Rozdział Czterdziesty Pierwszy.

Czuł nicość. Przez długą chwilę dryfował w pustce, gdy dotarły do niego pierwsze dźwięki. Znajomy, męski głos. Czuł już ból, co było najlepszym zapewnieniem o tym, że żyje. Z trudem przypomniał sobie co się wydarzyło i zapragnął wydostać się z ciemności. Trwało do długo, ale w końcu otworzył oczy. Chciał tylko zobaczyć tą, którą kochał. Ale zamiast tego zobaczył Louisa, Zayna i Liama, siedzących przy jego łóżku.

-Odzyskałeś przytomność. - ucieszył się ten pierwszy.

-Witaj wśród żywych. Nieźle nas wystraszyłeś. - Payne uśmiechnął się szeroko, przecząc własnym słowom.

-Co... jestem w szpitalu? - zapytał cicho.

-Tak.

-Ile... ile byłem nieprzytomny?

-Krótko. W zasadzie dopiero przyjechaliśmy. - powiedział Zayn.

Niall spróbował się podnieść, ale okazało się, że to nie najlepszy pomysł. Cały był w bandażach i usztywnieniach. Bolał go każdy mięsień. Miał szynę na prawej ręce i gips na nodze, a także kołnierz. Pamiętał, że samochód uderzył akurat w prawą stronę, w drzwi kierowcy. W ostatniej chwili chciał manewrować, ale nie udało się. Sekundę przed uderzeniem spojrzał w tylne lusterko, na...

-Co z Rose?!

-Spokojnie, Niall. - Louis delikatnie dotknął jego gipsu.

-Ona żyje, prawda? Boże, jeśli coś jej jest... - Horan zaczął panikować. - Chłopaki, powiedzcie!

-Rose żyje. - uspokoił go Liam. - Media bardzo nakręciły wasz wypadek. Opowiadają o tym, że walczysz ze śmiercią, podczas gdy ty zaraz wyskoczysz z tego łóżka.

-Jaki  jest stan małej? - dopytywał się chłopak.

-Stabilny. Nie wiemy dokładnie, bo tylko minęliśmy się z Ronnie i obiecaliśmy zostać u ciebie.

-Idźcie po nią. - poprosił.

Lou wstał, ale Niall w ostatniej chwili złapał go za rękę.

-Emily...?

-Nie wiem.

Zayn i Liam spojrzeli na siebie zaniepokojeni.

*

Ciepłe ramiona Harry'ego stanowiły pewne oparcie. Patrzyłam na mój skarb, podłączony do różnych urządzeń, śpiący, spokojny. Lekarz twierdził, że nie ma się o co martwić, że wszystko będzie w porządku, mała wróci do siebie w przeciągu tygodnia. Póki co pozostawała w śpiączce farmakologicznej, by jej organizm mógł się zregenerować. Wierzyłam mu, ale to nie osłabiało bólu jakim był ten widok.

-Jest silna, jak mamusia. - wyszeptał Hazz, przytulając mnie. - Zobaczysz, zaraz się wyliże.

-Wiem.

-Więc już nie płacz. Najważniejsze, że nic się nie stało. Nic poważnego.

-Ronnie...

Odwróciłam się do nowego głosu. Lou stał kilka metrów od nas. Otarłam łzy.

-Niall chce cię widzieć.

-Dobrze.

Poszłam razem z nim, Harry został przy córce.

Weszłam do sali, na której leżał Irlandczyk i uśmiechnęłam się do niego niepewnie. Chłopacy taktowanie zostawili nas samych.

-To okropne. - wyszeptałam, podchodząc bliżej. - Zabrałam twój niezniszczalny samochód i ściągnęłam na ciebie...

-Nie przesadzaj. - zaśmiał się chłopak, choć sprawiało mu to pewien problem. - Powinienem być bardziej ostrożny. Jeśli Rose cokolwiek...

-Przestań.

-Co z nią?

-Miała wstrząs mózgu i kilka skaleczeń. Wiesz, szkło. Poza tym ten wielki fotelik, który ufundował jej tatuś zdał egzamin.

Wolałam nie myśleć, co by się stało, gdyby nie ta nadopiekuńczość Styles'a.

-Trzeba poinformować media. - zauważył nagle Horan. - Directioners na pewno się martwią.

-Niall, jakieś dwie i pół godziny temu miałeś poważny wypadek, z tego co mówił Lou, dopiero wróciłeś do świata żywych, a już...

-Podaj mój telefon.

Rozejrzałam się.

-Nie ma go tu.

-Więc podaj swój.

Westchnęłam i spełniłam jego prośbę. Chłopak ujął go w lewą rękę i połączył się z internetem.

-Pomóc ci? - zapytałam.

-Nie trzeba. Jestem leworęczny. Szczęście w nieszczęściu... - na chwilę się zamyślił. - Boże... ile wpisów. - mimowolnie parsknęłam.

Zobaczyłam, ze Horan się wzruszył, gwałtownie mrugał, jakby miał się rozpłakać. Szybko napisał tweeta.

"Żyję i kocham was całym sercem oraz złamaną ręką i nogą. Dziękuję za wasze słowa, teraz już się nie martwcie."

-Dzięki. - powiedział, oddając mi telefon. - A Emily?

-O mój, Boże, Emily! - przypomniałam sobie.

Bez zastanowienia wybrałam jej numer, ale nie odbierała. Stacjonarny również milczał. Niall wyglądał za zdenerwowanego z każdą nieudaną próbą.

-Ona jest zdolna do wszystkiego... - wyszeptał.

-Nie możesz się stresować, Niall. Zaraz zawołam pielęgniarkę, żeby dała ci coś na uspokojenie.

Ignorując jego protesty wyszłam z telefonem na korytarz i znów próbowałam połączyć z dziewczyną. Lou, Zayn i Liam gdzieś się ulotnili, pewnie byli u Hazzy. Nagle drzwi do oddziału otworzyły się z hukiem i na korytarz wpadła... Emily.

Miała na sobie tylko bluzę i sprane dżinsy, jej włosy się poplątały, twarz była chorobliwie blada, po policzkach płynęły łzy.

-Gdzie on jest? - krzyknęła, przedzierając się między ludźmi na korytarzu, gdy spotkała mój wzrok. - Ronnie!

-Wiesz, że wszyscy się o ciebie martwią?

-Co z nimi?! - wciąż krzyczała, bo dzieliło nas jeszcze kilka metrów.

-Żyją. Będzie dobrze.

Ale Emily ominęła mnie i ruszyła biegiem do uchylonych drzwi, przy których stałam.

         

*

Przebiegła całą drogę do szpitala, nawet nie myśląc o wzięciu taksówki. W jednej chwili, gdy usłyszała, że Niall miał wypadek, zrozumiała, jak bardzo go kocha. Myśl o tym, że mógł nie wyjść z tego cało obudziła w niej strach, który pobił wszystkie jej dotychczasowe lęki. Nie umiała wyobrazić sobie minuty, w której nie było by jej cudownego Irlandczyka. Nie mogła go nie mieć. To było z jej strony bardzo egoistyczne, gdy pokonując kolejne ulice myślała o tym, że on nie może umrzeć, bo jest jej potrzebny, bo musi być przy niej.

Wpadła do sali i zobaczyła go. Ułożony na wielkim, szpitalnym łóżku w dziwnej, półleżącej pozycji, cały sztywny, unieruchomiony, oddychający z trudem. Ale żywy i przytomny. Jej Niall.

Uśmiechnął się, widząc ją. Poczuł ulgę. Choć mógł martwić się o swoje zdrowie, o stan Rose, tak naprawdę myślał tylko o tym, co dzieje się z Emily. Gdy pojawiła się w tym samym pomieszczeniu co on nie liczyło się już nic, ani ból, ani poczucie winy, ani cała reszta świata.

Ona tymczasem nie zatrzymując się nawet na chwilę dobiegła do łóżka i wskoczyła na nie, lądując przy lewym boku chłopaka. Natychmiast ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała.

Kochała go.

Kochała.

To uczucie sprawowało nad nią kontrolę.

Niall był zaszokowany jej zachowaniem, więc z początku nie był w stanie odwzajemnić jej pieszczot. Całowała go zachłannie, jakby chciała go tym uzdrowić. Po chwili odsunęła się kilka centymetrów i zatopiła się w cudownych, niebieskich oczach.

-Tak się bałam... - wyszeptała, zalewając swoje policzki nowym strumieniem łez. - Tak bardzo się bałam... - znów splątała ich usta.

Tym razem spotkała się z dużo większym entuzjazmem. Horan, ignorując obolałe mięście, podniósł lewą rękę i przysunął dziewczynę jeszcze bliżej, po czym zanurzył palce w jej włosach. Chętnie na to przystała i oparła się dłońmi o poduszkę, tak, że wisiała nad nim. Całkiem straciła oddech, pierwszy raz okazując komuś tyle uczucia.

Gdy w końcu jej miłosne uniesienie minęło, zrozumiała, że prawie leży na chorym i szybko zeszła z łóżka. Niall patrzył na nią z radością i zachwytem, ale też ciekawością. Nie wiedział, co się właściwie stało, ale czuł się całkowicie zdrowy. Przez chwilę milczeli.

-Emily?

Nieśmiało podniosła wzrok. Namiętna dziewczyna, którą była przez kilka ostatnich minut, już nie istniała. Ale on kochał ją w każdym wcieleniu.

-Wróć tu. - poklepał miejsce po swojej lewej stronie.

Posłusznie spełniła jego polecenie, a on uśmiechnął się szczęśliwy.

-Chyba zacznę częściej mieć wypadki... - powiedział, mrugając do niej.

-Przestań. - skarciła go. - Nawet nie wiesz jak się martwiłam, że...

-Przecież obiecałem, że nigdy się nie stracisz.

-Tak. - w końcu i ona się uśmiechnęła.

Długą chwilę patrzyli sobie w oczy. W końcu Emily westchnęła i zacisnęła usta. 

-Co z małą?

Niall szybko powtórzył jej to, co sam usłyszał od Ronnie. Wyczuwał spięcie dziewczyny, ale nie wiedział co na nie poradzić.

-Jesteś zmęczony. - zauważyła. - Musisz odpocząć.

-Ale zostaniesz?

-Jasne.

-Zaśpiewasz mi kołysankę? - zaśmiał się.

-Nie. - potrząsnęła głową.

-Proszę...

-Nie znam żadnej.

-Nie wierzę.

Emily westchnęła i pochyliła się nad nim, prawie stykając ich czoła i powoli rozchyliła usta.

-Śpij. - wyszeptała, po czym szybko podniosła się z łóżka i poszła na korytarz, by porozmawiać z Ronnie.

[16 000 wejść! Dziękuję!

Chyba nie sądziliście, że jestem w stanie tak po prostu zabić Nialla? hahaha nie potrafiłabym. ok, znów poproszę 15 komentarzy. I proszę trzymajcie za mnie kciuki, zmówcie modlitwę, cokolwiek, bo potrzebuję teraz dużo samozaparcia, by pisać. Wiem, że z waszą pomocą uda mi się to wszystko pokończyć. Dziękuję wam, że w ogóle do mnie wpadacie. Buziaki.]