6. Wolałabyś nie wiedzieć.

[Tak jak się spodziewałam, ten tydzień uniemożliwił mi wszelkie próby pisania. Wybaczcie, ale jestem naprawdę zajęta. Mam nadzieję, że wszyscy skomentujecie ten rozdział (nie wyobrażam sobie że będzie inaczej!) Jak zawsze działa zasada im więcej komentarzy tym szybciej nowy rozdział. Postaram się napisać go do środy.
Przepraszam was za ten rozdział. Pisanie go było masochizmem. Mam chyba 3 wersje, żadna mi się nie podoba.

Ankieta na dole.]

Emily wylądowała w Dublinie i taksówką dostała się do domu Nialla. Nie miała pojęcia, co zrobić, działała pod wpływem impulsu. Podbiegła do drzwi i zapukała z duszą na ramieniu. Otworzył jej chłopak, w którym po chwili rozpoznała Grega.

-Emily? - był wyraźnie zaskoczony.

-Cześć, Greg.

-Co ty tu robisz?

-Przyleciałam do Nialla.

-Ale jego nie ma...

-Jak to? - dziewczyna raptownie zbladła.

-To znaczy jest, ale pojechał do znajomych. Wejdź, na pewno jesteś zmęczona. Zadzwonię do niego i...

-Nie, daj mi adres tych znajomych. Pojadę tam.

Brat trochę się zmieszał, wyraźnie zdziwiony jej zachowaniem.

-Ale...

-Proszę. Muszę z nim porozmawiać, bo inaczej zwariuję.

-W porządku.

Greg szybko napisał adres na kartce, a Emily złapała kolejną taksówkę i pojechała. Wiedziała, że nie wytrzyma następnej godziny niepewności. Wolała najgorsze słowa od tego wahania.

*

         

Ronnie siedziała na ławce przed hotelem, próbując zebrać myśli. El po raz tysięczny rozmawiała z Louisem, przekazując mu wszystko, czego się dowiedziały. Strzępki tej rozmowy rozpływały się z powietrzu, dostępne dla wszystkich przechodniów. Jakaś dziewczyna przyglądała się im podejrzliwie, ale nie zwracały na to uwagi.

To niemożliwe.

Niemożliwe.

W końcu przyjaciółka skończyła rozmawiać przez telefon i opadła na ławkę obok Ronnie.

-Eleanor?

-Tak?

-Powiedz, że to zły sen. Że zaraz się obudzę.

-Ronnie... - brunetka zacisnęła usta, próbując znaleźć słowa pocieszenia.

-Nie może być aż tak źle...

-Nie jest źle, Ronnie. Nie jest dobrze, ale... dasz radę. Musisz jak najszybciej skontaktować się z Warnerem i załatwić wszystkie papiery. Potem powiesz Harry'emu i...

-Nie, El. Nie mogę mu powiedzieć.

-Nie zdołasz tego ukryć. Domyśli się.

-Nie domyśli. Postaram się o to.

-Ale ile czasu wytrzymasz? Miesiąc, dwa, trzy? Przecież wiesz, że w każdej chwili coś się może wydarzyć. Możliwe, że Warner każe ci wyjechać.

-Wiem. Ale muszę zaryzykować. - El pokręciła tylko głową. - Zastanów się, co ty byś zrobiła, gdyby chodziła o Lou?

Dziewczyna pomyślała nad tym chwilę, po czym westchnęła głośno i objęła przyjaciółkę.

-Może masz rację... To co robimy po powrocie?

-Pojadę do Warnera i wypytam go o wszystko. On musi wiedzieć, co powinnam robić.

*

-Polly?

-Hmm?

Niall zmarszczył brwi, patrząc na przyjaciółkę. Jeszcze kilka minut wcześniej wyglądała dobrze, ale teraz znacznie pobladła. Frank gdzieś znikł, a Michael wciąż się spóźniał.

-Dobrze się czujesz?

-Hmmm.... tak. - stwierdziła, poprawiając włosy.

-Chodź, zabiorę cię do domu.

-Nie chcę. Michael...

-Frank powie mu, że musiałaś wrócić.

Niall próbował ukryć, że tak naprawdę złe samopoczucie dziewczyny było mu bardzo na rękę, bo sam chciał jak najszybciej wrócić do domu i odpocząć.

-Ok. - poddała się tamta, wstając.

Dopiero w samochodzie Niall przypomniał sobie o tych kilku łykach piwa, które wypił, ale po chwili stwierdził, że do domu Polly jest jakieś pół kilometra, a dalej może się przejść i odpalił stacyjkę. Dziewczyna już po wyjściu na świeże powietrze odzyskała energię. Jadąc samochodem otworzyła szeroko okno.

-Lepiej?

-Trochę. Przepraszam, głupio wyszło.

-Nic się nie stało. Szczerze mówiąc, nie chciałem tam siedzieć.

-Było mówić, przecież nie musiałeś się z nami męczyć.

-To nie tak, po prostu... - Niall zatrzymał samochód pod domem i oboje wysiedli. - ...nie jestem w nastroju do imprez.

-Rozumiem. To może wejdź na herbatę? Dotrzymasz mi towarzystwa, zanim Frank nie sprowadzi Michaela.

-Dobrze.

Weszli do mieszkania i usiedli na kanapie, przez chwilę nawet się do siebie nie odzywając. Ale ta cisza ciążyła, domagała się słów. Polly wyglądała na lekko rozkojarzoną, uśmiechała się do Nialla, co ten odbierał jako zachętę do rozmowy.

-Nie chcę wracać do Emily. - wyznał nagle.

-Jak to? - wymamrotała dziewczyna, przysuwając się do niego i zabawnie marszcząc brwi.

-Bo...boję się. Nie wiem, czy chcę tego związku w takiej formie, jak wygląda to teraz. Od burzy do burzy...

Polly ujęła dłoń Nialla i ścisnęła się lekko.

-Nie martw się. - powiedziała, mrugając. Jej słodki oddech owinął jego twarz. - Jestem przy tobie.

Uśmiechnął się, patrząc jej w oczy. Było w niej coś, czego na próżno szukać w Emily. Ta niepokorna radość, swoboda, z jaką go przytuliła, bo wiedziała, że on tego potrzebuje. Oczywiście brało się to z jednej prostej rzeczy - Polly nigdy nie przeszła przez wszystko, co zniszczyło Emily. Zwyczajność Polly była czymś, co czyniło ją jeszcze piękniejszą w oczach Horana. Nie musiał zastanawiać się, czy nie zrani jej kolejnym krokiem, nie potrzebował specjalnych wskazówek, mógł zachowywać się zupełnie naturalnie. I to mu się w tym momencie podobało. Nagle zdał sobie sprawę, że czuje się jak nigdy wcześniej. Nie rozumiał tego i nawet nie chciał. Wiedział tylko, że właśnie upadają jak domki z kart wszystkie jego systemy wartości. Nie zamierzał się usprawiedliwiać. Był skończonym draniem. Pragnął Polly.

*

Harry rozsiadł się w wygodnym fotelu w garderobie Eda i wyciągnął swój telefon. Dziwiło go to, że Ronnie jeszcze nie dzwoniła. Zabawne, nie widział jej zaledwie jedną dobę a czuł się taki niekompletny. Potarł dłonią zmęczone oczy i przypomniały mu się słowa jego własnej piosenki - "I'm tired of feeling alone". Mimowolnie się uśmiechnął. Jego wzrok padł na obrączkę. Powoli zdjął ją i przeczytał dedykację wewnątrz.

"Miłość to nie tylko przysięga."

Przez chwilę patrzył na te słowa, czując przyjemny spokój. Znów założył obrączkę i wybrał numer żony. Zmarszczył brwi, gdy nie odbierała. Spróbował jeszcze raz i w końcu usłyszał jej głos.

-Hej. - rzuciła cicho.

-Cześć. Dlaczego nie odbierasz, kochanie?

-Och... Byłam zajęta. Właśnie wróciłam... z masażów.

-Kiedy macie samolot?

-Wieczorem.

Harry wyczuł, że była spięta, zupełnie jak kiedyś, gdy stał obok słuchając jej rozmowy z matką. Albo gdy matka stała obok niej gdy to on do niej dzwonił.

-Tęsknię za tobą. - wyszeptał do słuchawki, starając się zmieścić w tych słowach wszystko, co chciał powiedzieć.

-Ja za robą też. Zobaczymy się jutro. Jak tam koncert Eda?

-Świetnie. Koleś jest w nieziemskiej formie. - zachichotał, przypominając sobie przyjaciela skaczącego po scenie.

-Pozdrów go ode mnie.

-Jasne. A ty wycałuj Rose.

-Jak tam Louis?

-Lou? Ciągle gdzieś mi znika. Ale Niech El się nie martwi. Nie widziałem tu żadnych podejrzanych scen.

-Mam nadzieję. - zaśmiała się. - Dobra, muszę kończyć. Kocham cię.

-Ja ciebie też, skarbie.

*

Taksówka zatrzymała się pod domem. Budynek był niewielki, ale wyglądał na ciepłe, rodzinne gniazdko. Na poboczu stał jakiś samochód. Emily wysiadła na wąską ścieżkę i poprosiła kierowcę by zaczekał. Szybko pokonała odległość dzielącą ją od drzwi i zadzwoniła dzwonkiem. Usłyszała kilka stłumionych dźwięków i jakiś głos, który wydawał się jej znajomy.

-Nie, Polly, to Michael!

W tym momencie drzwi się otworzyły i Emily zobaczyła na progu młodą dziewczynę, mniej więcej w jej wieku. Była całkiem ładna, rozpoznawała irlandzkie rysy. Blondynka już otworzyła usta, by się odezwać, gdy zrozumiała, że potencjalna gospodyni patrzy na nią zdziwiona, nieporadnie próbując ukryć fakt, że ma na sobie tylko stanik, zasłaniając go niebieskim jaśkiem. Białe ramiączko urwało się z jednej strony, a guzik przy dżinsach był rozpięty.

Emily przez chwile trwała w bezruchu, gdy w końcu zrozumiała. Bez wahania przekroczyła próg domu. Odnalazła salon i zobaczyła go.

Jego oczy były szeroko otwarte, zupełnie, jakby zobaczył ducha. Ale nie. Ona naprawdę tu była. Stała zaledwie kilka metrów od niego, patrząc na jego nagi tors. Na chwilę zapomniał o koszulce, której nie zdążył jeszcze założyć, o Polly, która wciąż stała w przedpokoju w krzywo zapiętym staniku, o tym, co jeszcze minutę temu był gotowy zrobić, nawet o samym sobie. Widział tylko Emily i jej oczy, które po raz kolejny zalewał ból.

Nie odezwała się. Co miałaby powiedzieć? Odwróciła się i wybiegła na zewnątrz, ze wszystkich sił powstrzymując się od płaczu. Nie zamierzała uronić nawet jednej łzy. Z każdym krokiem czuła się jeszcze bardziej upokorzona.

-Emily! - krzyknął, biegnąc za nią i jednocześnie zakładając bluzkę, ale ona tylko przyśpieszyła kroku.

Jej serce szalało z rozpaczy, w głowie słyszała dziesiątki razy wypowiadane słowa - wyznania miłości, zapewnienia, obietnice. Z przeszywającym bólem powrócił najświeższy obraz.

-Nie zrań mnie, Niall. - wyszeptała, gdy jego wargi sunęły po jej szyi. Chłopak wiedział, że nie chodzi o ból fizyczny.

-Jesteś ze mną bezpieczna.

Teraz, zaledwie kilka dni później uciekała od tego człowieka, który był jedynym pewnikiem w jej życiu i czuła, jak traci grunt pod nogami. Niall dogonił ją w połowie drogi do taksówki, która wciąż czekała na ulicy.

-Emily! Zaczekaj! - złapał ją za ramię i siłą powstrzymał od zrobienia kolejnego kroku. - Ja... nie wiem co powiedzieć... Emily... - bezskutecznie próbował wymyślić jakieś zdanie.

-Nic nie mów, rozumiem. - pokiwała głową i postanowiła odejść. Jej głos był zbyt spokojny, zdradzał szok, w którym wciąż była.

-Nie, Emily!

Już miał coś powiedzieć, gdy spojrzała na niego przeszywająco i ostatkiem silnej woli uniosła kąciki ust, wmawiając sobie, że to nie ma znaczenia.

Nie ma.

Przecież już nawet nie byli parą, prawda? Przecież wyjechał sam, przecież ona miała nigdy się o tym nie dowiedzieć Przez sekundę rozważała nawet, ile razy wcześniej ją zdradzał, by potem wracać i udawać, że nie przeszkadza mu całe jej dziwactwo.

Nie ważne jak bardzo chciała, serca nie mogła oszukać.

-Emi...

-Nie tłumacz mi się, bo to tylko sprawia ból. - powiedziała i wyrwała rękę z jego uścisku.

Kierowca ruszył, gdy tylko wsiadła do samochodu, nie zwracając już uwagi na Nialla.

-Na lotnisko. - wyszeptała słabo dziewczyna i zanurzyła się głębiej w siedzeniu.