Rozdział Czterdziesty Czwarty.

Rose nie mówiła. Wróciła z nami do domu i siedziała na dywanie, bawiąc się grzecznie klockami, ale nie była w stanie powiedzieć czegokolwiek. Jedyną formą komunikacji był jej płacz. Lekarze mówili, że to nie uraz fizyczny, tylko psychiczny, spowodowany szokiem i nie można z tym nic zrobić.

Nikt z nas nie umiał poradzić sobie z tą sytuacją.

Hazz wykłócał się godzinami, wmawiał lekarzom że musi istnieć jakiś sposób, by wrócić małej mowę, od rana do wieczora wisiał na telefonie, a chłopacy donosili mu kolejne numery do klinik i specjalistów. Szukał też Dorothy, której nagle nie można było zlokalizować i planował swoją zemstę, w której szczegóły nie chciał mnie wtajemniczać.

Niall obwiniał się, twierdząc że to wszystko to jego wina.

Emily, która wciąż trwała przy jego łóżku starała się też w jakiś sposób wspierać mnie. Wracała wcześniej od zrozpaczonego chłopaka i zabierała Rose, by odizolować ją od całego towarzystwa. Z nas wszystkich to ta dziewczyna okazała się najsilniejsza.

Liam i Dan wstrzymali przygotowania do ślubu, wiedząc, że i nikt nie ma do tego głowy.

A ja?

Rano płakałam, choć starałam się być wdzięczna Bogu i za to, że Rose się obudziła i nie ma żadnych urazów fizycznych, ale z drugiej strony czułam się absolutnie bezradna, tęskniłam za śmiesznymi słówkami małej, za naszymi piosenkami. Teraz śpiewałam jej sama. Wieczorami, gdy Harry pojawiał się w mieszkaniu i w końcu wyłączał telefon, zamiast wzajemnego wsparcia okazywaliśmy sobie tylko złość. Nie potrafiliśmy cieszyć się sobą, cieszyć się tym, że jesteśmy razem, że Rose żyje. Podawaliśmy ją sobie i obdarzaliśmy sztucznymi uśmiechami, a gdy usypiała, zamykaliśmy się w sypialni, by Emily nie słyszała naszych rozmów.

-Dowiedziałeś się czegoś? - pytałam niepewnie, stojąc przy komodzie, podczas gdy Harry zakładał białą koszulkę.

Od wypadku ani razu nie nocował u siebie. Żadne z nas nie chciało być same. Ale w nasze relacje wkradł się chłód. Nigdy, po powrocie Rose nie objął mnie, nie dotknął, nie przytulił. Sporadyczne pocałunki, wymieniane zwykle rano nie miały nic wspólnego z naszą miłością. Brakowało mi go bardziej niż kiedykolwiek, ale bałam się łamać ten lód między nami, bo nie wiedziałam ile mojego Harry'ego zostało po tamtej stronie.

-Niczego się nie dowiedziałem. Wszyscy mówią to samo. - jego głos był obcy, nie było w nim nawet troski.

-Może mają rację?

-Nie! Nikt mi nie będzie mówił, że ona będzie już taka! - wykrzyknął, sprawiając, że moje oczy wypełniły się łzami.

-To też moja córka, nie traktuj jej w ten sposób.

-A jak mam ją traktować?! Może ty wierzysz w cuda, ale ja chciałbym coś dla niej zrobić!

-Harry!

-Co?! Co ci się nie podoba?! Robię wszystko, co w mojej mocy, ale nikt nie umie jej pomóc... - uniósł głowę do góry, przez co wiedziałam, że on też walczy ze łzami.

Nieśmiało podeszłam do niego i wyciągnęłam dłoń by położyć ją na jego ramieniu, ale nie zdążyłam tego zrobić, gdy jego puste spojrzenie spłynęło na moją sylwetkę. Nie dał mi żadnych emocji, gdy go dotknęłam.

-Jestem zmęczony.

Zawsze, mówiąc to, kładł się do łóżka i gasił swoją lampkę, pozostawiając tą rozmowę niedokończoną, ale tym razem nie chciałam tego tak zostawić. Zajęłam drugą część łóżka i położyłam dłoń na wysokości jego łokcia, ignorując nawet fakt, że chłopak odwrócił się do mnie plecami.

-Harry... Potrzebuję cię. Tęsknię za tobą.

Powoli, z pewnym wahaniem przekręcił się na plecy, ale jego wzrok wciąż spoczywał na suficie. Szczęka była zaciśnięta, wiedziałam, że jest zdenerwowany.

-Wiem, że to dla ciebie trudne, ale dla mnie też. Nie zostawiaj mnie z tym samej... - błagałam go, płacząc. - Nie odcinaj mnie... Nie chcę cię stracić...

Chłopak nie spojrzał na mnie, ale zakrył twarz dłońmi.

-Boże... jaki ze mnie palant. Ranię cię.

-To nic. Musisz po prostu ochłonąć. Rozumiem twój strach o Rose, ale on niczego nie...

-Nie usprawiedliwiaj mnie. Jestem popaprańcem.

-Nie mów tak...

-Zamiast ci pomóc jestem tylko utrudnieniem!

-Przestań.

-Jestem...

Niewiele myśląc położyłam głowę na jego ramieniu.

-Wybacz mi... - prosiłam, choć sama nie wiedziałam, dlaczego. - Nie chcę cię znów stracić.

Hazza odwrócił się i nie patrząc mi w oczy, wtulił mnie w swój tors. Czułam jego uspokajające ciepło, gdy ucałował moje włosy.

Następnego poranka zachowywaliśmy się, jakby nasza rozmowa nie miała miejsca, choć tym razem, gdy Harry wychodząc do szpitala, pocałował mnie na pożegnanie, poczułam, że coś zmieniłam.

Wieczorem, gdy siedziałam przy Rose, śpiewając jej kołysankę, poczułam ciepłe dłonie obejmujące mnie w pasie. Uśmiechnęłam się, gdy brązowe loki połaskotały mój policzek. Harry zaczął kołysać mną na boki, mrucząc piosenkę.

-Przemyślałem to sobie. - powiedział cicho. - Chcę być z wami i niezależnie od tego, czy Rose będzie mówić czy nie, zamierzam cieszyć się każdą spędzoną razem chwilą.

Bez słowa odwróciłam się, by go pocałować. Jego palce zsunęły się wzdłuż mojego ciała i splotły z moimi.

-Kocham cię, Ronnie.

-Zaraz zobaczymy jak bardzo... - zachichotałam, a on w odpowiedzi złapał mnie na ręce i zaniósł do sypialni, nie przestając całować.

         

*

-Naprawdę nie rozumiem... - Niall siedział w windzie marudząc.

-Zamknij się w końcu. - zaśmiał się Zayn, który miał odwieźć go do jego mieszkania ze szpitala.

Horan byłby wybiegł z kliniki w podskokach, ale wciąż miał gips na nodze więc musiał zadowolić się kulą, choć lekarz i tak nie kazał forsować ręki. "Spokojnie - tłumaczył Irlandczyk - Taki ze mnie leń, że i tak większość dnia będę spędzał na kanapie".

Gdy tylko weszli do apartamentu i zapalili światła w salonie, Niall nieco się zasmucił. Był pewien, że przyjaciele zamierzali wyprawić mu przyjęcie-niespodziankę, bo to było do nich całkiem podobne, a tym czasem salon był pusty.

-Coś się stało? - zaciekawił się Malik, stawiając jego torbę na podłodze.

-Nie... ja tylko...

W tym momencie z sypialni wyszedł... Lou. Spojrzał na przyjaciół zaspanym wzrokiem i uśmiechnął się głupio.

-O, cześć...

-Louis, co ty tu robisz?

-Cóż... jakoś tak wyszło, że Hazz mówił, że mam do ciebie wpaść, ale... - plącząc się w zeznaniach, odwrócił się w stronę drzwi. - Harry, jak to było?

Z pokoju wyłonił się też Styles.

-Co?

-Po co tu przyszliśmy?

-No przecież Liam zadzwonił do Ronnie, tak kochanie? - z sypialni wyszła Ronnie z Rose.

-Tak. - obie się uśmiechnęły.

-No i Liam mówił, że... Payne, choć tu! Zawsze muszę się za ciebie tłumaczyć!

W ten sposób z pokoju Horana wyłoniło się kilkanaście osób, a gdy już wszyscy byli w komplecie okazało się, że nikt nie wie, po co właściwie przyszli.

-Zayn! To ty kazałeś nam tu przyjechać. - stwierdziła w końcu El.

-No tak... w takim razie...

-Niespodzianka! - zakrzyknęli wszyscy, a Niall zaśmiał się serdecznie. Chwilę później okazało się że przyjaciele mają ze sobą też catering i muzykę, więc jednak nie pomylił się co do imprezy.

Nagle zdał sobie sprawę, że nie ma z nimi najważniejszej osoby.

-Gdzie Emily? - zapytał Ronnie, gdy ta przechodziła obok niego. - Dlaczego nie przyszła?

-Przyszła. Czeka na ciebie.

-Ale gdzie? - zdziwił się.

-Poszukaj.

Zdezorientowany chłopak zaczął krążyć po mieszkaniu szukając dziewczyny. Gdy w końcu trafił do swojej sypialni i podszedł do tarasu, aż zaniemówił.

Emily stała na balkonie tyłem do niego, oparta o balustradę i patrzyła na tętniące życiem miasto. Jej włosy były lekko zakręcone, cudownie rozwiane, na nogach miała baleriny, a na ramionach lekki sweterek. Ale nie to go urzekło. Dziewczyna założyła chabrową sukienkę - tą samą, którą kupił jej na pierwszą randkę, choć nigdy jej nie włożyła. Wiatr kołysał falbanami, z których uszyty był dół sukienki.

Niall rozsunął okno balkonowe i wszedł na taras. Wtedy usłyszał, że dziewczyna nuci coś pod nosem. Kojarzył tą melodię, ale nie wiedział skąd. Zrobił kilka kroków w jej kierunku, gdy zaczęła śpiewać.

[Dla tych, którzy i tak nie skojarzą – to TA piosenka]

The slightest words you said

Have all gone to my head

I hear angels sing in your voice

When you pull me close

Fellings I've never known

They mean everything

And leave me no choince...

Uśmiechnął się. Nie znał lepszej piosenki do opisania ich wiezi. Był już bardzo blisko dziewczyny. Położył swoje ręce na jej talii i objął ją od tyłu. Nie przerywała cichego śpiewu.

I'm a lightweight

Better be careful what you say

With every word i'm blown away...

Jej głos nieco zadrżał, więc postanowił jej pomóc, przy okazji modyfikując tekst.

You're a lightweight

Easy to fall, easy to break

With every move your whole world shakes

I'll keep you from falling apart...

Emily odwróciła się, by spojrzeć mu prosto w oczy.

-Założyłaś ją. - uśmiechnął się jeszcze bardziej.

-Tak. Chciałam sprawić przyjemność osobie, którą kocham.

Przez długą chwilę Niall nie był w stanie nic zrobić. Dziewczyna zaczęła już obawiać się, że zrobiła coś nie tak. Otworzyła usta, by dodać jakieś usprawiedliwienie, ale Horan ją ubiegł.

-Czy... czy ta osoba jest na tym tarasie?

-Tak, głuptasie. - zaśmiała się.

Niall szczerząc się jak idiota położył lewą rękę na jej policzku i powoli pocałował. Westchnęła cicho, zanim umieściła obie dłonie na jego ramionach. Poczuła, że chłopach zrobił mały krok, przysuwając ją jeszcze bardziej do balustrady. Zadrżała, czując, że traci pole manewru i zwolniła swój uścisk, delikatnie go odpychając. Spełnił jej niemą prośbę odsuwając się od poręczy i po chwili znów mogła myśleć tylko o jego ustach na swoich.

Gdy się od niej odsunął, mocno ścisnął obie jej ręce i znów zajrzał w zielone oczy. Wciąż był pod wrażeniem pierwszego wyznania, jakie padło z jej ust.

-Emily, zdajesz sobie sprawę, co zrobiłaś?

-Pocałowałam cię.

-Nie tylko. - powiedział, znów przyciągając ją bliżej. - Właśnie kogoś uszczęśliwiłaś. - wyszeptał. - I już się od tego kogoś nie uwolnisz.

-I nawzajem. - uśmiechnęła się.

Znów złączył ich usta, ale szybko uwolniła się z zasięgu jego rąk i ruszyła do drzwi.

-Chodź, to impreza na twoją cześć. Chyba powinieneś się na niej pokazać.

[Zanim znów zapomnę, bo miałam dodać tą uwagę już poprzednio – w rozdziale 42 nie zauważyliście czegoś ważnego przy rozmowie Emily i Perrie, co bardzo mnie zdziwiło…

17800!

Boże, nigdy nie przypuszczałam, że tyle się uda! Jesteście niesamowici! I te 23 komentarze! Wow, nie wiem co powiedzieć. Dziękuję za te wszystkie miłe słowa, one naprawdę pomagają.

Ok., ten rozdział ciut dłuższy, pisałam na czas (konkretnie ten wątek Ronnie-Harry.) więc… mam nadzieję, że nie zawiodłam.

Chcę tylko powiedzieć że musiała pojawić się ta piosenka, bo to była moja inspiracja do wątku Emily i Nialla, ale w pierwotnej wersji to wszystko było bardziej rozbudowane i miała z tej okazji pojawić się też Demi. Trochę żałuję, że skróciłam rolę Lovato, myślę, że dopiszę jej jeszcze jedną scenę, bo jakoś tak głupio ją pominąć… Co wy na to?

Ok., czekam na komentarze i pytania może przy nn wrzucę już link to zapowiedzi nowego bloga, tylko muszę znaleźć osobę posiadającą konto na yt, lub sama takie założyć]