7. Powrót do innego miejsca.

  

Walczyła z tą myślą bardzo długo, ale w końcu się poddała. Wróciła do mieszkania tylko po to, by zabrać resztę swoich rzeczy, ale teraz walizka leżała porzucona na podłodze w sypialni. Zamknęła się w łazience i długą chwilę szukała odpowiedniego przedmiotu. Wiedziała, że nie powinna tego robić, ale tylko Niall był tym, co ją powstrzymywało, a teraz, gdy czuła, że znów została sama, nie miała już żadnych hamulców. Potrzebowała tego. Potrzebowała coś poczuć. Ale nigdzie nie było ani jednej żyletki. Skąd miałaby być?, zapytała sama siebie. Wyrzuciła wszystkie już dawno, dawno temu. W innym życiu. W życiu, które czekało na jej powrót z otwartymi, kościstymi ramionami.

Była zniecierpliwiona, niczym narkomanka na głodzie, która nie mogła znaleźć swojej działki. Przetrząsnęła wszystkie zakamarki, choć wiedziała, że nic nie znajdzie. Niall na wszelki wypadek pozbył się wszelkich przedmiotów, którymi mogłaby się pociąć. Ale Niall nie należał do ekspertów w tej dziedzinie. Jego wspomnienie zadziałało na nią pobudzająco. Niewiele myśląc złapała pierwszy szklany przedmiot, jaki się nawinął i roztrzaskała o zlew. Nie wiedziała nawet czy to szklanka, czy szkatułka. A może coś jeszcze innego? Nieważne. Przyłożyła ostre szkło do skóry, przecinając pierwsze partie. Witała ból jak starego, stęsknionego przyjaciela. Czuła błogą przyjemność, gdy krew spływała po jej nadgarstkach. Tak bardzo chciała się zabić. Chciała przestać się oszukiwać, twierdząc, że jej życie ma jakikolwiek sens. I z pewnością zrobiłaby to, gdyby nie fakt, że była w Jego mieszkaniu. Nie mógł znaleźć jej ciała we własnej łazience. Nie. Pojedzie do hotelu, wynajmie najdroższy apartament, założy jedną z tych pięknych sukienek, które zawsze wydawały jej się zbyt wyzywające i tam to zrobi. Bawiła się tą myślą obracając odłamek szkła w palcach. Podeszła do lustra i pomyślała o wszystkich przyjaciołach, o Zaynie, o Ronnie, o Demi... Zawsze sprawiała im tylko kłopoty.

Wyrzuciła szkło i szybko posprzątała w łazience, po czym zabrała resztę rzeczy z sypialni, zarzuciła kurtkę, która zakryła wciąż jeszcze otwarte rany i wyszła.

*

Ronnie weszła do mieszkania, trzymając Rose za rękę i rozejrzała się zdziwiona. Była pewna, że Hazz wrócił pierwszy. Louis pisał, że już przylecieli.

-Harry? - zawołała, ale nikt jej nie odpowiedział.

-Tata? - Rose wydęła różowe usteczka i zdejmując czapkę ruszyła prosto do salonu.

-Rose, buty...

Ale mała nie słuchała, więc Ronnie sama zdjęła swoje kozaki i ruszyła za dziewczynką. Wtedy z bocznych drzwi ktoś wyskoczył i złapał ją, przerzucając przez ramię.

-Ratunku! - wrzasnęła, ale nieznajomy wbiegł z nią do salonu i upadł na kanapę. Jego donośny śmiech odbił się echem od ścian. Odepchnęła się i zobaczyła zadowoloną z siebie minę. - Harry! Zwariowałeś?! - wcale nie było jej do śmiechu. Jej ręka powędrowała do szyi, gdy próbowała się uspokoić. Miała naprawdę wystarczająco dużo wrażeń i bez tego.

Rose zaśmiała się cicho i postanowiła dołączyć do rodziców, siadając między nimi.

-Cześć, kotku. - mrugnął Hazz i nachylił się, by otrzymać buziaka, ale Ronnie odwróciła głowę. - Co się stało?

-Jeszcze się pytasz? Chcesz mnie dorobić zawału? Myślałam, że ktoś na mnie napadł!

-To był tylko żart...

-Mało zabawny. - w końcu podniosła się z sofy i wzięła córkę za rękę, by znów zaprowadzić ją do przedpokoju. Harry przez chwilę siedział zdezorientowany, po czym dołączył do nich.

-Przepraszam. - powiedział, patrząc, jak żona poprawia włosy Rose. - Nie sądziłem, że jestem aż tak przerażający.

Ronnie, która zdążyła już ochłonąć, podniosła na niego niepewne spojrzenie.

-To ja przepraszam. Przesadziłam.

Harry uśmiechnął się leniwie i złapał ją za rękę, przyciągając do siebie. Tym razem nie opierała się przed pocałunkiem. Wtuliła się w ramiona chłopaka, czując, że to wszystko, czego właśnie potrzebuje.

-Jak tam SPA? - zagadał, gdy znów przenieśli się do salonu i usiedli na sofie, tym razem w bardziej pokojowym nastroju.

-Świetnie. - automatycznie się uśmiechnęła. - A jak koncert?

-Dobrze, mówiłem przez telefon. Zaraz... a gdzie Emily?

-Och, nie było jej z nami.

Hazza spojrzał na nią zdziwiony.

-Jak to "nie było"?

-Postanowiła polecieć do swojego chłopaka.

-Ach, rozumiem.

Nagle Harry znów nachylił się i mocno ją pocałował, ale ona położyła dłonie na jego ramionach i odepchnęła natręta.

-Harry... - zaśmiała się, gdy ten uparcie przysuwał ją do siebie. - Harry, muszę zająć się Rose. - ale on zdążył już zablokować jej ręce i całował szyję. -Auć! Harry!

-Przestań się wiercić. - wymamrotał niewyraźnie chłopak, nie odrywając ust od jej skóry.

-Zwariowałeś... - westchnęła, ale w końcu poddała się.

*

Biegła ulicą taszcząc za sobą dwie niedopięte walizki. Miała ochotę zostawić je na środku drogi, przecież i tak do niczego już się nie przydadzą. Dobiegnie do hotelu i zrobi to, o czym zawsze skrycie marzyła. Gdyby tylko te durne łzy nie zasłaniały jej chodnika... Ktoś ją potrącił, tak, że zaklęła głośno i zaniosła się jeszcze większym szlochem. W końcu nie dała rady - zatrzymała się i usiadła na swoim bagażu, tuż obok postoju taksówek i schowała twarz w dłoniach.

*

Dotarł do Londynu zaledwie dwie godziny po niej. Wiedział, że Emily nie będzie chciała go widzieć, ale jednocześnie nie zamierzał odpuścić. Dopiero w samolocie dotarło do niego co naprawdę zrobił. Płakał, siedząc w swoim fotelu, a łzy moczyły jego twarz i podkoszulek. Gdy wylądował, materiał był już całkowicie przesiąknięty. To nie były wyrzuty sumienia - to była desperacja i niedowierzanie, że mógł się czegoś takiego dopuścić, ale przede wszystkim... miłość. Miłość, którą dopiero teraz naprawdę zrozumiał. Ale czy już ją stracił? Z nadzieją wbiegł do swojego mieszkania, ale zastał tam tylko puste szafki i kilka rzeczy zostawionych na podłodze.

-Gdzie jesteś, Emily? - wyszeptał, po czym wybiegł z mieszkania.

*

Jadąc windą modliła się tylko, by Malik był w mieszkaniu. W nim cała nadzieja. Wiedziała, że w takim stanie nie pokaże się nigdzie indziej. Dzwoniła do drzwi słysząc dziwny szum w uszach, jakby miała zaraz zemdleć. W końcu otworzył.

-Emily? - spojrzał na nią zdziwiony. - Co się stało?

Ale ona nic nie powiedziała, tylko rzuciła mu się na szyję, zanosząc szlochem. Perrie wychyliła się z pokoju i uniosła brwi.

-Co ona tu robi?

-Zaraz się dowiemy... - westchnął Zayn, mocniej obejmując przyjaciółkę. - Spokojnie, mała... ciii... - choć, zaprowadzę cię do salonu. Chcesz wody? Perrie, skarbie, weź jej walizki...

Emily wciąż płakała, nawet, gdy siedziała już w nowoczesnym pomieszczeniu, czując na sobie zmartwione spojrzenie chłopaka. Perrie dyskretnie zniknęła, nie chcąc się wtrącać. Zayn postawił przed Emily szklankę wody i pudełko chusteczek. Trzymał jej dłoń i wtedy dostrzegł krew wypływającą spod kurtki, ale nic nie powiedział. Czekał.

-On mnie zdradził... - wyszeptała w końcu Emily, podnosząc zapłakane spojrzenie na bruneta.

-Kto? Niall? - Zayn zamrugał szybko, jakby nie umiał złożyć z usłyszanych słów logicznej informacji.

Blondynka cicho pisnęła, słysząc to imię i znów wybuchła płaczem.

-Ale.... jak...skąd wiesz? - Malik był wstrząśnięty.

-Przyłapałam go jak dobierał się do jakiejś dziewczyny... - wymamrotała tamta. - Boże, jaka ja byłam głupia, sądząc, że wystarczę takiemu chłopakowi...

-Nie mów tak. - wyszeptał Zayn, choć w środku czuł ogromny gniew. - Skopię go, gdy tylko stanie mi na drodze, jeśli chcesz... Mam cię przytulić?

-Tak.

Żadne z nich nie wiedziało, jak długo trwali na kanapie, obcięci, wsłuchani w ciche łkanie dziewczyny. Kilka minut, a może godzin?

Wtedy zadzwonił dzwonek do drzwi. Nie zdążył nawet ucichnąć, gdy ktoś pięścią zaczął walić w drewnianą powłokę. Zayn podniósł się i pogłaskał Emily po policzku.

-Perrie.

Blondynka natychmiast pojawiła się w drzwiach.

-Weź Emily i opatrz jej ręce. - poprosił, a sam ruszył do przedpokoju, gdzie nieproszony gość wciąż domagał się wpuszczenia.

Malik zatrzymał się i zrobił głęboki wdech, zanim nacisnął klamkę.

-Emily jest u cie...

Niall nie zdążył dokończyć, bo brunet wykonał krótki zamach i z całej siły uderzył go w twarz. Irlandczyk osunął się na ścianę, łapiąc się odruchowo za nos.

-Chryste!

Dopiero teraz Malik naprawdę na niego spojrzał i ocenił, że przyjaciel wygląda źle. Jakby postarzał się kilka lat od ich ostatniego spotkania. Jednak nie żałował, że mu przyłożył.

-Ona nie chce cię teraz widzieć. - powiedział spokojnie.

-Boże, Zayn, chcesz mnie zabić? Bo jeśli tak to nie mam nic przeciwko, tylko powiedz mi że ona jest u ciebie cała i zdrowa. - Niall doszedł już do siebie i patrzył na przyjaciela błagalnie.

-Jest tu, niedawno przyszła, ale na razie nie pozwolę ci się z nią zobaczyć. Wybacz, stary, ona jest rozbita. Zresztą, mi też nie mieści się w głowie co ty wymyśliłeś. - Malik spojrzał na niego tak, jakby znów miał go uderzyć.

-Wiem Zayn, jestem sukinsynem, ale...

-Nie dziś, Niall. Może za kilka dni, ok?

-Dobrze. - chłopak pokiwał głową, wiedząc, że w tej sytuacji i tak nic nie zrobi. Brunet już miał zamknąć drzwi, ale Irlandczyk jeszcze go powstrzymał. - Ja ją naprawdę kocham, Zayn. - powiedział z zapałem. - Wierzysz mi, prawda?

-Wierzę.

-I zrobię wszystko... To się nie miało prawa zdarzyć...

-Wiem, Niall. Ale teraz odpuść. - coś w szczerości słów Nialla sprawiło, że Malik musiał go pożegnać, zanim ten zagalopowałby się i przekonał go do wejścia.

-Dziękuję ci. - powiedział jeszcze Horan, zanim zatrzasnęły się przed nim drzwi.

*

-Rose, chodź do łazienki.

-Tompać?

-Tak, kochanie. Będziemy się kąpać. Chodź.

Malutka posłusznie przydreptała do niej i z uśmiechem zaczęła niezdarnie się rozbierać. Już po chwili pluskała się w wannie. Przez szum wody przedarł się dźwięk telefonu. A myślała, że chociaż dzisiaj nikt już nie będzie ich męczył. Szybko umyła córkę i wytarła ją ręcznikiem, po czym dyskutując o bajce na dobranoc ruszyły do jej pokoju. Wtedy zobaczyły Harry'ego, który siedział na schodach wiodących na piętro i patrzył w przestrzeń.

-Kochanie, przesuń się.

-Tata!

Ale on podniósł na nią pochmurny wzrok - zupełnie inny od tego, jaki patrzył jeszcze pół godziny wcześniej. Ronnie od razu wyczuła, że coś jest nie tak.

-Kim jest Warner? - zapytał chłopak, a jego zielone tęczówki przeszyły ją na wskroś.

-Kto?

-Warner. Dzwonił do ciebie. - wzruszył ramionami, po czym wstał i podszedł do żony. Ich palce splotły się prawie automatycznie, ale uścisk Harry'ego był mocniejszy niż zazwyczaj. - Co znów przede mną ukrywasz, Ronnie?

[No i mamy!

Czy Ronnie powie prawdę Hazzie? (podpowiedź: Tak ;))

Kocham Harry’ego w pierwszej scenie btw ;)

Kochani, za bardzo przeżywam to opowiadanie. Zachowuję się jakby to się działo naprawdę, też tak macie? (chyba kiedyś nagram się podczas pisania/czytania tych rozdziałów to się pośmiejecie z mojego idiotyzmu;))

Dziękuję za komentarz Skye. Za tą…. Szczerość ;) haha

Myślę dokładnie tak samo jak ty ;)

Co sądzicie o zachowaniu Emily? Bałyście się że serio coś sobie zrobi? ;)

Co myślicie o Niallu (nie przekreślajcie go na amen, bo wg to wszystko nie jest aż tak proste) i o Zaynie? Co będzie dalej?

Czekam na komentarze. Jeśli dacie radę 15 to wrzucę rozdział w sobotę-niedzielę.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ J]