Rozdział Czterdziesty.

-O Boże, spóźnię się!

-Co się stało? - zapytała Emily, gdy wbiegłam zdenerwowana do kuchni.

-Gdzie mój telefon?

-W salonie. - odezwał się Niall, szukając czegoś w lodówce.

Spojrzałam na niego i prychnęłam.

-Horan, od kiedy ty tu mieszkasz? Widuję cię częściej niż Harry'ego!

Chłopak zaśmiał się tylko.

-Dobra, nieważne. Słuchajcie, muszę jechać do centrum, odebrać jakiś badania dla mamy.

-Ale czy nie miałaś przypadkiem jechać z Rose do swojego chłopaka? - zapytała Emily.

-Tak, ale to ważne... Kurcze! - ze złością walczyłam z paskiem torebki.

-Jeśli chcesz pożycz mojego auta. - zaproponował blondyn. - Jest dużo szybsze od twojego...

-Jestem bardzo zadowolona z mojego samochodu!

-Tylko utkniesz w korkach zanim dojedziesz do centrum. - powiedział i rzucił mi swoje kluczyki.

-I tak nie zdążysz wrócić po Rose. - zauważyła dziewczyna.

Spojrzałam na Irlandczyka.

-Podrzucę ją do Hazzy. A ty jedź, tylko nie rozbij się na najbliższym zakręcie. Chociaż moim autem nie poczujesz.

-Dzięki Niall. Jesteś kochany.

Nie czekając na jego odpowiedź, wybiegłam.

         

*

-Rose?

-Hojan!

-Jest w pokoju. - Niall poinformował Emily, po czym usiadł obok niej przy stole. - Mówiłem ci się ślicznie wyglądasz w tym kolorze? - zapytał, patrząc na jej niebieską bluzkę.

-Tak, czternaście razy.

-Chcę mieć pewność, że mi wierzysz. - wzruszył ramionami.

Dziewczyna zaśmiała się i poszła do pokoju, sprawdzić co z małą. Stanęła w progu jej pokoiku, patrząc, jak grzecznie bawi się porcelanowymi laleczkami, przytulając je i tłumacząc po swojemu. Nagle poczuła ciepłe ręce na ramionach. Niall odgarnął jej włosy na jedno ramię i zbliżył swoją twarz do jej ucha.

-Mogę?

Blondynka odwróciła się do chłopaka, a jej twarz rozjaśnił uśmiech.

-Chodź.

Przytuliła go do siebie. Niall zaciągnął się jej łagodnym zapachem, pilnując by trzymać swoje ręce na jej plecach. Dziewczyna przymknęła oczy, chcąc przestać się obawiać.

-Nie bój się. - wyszeptał, wiedząc o czym myśli. - Jesteś idealna.

Mocniej do niego przylgnęła, choć podświadomość kazała jej uciekać. "To tylko Niall. To mój Niall." - powtarzała sobie, wypierając z umysłu nieprzyjemne obrazy.

-Nie chcę cię stracić. Nigdy. - powiedziała.

Horan delikatnie się od niej odsunął i przejechał dłonią po jej włosach z łagodnym uśmiechem. Potem spojrzał na nią pytająco, a gdy myślał, że uzyskał jej nieme przyzwolenie, zbliżył swoje usta do jej warg i delikatnie je musnął. Poczuł jak, zadrżała.

-Nie... - poprosiła.

Natychmiast ją wypuścił.

-Ok?

-Tak.

Przez chwilę milczeli, nie patrząc na siebie.

-Muszę zabrać małą do Hazzy. - zauważył Niall i ruszył do pokoju Rose.

Emily stała przez chwilę, patrząc jak zakłada małej pelerynkę. Obawiała się, że właśnie popełniła błąd. Dlaczego nie chciała tego pocałunku? Niall prosił o to po raz pierwszy od tamtego wieczoru w parku. Po raz drugi, włączając pożegnanie na schodach, gdy też mu odmówiła.

-Nia... - zaczęła cicho, gdy chłopak wstał, biorąc małą na ręce, ale nie była w stanie dokończyć.

Blondyn minął ją i przeszedł przez całe mieszkanie, kierując się do przedpokoju. Dziewczyna poszła za nim.

-Pojadę z tobą. - zaproponowała.

-Nie. Zostań. To potrwa tylko chwilę. - powiedział.

Przytaknęła ruchem głowy, choć stał odwrócony do niej plecami. Otworzył drzwi i już miał wyjść, gdy obejrzał się na dziewczynę i zobaczył, co dzieje się w jej oczach. Zrozumiał, że próbując się jej nie narzucać stworzył pozory, że ma jej za złe jej odmowę. Szybko przysunął się do niej i wolną ręką chwycił jej dłoń.

-Nigdy mnie nie stracisz. Nigdy. - uśmiechnął się, a ona odpowiedziała tym samym.

Chwilę potem patrzyła z okna jak przypina małą do fotelika w samochodzie Ronnie. Zatrzasnął drzwi i okrążył samochód. Siadając za kierownicą spojrzał do góry i ich spojrzenia się spotkały. Posłał jej całusa, a ona udała że go łapie. Kilka sekund później samochód zniknął za rogiem.

*

-Cześć, przepraszam za spóźnienie. - zawołałam, wpadając do mieszkania Hazzy.

Mój chłopak czekał na mnie w salonie. W powietrzu roznosił się cudowny zapach wina i pieczeni. Uniosłam brwi i spojrzałam na niego zdziwiona.

-Zapomniałam o jakimś święcie? - zapytałam.

-Nie. - uśmiechnął się, podchodząc do mnie.

Na chwilę zapomniałam o całym świecie, gdy przyciągnął mnie do siebie i pocałował. Zanurzyłam dłonie w jego lokach i zachichotałam, gdy zagryzł moją wargę. Oderwaliśmy się od siebie, zanim to zamieniłoby się w coś więcej.

-Gdzie Rose? - zapytaliśmy jednocześnie.

Przez chwilę patrzyliśmy na siebie zdezorientowani.

-Niall miał ją przywieźć. - zauważyłem.

-Nie było go. Sądziłem, że mała jest z tobą.

-Jadą moim autem, pewnie gdzieś utknęli. - powiedziałam, nie chcąc siać paniki.

-Zadzwonię do niego. - powiedział Harry i wyciągnął telefon z kieszeni.

W milczeniu czekaliśmy aż odbierze.

Jeden sygnał.

Dwa.

Trzy.

Dziwne. Horan zawsze miał telefon przy sobie, nigdy nie rozstawał sie z nim na dłużej niż kilka minut. Hazz zmarszczył brwi.

Minął kwadrans. Siedzieliśmy na kanapie na przemian dzwoniąc do Irlandczyka. W końcu połączyłam się z Emily.

-Jest Niall?

-Nie, pojechał z Rose... - powiedziała ostrożnym tonem.

-Kiedy?

-Bo ja wiem... Czterdzieści minut temu? Miałam do niego zaraz dzwonić, bo mówił, że wróci, ale myślałam, że skoczył po coś do swojego mieszkania.

-Ale on nie odbiera.

-Może... - Emily próbowała znaleźć jakąś wymówkę dla chłopaka.

-Dobra, nieważne. Pewnie zaraz przyjedzie. - westchnęłam, rozłączając się.

-Dziwne... - westchnął Harry.

Wtedy rozbrzmiał jego telefon. Chłopak rzucił się do aparatu. Odebrał, nie sprawdzając, kto dzwoni.

-Hor... - zaczął, ale zamilkł, gdy usłyszał swojego rozmówcę.

Nawet ja go usłyszałam.

"Hazz! Widziałeś?!"

-Zayn, co...?

"Włącz telewizor!"

Hazz rzucił telefon i podbiegł do sprzętu przy jednej ze ścian. Szybko przerzucił kilka kanałów, aż w końcu trafił na serwis informacyjny.

"...w centrum Londynu członek znanego zespołu One Direction, Niall Horan miał wypadek. W jego auto uderzył inny samochód. Prowadząca go osoba uciekła z miejsca zdarzenia. Horan został już przewieziony do szpitala, według wstępnych informacji jego stan jest ciężki. Razem z muzykiem w samochodzie jechało dwuletnie dziecko..."

Zdałam sobie sprawę, że krzyczę, a łzy płyną po moich policzkach z niesłychaną prędkością. Na ekranie widziałam moje zmasakrowane auto, przez wybite szyby dostrzegłam fragment fotelika małej. Pojazd był zgnieciony jak papierowa kulka.

Harry podbiegł do mnie i mocno przytulił. On też płakał.

-Jedziemy. - wyszeptał i pociągnął mnie w stronę drzwi.

*

Emily siedziała, wciąż zastanawiając się nad tym co usłyszała od Ronnie. Mijały kolejne minuty a Niall nie wracał. Dlaczego?

Minęło półtorej godziny od jego wyjazdu, a on wciąż nie odbierał. W końcu znudzona włączyła telewizor. Już po minucie znudziła się teledyskiem na MTV i przeskoczyła na kanał, gdzie akurat leciała powtórka wiadomości.

W jednej chwili zapragnęła umrzeć.

[Nie dodałam wczoraj bo było mało komentarzy. Mam nadzieję że tym razem się poprawicie ;) Ten krótki ale nie chciałam lać wody.

Cóż, nie wszystko musi kończyć się idealnie….

A może to jeszcze nie koniec? Czy Niall przeżyje? Co stało się z Rose? Co zrobi Emily?

Jak wrażenia? nn nie sprzedam taniej niż za 15 komentarzy, choć nie wiem czy nie będę musiała oddać komputera do naprawy. Czekam na wasze opinie :)

PS. Piszę epilog. Wygląda to mniej więcej tak, że zapisuję dwa zdania, myślę „ja nie chcę tego kończyć!!!”, wyłączam plik, włączam, czytam kawałek, dopisuje dwa zdania…. I tak w kółko ;)]