8. Bo teraz potrzebuję mieć kogoś blisko.

[Zapraszam wszystkich do obejrzenia trailera Heartache, który znajdziecie w zakładce "zwiastun" na górze :)]

Perrie delikatnie obmywała ręce Emily, starając się ze wszystkich sił nie okazać, jakim przerażeniem napawają je wszystkie te blizny i rany. Nie wyobrażała sobie, że można coś takiego robić własnemu ciału. Bo choć dziewczyna nie okaleczała się od miesięcy, dowody jej wcześniejszych autoagresji wciąż były doskonale widoczne. Obie milczały. Nie słyszały rozmowy też na zewnątrz.

-Jesteś na mnie zła, za to, że tak wykorzystuję twojego chłopaka? - odezwała się cicho Emily.

-Nie.

-Masz do tego prawo... To musi być ciężkie znosić naszą przyjaźń...

-Nie. - powtórzyła Perrie, podnosząc wzrok od zakrzepłej na dłoniach krwi na oczy dziewczyny. - Nie jestem zazdrosna. Wiem, że Zayn to twój przyjaciel i cieszę się z tego.

Znów milczały.

-Myślisz, że on mnie nie kochał? - zapytała nagle Emily.

-Niall? Jak możesz tak sądzić? - zdziwiła sie Perrie. - Zawsze był wpatrzony w ciebie jak w obrazek!

-Widocznie ten obrazek mu się znudził...

-Emily... - dziewczyna Mailka zakręciła wodę i wyciągnęła ręcznik. Puszysta powierzchnia przyjemnie łaskotała poranioną skórę. - Sama najlepiej wiesz, jak bardzo Niall walczył o twoje względy. Ja sama wiem, co znaczy zawieść się na chłopaku bo rozstałam się z Zaynem już dwa razy.

-Ale Zayn cię nie zdradził. Nawet nie w takiej formie jak mnie... - nie umiała dokończyć zdania, łzy natychmiast wypełniły jej oczy. - Nie wybaczę mu... - załkała i wtuliła się w dziewczynę. Perrie powoli pogłaskała ją po włosach i zaprowadziła do pokoju gościnnego. Na korytarzu stał Malik i uśmiechał się do ukochanej z wdzięcznością.

*

Harry patrzył na nią z uporem. Nie zamierzał odpuścić, dopóki nie dowie się kim był ten mężczyzna, który do niej zadzwonił. Nie podejrzewał jej o kręcenie z innymi facetami, zwłaszcza że koleś z którym rozmawiał brzmiał jak czterdziestolatek. Chciał po prostu znać prawdę. Widział w oczach Ronnie strach, którego nie umiał uzasadnić.

-Powiedz mi. - niemal zażądał.

-Ja... - otworzyła usta, uciekając przed jego spojrzeniem. - Poczekaj, zaprowadzę Rose do łóżka.

-Ja to zrobię. - rzucił szybko, po czym złapał córkę na ręce i przeskakując po dwa schodki, zaniósł do dziecięcego pokoju.

-Mama? - dziewczynka spojrzała na niego zdziwiona. Hazz pochylił się nad dzieckiem i całował w czubek głowy.

-Mama zaraz przyjdzie. Śpi, maleńka. - pociągnął za sznurek wiszącej nad łóżeczkiem pozytywki i szybko opuścił pokój. Teraz to Ronnie siedziała na schodach, zbierając myśli.

Mogła go jeszcze okłamać, wymyślić szybko jakąś bajkę i zamydlić oczy. Ale na jak długo? Zresztą, nie chciała kłamać. Harry ją kochał i zasługiwał na całkowitą szczerość. Gdy poczuła, że chłopak siada obok niej i obejmuje ramieniem, przez jej kręgosłup przeszedł dreszcz.

-Powiedz mi. - powiedział, już łagodnie, przysuwając swoją twarz do jej policzka i wodząc po nim nosem.

-Kocham cię. - wyszeptała.

-Wiem. Ja też cię kocham, niezależnie od tego, czego tak się boisz. - Chciał ją mocniej przytulić i dodać otuchy, ale ona odwróciła się tak, by móc patrzeć mu w oczy.

-Jestem chora, Harry.

Jej słowa były tak ciche, że przez chwilę Styles zastanawiał się, czy na pewno dobrze usłyszał.

-Ale...

-Ciii... - dziewczyna położyła palec na jego ustach. - Daj mi powiedzieć. - Hazz ucałował jej palec i pokiwał głową, a w jego oczach błysnęło zmartwienie i niepewność. - Kiedyś... byłam chora. Miałam chyba dwanaście lat... rodzice załatwili mi dobrą opiekę, wyszłam z tego i zapomniałam. Ale potem zaszłam w ciążę i wszystko wróciło. To był powód, dla którego wyjechałam akurat do Francji. Miałam tam klinikę.

-Francji? - Harry patrzył na nią całkowicie zaszokowany. - Czyli ty i El nie byłyście...?

-Nie.

-Och...

-Wtedy, dwa lata temu, wróciłam do Londynu gdy urodziłam Rose i wszystko było w normie. Ale teraz... znów coś jest nie tak.

-To... to wróciło? Tak po prostu?

-To dziwne, że przez ponad sześć lat w ogóle byłam zdrowa.

-Zaraz... - Hazz zmarszczył brwi, przypominając sobie, że nie wie wciąż najważniejszego - o jakiej chorobie mówisz?

Ronnie na moment spuściła wzrok, po czym ujęła ręce chłopaka, szukając ich ciepła.

-Ostra niewydolność serca.

Harry zacisnął usta i przez chwilę milczał. Nie chciał zadawać tego pytania, ale musiał.

-To... bardzo niebezpieczne?

-Zależy. Jak na razie miałam dwa ataki...

-Co takiego?!

-Pierwszy kilka tygodni po ślubie, a następny zaraz po nim. Byliście wtedy w Glasgow... Eleanor mi pomogła. To nie było nic poważnego, nie na tyle, bym musiała zostać w szpitalu...

-A teraz?

-Teraz jest trochę lepiej. Jutro poznam wyniki badań. Martin Warner to mój lekarz, leczył mnie jeszcze we Francji.

Harry patrzy na nią dokładnie analizując każde ze słów, które usłyszał. Był jeszcze zbyt zaskoczony, by panikować.

-Dlaczego mi nie powiedziałaś?

-Nie chciałam cię... - zaczęła, ale nie pozwolił jej dokończyć.

-Co nie chciałaś? Do cholery, Ronnie! Jesteś moją żoną! Powinnaś mówić mi wszystko!

Ronnie odsunęła się od niego, ale ich palce pozostały splecione.

-Ale...

-Jak mam ci pomóc, jeśli mi nie mówisz?

Widziała, że ma do niej żal i doskonale to rozumiała. Powoli uniósła ręce i wzięła jego twarz w dłonie. Łzy zamajaczyły w kącikach jej oczu.

-Przepraszam...

Hazz tylko pokręcił nieznacznie głową. Dziewczyna pochyliła się i pocałowała go w usta, ale nie odpowiedział. Naglącym ruchem wplotła palce w jego włosy.

-Proszę... - jej szept był bardzo cichy, pewnie nie usłyszałby jej, gdyby nie była tak blisko. – Bałam się ci powiedzieć, bo nie chciałam, żeby to cokolwiek zmieniło…

Harry nie umiał jej odmówić. Pocałował ją zachłannie i szczelnie objął rękoma.

-Będę przy tobie. - obiecał, ona od razu mu uwierzyła.

*

Wysiedli pod wysokim budynkiem na obrzeżach Londynu. Hazz spojrzał na szyld nad drzwiami z mieszaniną sceptyzmu i nadziei. Nie miał pojęcia czego się spodziewać. Nie znał całej terminologii związanej z chorobami serca, więc postanowił zdać się na Ronnie. Tymczasem ona wyszła z samochodu, rozpamiętując poranną rozmowę telefoniczną z El.

-Mogłabyś zająć się dzisiaj małą? - zapytała, gdy tylko przyjaciółka odebrała.

-Oczywiście. I tak siedzę cały dzień z Lou w domu. Coś się stało?

-Nie, po prostu jadę do Warnera odebrać wyniki badań.

-A Harry?

Ronnie wykonała szybki wdech i uśmiechnęła się słabo, choć przyjaciółka nie mogła tego zobaczyć.

-Harry jedzie ze mną.

Po drugiej stronie zapadło dziesięciosekundowe milczenie.

-Powiedziałaś mu?

-Tak.

Znów milczenie, tym razem krótsze.

-To dobrze, Ronnie! I jak zareagował?

-Przyjął to... dość spokojnie. Chyba wciąż nie do końca to do niego dociera. Wiesz, sens tego wszystkiego. Mam tylko nadzieję, że badania poszły dobrze.

-Trzymam kciuki. Podrzuć do nas małą, czekamy.

         

-Gotowa? - Hazz wyciągnął dłoń w jej stronę

Uśmiechnęła się i zaakceptowała ten gest, odnajdując w nim stracone poczucie bezpieczeństwa. Przekroczyli próg budynku w ciszy. Ronnie zatrzymała się na długim korytarzu prowadzącym do windy i uniosła na palcach, by pocałować chłopaka w policzek.

-Witaj w moim światku. - powiedziała cicho, na co on odpowiedział mocniejszym objęciem jej palców.

Gdy wjechali na właściwe piętro Ronnie przywitała się z panią w okienku - tą samą, którą tak zirytowała pomyłką we własnym nazwisku. Mimowolnie się uśmiechnęła, przypominając sobie tamtą sytuację. Wtedy nie było jej jeszcze do śmiechu.

Martin Warner przywitał Styles'ów z przyjaznym uśmiechem na twarzy. Nie wyglądał na zaskoczonego widokiem Harry'ego. Ronnie natychmiast zajęła miejsce na kozetce.

-Więc już pan wie? - odezwał się lekarz.

-W końcu. - Hazz pokiwał głową.

-Niech się pan nie martwi. Pańska żona jest bardzo silna. Jak się pani czuje? - Warner wstał i zaczął rutynowe badania.

-Ostatnio lepiej. - uśmiechnęła się. - Ciśnienie mam chyba w normie.

Harry przyglądał się lekarzowi. Lekko zaciskał szczękę, gdy mężczyzna dotykał Ronnie - nic nie mógł przecież poradzić na to, że uważał się za jedyną osobę posiadającą ten przywilej. Na szczęście dla Warnera nie dopatrzył się w jego zachowaniu niczego podejrzanego i znów całą swoją uwagę przeniósł na dziewczynę. Wyglądała na skupioną, oddychała równomiernie i odpowiadała na szereg pytań, które opierały się głównie na jakimś skomplikowanym języku kodów medycznych. Co chwilę rzucała też pojedyncze spojrzenia w stronę męża, ciekawa jego reakcji.

-Dobrze... - Warner znów zajął miejsce przy biurku i zapisał coś na kartce. - Mam pani wyniki. - powiedział i wyciągając z szuflady grubą kopertę.

-Jest lepiej? - zapytała z nadzieją Ronnie. Harry podszedł i położył dłoń na jej ramieniu. Dobrze było mieć go przy sobie.

-Niech sama pani zobaczy... - powiedział lekarz i podając jej dokumenty.

[Po pierwsze: Skye, nie skacz z mostu, błagam!

I już wiecie! Ahh... no to teraz zaczynamy przeprawę. Myślę że na chwilę akcja nam zwolni, ale potem znów przyśpieszy.

Myślę że teraz już rozumiecie sens tytułu "Heartache" (rozpacz, ale też serce i ból, czyli choroba Ronnie)

No i z tego miejsca chciałam podziękować

@1Directionerka1

która jest moim Menago za to jaką radość sprawiła mi swoim spamem :) jeszcze nie wiem jak ci się odwdzięczę, ale coś wymyślę. To naprawdę motywujące zobaczyć, że komuś się podoba to co robię i mnie w tym wspiera. Tweety nic nie kosztują, pięć minut straconego czasu też, a może kogoś naprawdę podbudować. Dziękuję!

No i dziękuję też @NatkaHello która nieprzerwanie poleca mojego bloga innym. Kocham was dziewczyny!

A WIĘC JAK WRAŻENIA DO ROZDZIALE? ZASKOCZYŁAM WAS? Jak myślicie, choroba Ronnie wpłynie na życie rodziny? Na związek?

CZYTASZ=KOMENTUJESZ]