9. Zabiłeś nas.

(tydzień później)

Danielle usiadła wygodnie na skórzanej kanapie i przez chwilę przyglądała się z zaciekawieniem Ronnie. Dziewczyna bawiła się łyżeczką do herbaty, a jej oczy pozostawały zamyślone.

-Opowiadaj.

-Och, Dani... od czego mam zacząć?

-Od początku. Czuję się taka wyobcowana nie wiedząc o niczym... - westchnęła tamta. - Co z twoimi wynikami?

-Ok. Słuchaj. - Ronnie odłożyła łyżeczkę i wyprostowała się. - Po pierwsze. Wyniki są dobre. Może nie ma jakiejś znacznej poprawy, ale nie muszę się martwić, że w każdej chwili mogę mieć atak czy coś.

-To świetnie.

-Harry robi sobie błyskawiczny kurs kardiologii, wiesz jaki on jest... - westchnęła. - Tego się właśnie obawiałam. Że ta choroba tak go zaabsorbuje, będzie chciał wszystko wiedzieć i o wszystko się martwił.

-To trochę jak Liam... - zaśmiała się Danielle, dotykając wydatnego brzuszka.

-Fakt. Ale to robi się męczące gdy on wciąż mnie o coś dopytuje. A kontrolowania diety już nie zniosę! Dobra, może przesadzam. Ale jest nadopiekuńczy.

-A co z...

-Niallem i Emily?

-Tak.

Ronnie odwróciła wzrok. Choć sama wiedziała o wszystkim już od kilku dni, wciąż wydawało jej się to absurdalne. Mówienie o tym było jak rozmawianie o życiu na Marsie.

-Emily jest u Zayna... Byłam u niej, jest załamana. Perrie mówi, że praktycznie nie je i wciąż płacze.

-A Horan?

-Horan? Podobnie. Codziennie próbuje przekonać ją do rozmowy i jak go znam, nie odpuści, aż mu się nie uda.

-Myślałam, że będzie prosił Liama lub Harry'ego o pomoc. - zauważyła Dani, odgarniając włosy.

-Nie zrobi tego. Chyba zdaje sobie sprawę, jak bardzo wszyscy są na niego wściekli.

-Szkoda mi go...

-Szkoda?

-Tak. Nigdy nie miał szczęścia w miłości, a jak w końcu spotkał właściwą dziewczynę to musiał wszystko zniszczyć...

-Mi szkoda Emily.

Dani tylko pokręciła głową.

-Myślisz, że do siebie wrócą?

-Nie mam pojęcia...

Przez chwilę siedziały w milczeniu. Ronnie przechyliła lekko głowę, przyglądając się ciężarnej Dani. Wydawało się, że tylko ona ocalała szczęśliwie wobec wszystkich katastrof ostatnich tygodni. Jakby dziecko dało jej niewidzialną ochronę, dzięki której mogła oglądać te wydarzenia, ale w nich nie uczestniczyć.

-Będziesz świetną matką, Danielle.

-Taa... trzymaj się mocno, bo zmiotę cię z rankingu super mam. - powiedziała pani Payne i obie roześmiały się głośno.

Czyli można uśmiechać się nawet w najgorszym smutku?

*

Niallowi Horanowi wcale nie było do śmiechu. Siedział w klubie Jazzowym, zastanawiając się, co robić. Wiedział, że Emily może mu nie wybaczyć, w pełni to rozumiał. On sam sobie miał nigdy nie wybaczyć. Ale mijał już tydzień, a on był na granicy szaleństwa. Chciał tylko z nią porozmawiać, ostatni raz zobaczyć zanim do końca opuści jego życie.

Telefon zawibrował irytująco w kieszeni. Irlandczyk wyciągnął go z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz, gotów odrzucić każde połączenie, ale szybko zmienił zdanie.

"Zayn"

-Co się stało?

-Spokojnie, Horan. - odezwał się tamten. W tle słychać było szum, jakby przyjaciel właśnie gdzieś jechał. - Gdzie jesteś?

-W klubie Jazzowym.

-Piłeś coś? - głos Malika stał się podejrzliwy, Niall był pewien, że przyjaciel zmarszczył groźnie brwi.

-Chyba żartujesz. Nie pamiętam kiedy ostatnio miałem coś w ustach.

-Poczekaj na mnie.

-Nie mam dokąd iść... - westchnął.

Kilka minut później do lokalu wszedł Zayn i od razu dostrzegł przyjaciela siedzącego w rogu sali. Smutny, zmęczony, w tych samych ciuchach od trzech dni wcale nie przypominał siebie. Był zaledwie cieniem chłopaka, którego wszyscy znali i uwielbiali. Horan uniósł głowę i popatrzył na niego zaciekawiony, nie mając pojęcia, o co może chodzić.

-Nie mogę już na was patrzeć. - zaczął Malik, podchodząc do jego stolika.

Niall spojrzał na niego zdziwiony, nie rozumiejąc. Wtedy brunet wyciągnął z kieszeni klucze i rzucił je na blat.

-Masz jedną szansę, tak? Wracam za pół godziny i jeśli nic nie zdziałasz to ma cię już tam nie być. I jeśli piśniesz słówko Perrie... Wiesz jak działa babska solidarność?

-Mówisz serio? - Horan złapał klucze w dłoń i wstał, ale wciąż bał się, że to tylko niemiły żart.

-Jeszcze nie tak niedawno ja też walczyłem o przebaczenie jednej dziewczyny. I mi pomogłeś. Beznadziejnie, ale zawsze. Jak znam siebie pewnie pozwoliłbym jej odejść gdybyś wtedy nie wyskoczył z tym tekstem. - Zayn spojrzał na przyjaciela krytycznie. - Ty to jednak jesteś kompletnym głupkiem, Niall.

-Dziękuję. - wyszeptał tamten. Już go nie było.

*

Wbiegł do budynku i zanim dotarł do właściwych drzwi trzy razy upuścił klucze. Według swojej komórki miał jeszcze siedemnaście minut i wiedział, że musi je dobrze wykorzystać. Gdy przekręcał klucze w zamku, czuł tremę, jakiej nie zaznał występując na wszystkich arenach świata. MSG i królowa to przy tym pikuś.

Doskonale znał rozkład mieszkania Zayna i bez problemu odnalazł pokój gościnny. Wstrzymał oddech i zapukał.

-Zayn, to ty? - usłyszał zapłakany głos Emily. Delikatnie popchnął drewnianą powłokę.

Dziewczyna siedziała na łóżku i patrzyła w stronę drzwi. Gdy dostrzegła, kto za nimi stoi, jej serce zamarło.

-Wyjdź!

-Emi...

-Wynoś się! Jak tu wszedłeś? Nieważne, odejdź!

Ale Niall zignorował jej oburzenie i wszedł do pokoju.

-Emily, wysłuchaj mnie. Błagam cię.

-Nie, odejdź! - dziewczyna wstała z łóżka i stanęła na przeciwległym końcu pokoju.

Chłopak czuł się bezsilny. Co miał jej powiedzieć? Niewiele myśląc podszedł do niej i spróbował wsiąść za rękę, ale wyrwała się. Nie patrzyła mu w oczy, ale słyszała, że też płakał.

-Kocham cię. - poczuła dreszcze przechodzące wzdłuż jej kręgosłupa. Jedyne co chciała zrobić, to powtórzyć te słowa, ale głos uwiązł jej w gardle.

-Odejdź. - jej groźny ton stawał się coraz bardziej błagalny.

-Kocham cię i nigdy nie chciałem skrzywdzić. Odejdę, nie chcę żebyś mi wybaczała - w tym momencie Emily w końcu na niego spojrzała - ale nie płacz więcej z mojego powodu. Nie jestem tego wart.

-Masz rację, nie jesteś. - wyszeptała.

-Emily... gdybyś tylko pozwoliła, żebym...

-Nie, Niall.

-Daj mi skończyć! - zawołał, bliski rozpaczy - Wiesz, że to nic nie znaczyło! Gdybym tylko mógł cofnąć czas, gdybym...

-Ale nie możesz! - krzyknęła, patrząc mu z wściekłością w oczy. - Nie możesz już cofnąć czasu, nie możesz zagoić moich ran! Nie zapomnę ci tego, rozumiesz?!

Wtedy Niall rozbił to, czego sam się nie spodziewał. Pochylił się w stronę dziewczyny i ją pocałował. Emily była tak zaskoczona takim przebiegiem wydarzeń, że żadne nie próbowała nawet się odsunąć. Przywarła do niego mocno i złapała rękoma za jego ramiona, a on bez wahania przedłużył pocałunek.

Nie wiedział ile to trwało, gdy dziewczyna gwałtownie go odepchnęła. W jej oczach było tak wiele emocji jednocześnie, że nie zdołał wyróżnić wśród nich jednej.

-Wyjdź, błagam... - powiedziała, a nowy potok łez spłynął po jej policzkach. - Zabiłeś nas... Nie chcę na ciebie patrzeć.

Chłopak powoli podniósł dłoń, ale odtrąciła ją. Dopiero teraz zauważył, że dziewczyna całym ciałem przylega do ściany i oddycha szybko, przestraszona. Zacisnął usta, zastanawiając się co robić.

-Zawsze będziesz tylko ty...

Emily wyrzuciła rękę i uderzyła go w twarz. Jego policzek momentalnie zalał się czerwienią, ale nie przestał patrzeć jej w oczy.

-Mam dosyć twoich kłamstw. Gdybyś mnie kochał, nie spojrzałbyś na inną. - Na te słowa nie miał żadnego usprawiedliwienia, więc wbił wzrok w podłogę. - Okłamałeś mnie...

-Nigdy cię nie okłamałem.

-Okłamałeś. Powiedziałeś, że jestem przy tobie bezpieczna.

Wtedy usłyszeli, że ktoś wchodzi do mieszkania. Zayn. Jego kroki były bardzo wyraźne, skierował się prosto do pokoju dziewczyny.

-Emily?

-Zayn! - dziewczyna natychmiast oderwała się od ściany i pobiegła w stronę drzwi, gdzie pojawił się brunet. Zarzuciła mu ręce na szyję i wtuliła twarz w zgłębienie szyi, ze wszystkich sił próbując nie szlochać.

Malik podniósł rękę i pogłaskał ją po włosach, a drugą obiął w tali i przytulił.

-Chyba powinieneś wyjść. - powiedział do Horana cicho. Ten odwrócił właśnie wzrok i nie zobaczył, z jakim smutkiem  patrzy na niego przyjaciel. Malik miał nadzieję, że Irlandczyk jednak coś zdziała. - Niall...

Ale Niall stał jeszcze chwilę nie patrząc na niego, ani na drżącą w jego ramionach dziewczynę, po czym odwrócił się i wyszedł.

[To tak.

Po pierwsze dziękuję one-direction-poland.blogspot.com zapodanie mojego bloga do polecanych a wam wszystkim za ponad 30 000 wyświetleń! Wow! J po drugie przepraszam za opóźnienie, rozdział pisałam na szybko i wiem, że mógłby być lepszy.

Po trzecie ,mój drogi Menago pytałaś o powieść i powiem ci że jestem w **** (tu wstaw dowolne niecenzuralne słowo) z powieścią (dlaczego nie kopniesz mnie i nie każesz mi pisać?! Przecież odpowiadasz za moją karierę. Po czwarte nowy rozdział jak zawsze sprzedam za 15 komentarzy, po piąte przez najbliższe dwa tygodnie będę się starać o wyjazd do USA (no i klasycznie szkoła) więc same rozumiecie że mogę mieć mało czasu. Po szóste kocham was wszystkich.

Aha, przypominam o zakładce Pytania i o moim tt (nie gryzę, możecie pisać) i o zwiastunie – ci którzy nie widzieli.)

Jak wrażenia po rozdziale?]