozdział dopiero dziś bo mało komentujecie – to nie moja wina że tak mnie rozpieściliście przy pierwszej serii ;)

Szykuje się kolejne oszukaństwo ze strony Ronnie. Co wy na to?

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

Następny rozdział w piątek jeśli będzie 15 komentarzy]