Rozdział Czterdziesty Trzeci.

Wróciłam do domu i natychmiast zajęłam miejsce na kanapie, zwijając się w kłębek. Chciałam być sama, ale przez szalejące myśli nie umiałam pozbyć się wrażenia, że mieszkanie jest pełne ludzi.

Z wypowiedzi Hazzy wywnioskowałam, że ma on już swoją teorię na temat gróźb, które otrzymywałam, tylko nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak się wściekł.

Gdy usłyszałam, że ktoś wchodzi do mieszkania, wiedziałam, że to on. Podszedł do mnie powoli i położył dłonie na moich ramionach.

-Ronnie... - wyszeptał.

-Harry, nie chciałam cię martwić. Ludzie mnie hejtowali, hejtują i będą hejtować. Nic na to nie poradzisz.

Ale on mnie nie słuchał. Usiadł na sofie obok mnie i przyciągnął do siebie. Jego usta odnalazły moje, napełniając umysł spokojem, usypiając lęki i obawy. Wplotłam palce w jego włosy i zapragnęłam być bliżej. Wtedy chłopak oderwał się ode mnie i spojrzał błyszczącymi, ale też smutnymi oczami.

-To nie był hejter.

-Skąd wiesz?

-To była Dorothy.

Pamiętałam. Ta modelka, która miała rzekomy romans z Harrym.

-Ale... - odsunęłam się, patrząc na całą jego postać.

-To tworzy całość. Groźby, samochód bez rejestracji, nieznajomy, próba skręcania. Ktoś wiedział, że to ty miałaś jechać tym samochodem. A Dorothy obiecała mi że nas zniszczy.

-Ale... - powtórzyłam. - Żeby od razu...

-Ona idzie po trupach.

-Dosłownie?

-Wygląda na to że tak.

-To okropne... Ale dlaczego ona...?

-Chyba liczyła na coś więcej. Chciała zdobyć dzięki mnie sławę.

-I co teraz?

-Nie zostawię tak tego.

-Ale... czy warto z nią walczyć?

-Nie wiem, Ronnie. Chodźmy do naszej córeczki, może już nie śpi.

         

*

-Jak się czujesz? - zapytała Emily następnego poranka, pojawiając się w drzwiach.

-Źle. - przyznał Horan.

-Wezwać lekarza? Pielęgniarkę? Coś cię boli? - podbiegła do niego patrząc w niebieskie oczy z troską.

-Nie, nie... - zaśmiał się. - Było mi źle tak samemu. Choć do mnie.

Zdrową ręką przyciągnął ją do siebie, a ona pochyliła się i lekko go pocałowała. Szybko odsunęła się na bezpieczną odległość i pogroziła mu palcem.

-Odpoczywaj.

-Już mam po uszy tego odpoczywania...

-Trudno.

Emily uśmiechnęła się i znów zrobiła kilka kroków w jego stronę. Mruknął coś zadowolony, gdy jej włosy znalazły się na jego twarzy. Tym razem pocałunek był dłuższy, dziewczyna odsunęła się dopiero, gdy zabrakło jej tlenu, a jej oczy błyszczały radośnie.

-Mówiłem ci kiedyś, że jesteś piękna?

-Mówiłeś, jakiś milion razy. - mówiąc to wywróciła oczami, ale w głębi ducha wiedziała, że mogłaby słuchać tego jednego zdania do końca życia.

-Co z Rose? Już się wybudziła?

Blondynka raptownie odwróciła wzrok.

-Emily?

-Rose... wciąż jest w śpiączce.

-Jak to? - Niall poderwał się w miejscu.

-Horan! - skarciła go jak nauczycielka niegrzeczne dziecko.

-Co się dzieje, Emily? Powiedz mi.

-To nic takiego...

-Emily!

Dziewczyna podskoczyła, gdy krzyknął. Jego niebieskie oczy wyrażały zdecydowanie, wiedziała, że nie odpuści, dopóki nie dowie się prawdy.

-Nie denerwuj się...

-Jak mam się nie denerwować?! Przecież to moja wina!

-Nie twoja, ten koleś celowo w ciebie wjechał...

-Co?! - Niall opadł na poduszki i odetchnął głośno, próbując się uspokoić. - Czego jeszcze nie wiem? - zapytał już opanowany.

-Facet, który jechał tym wozem był wynajęty przez Dorothy. To Ronnie miała być ofiarą, ale ty postanowiłeś zamienić się z nią samochodami...

Irlandczyk pokręcił głową, zdegustowany. Emily podeszła do łóżka by objąć go ramionami, ale on pierwszy raz pozostał bierny.

-Co z Rose?

-Niall... - dziewczyna potarła nosem o jego policzek.

Po chwili zrozumiała, że nie ucieknie przed odpowiedzią.

-Lekarz próbował ją wybudzić, ale ona pozostaje w śpiączce. To może być kwestia godzin, a może... - nie dokończyła.

-Przytul mnie... - wyszeptał tylko, a ona posłusznie wypełniła jego polecenie. - Nie wybaczę sobie tego.

-To nie twoja wina.

-Nieważne, to ja byłem za nią odpowiedzialny. Co z Ronnie?

-A jak myślisz?

*

Oddychałam głęboko siedząc przy łóżku mojego maleństwa. Harry stał pod ścianą ze spuszczoną głową. Nie mogłam na niego patrzeć. Zbyt przypominał chłopaka którego kiedyś porzuciłam, gdy jego łzy spadały na podłogę jak trzy lata wcześniej na ręce.

-Harry...

Milczał. Nie chciał martwić mnie swoim załamanym głosem.

-Harry... potrzebuję cię.

Odepchnął się od ściany i podszedł bliżej, obejmując moje ramiona od tyłu. Czułam pokrzepiające ciepło, ale też jego bezradność.

-Powiedz, że nic jej nie będzie. – poprosiłam przez łzy.

-Nic jej nie będzie. - wyszeptał do mojego ucha słabym głosem.

-Powiedz, że w to wierzysz.

Tym razem musiałam zaczekać na jego reakcję kilka sekund.

-Wierzę. - przez chwilę milczeliśmy.

Wypowiedziane przez niego słowo przypomniało mi o czymś bardzo ważnym. Powoli wyplątałam się z ramion Harry'ego i zsunęłam z krzesła. Nic nie tłumacząc chłopakowi uklękłam przy szpitalnym łóżku i zaczęłam się modlić.

Wymodliłam sobie już bardzo wiele rzeczy, więc czemu tym razem Bóg miałby mnie zawieźć?

-Ronnie?

-...Zdrowaś Maryjo...

-Ach...

Chłopak ukląkł obok mnie i znów objął. Modliłam się płacząc, wtulona w jego ramiona.

Pół godziny później Rose się obudziła.

Jej niebieskie spojrzenie i słaby oddech sprawiły mi nieziemski ból, gdy zrozumiałam, że to jedyne, co może mi teraz dać. Słowa lekarza dobiegały do mnie jak przez mgłę, gdy czułam, że zaraz zemdleję.

-Pozostaje nam czekać. - powiedział doktor opuszczając salę.

-Harry... Harry... - jęczałam, siedząc na krześle, niezdolna, by odnaleźć go wzrokiem.

Ale Harry nie mógł mi odpowiedzieć. Płakał.

[Dobra, wiem że krótki ale myślę że nie jest źle. Zaciekawieni, co z Rose?

I bardzo cieszy mnie skok odsłon w ostatnich dniach.  Zwłaszcza że ostatnio nie było lekko. Ale dziś w końcu zaliczyłam ostatnie przedmioty i jestem cała wasza ;) biorę się do pisania nowego bloga. Chociaż nie wyobrażam sobie tego… na razie mam fragment pierwszego rozdziału i nie jestem zadowolona (początek będzie nudny)

Pytanie: lepsza jest jedna długa notka raz w tygodniu czy 2-3 krótsze?? Jak wolicie?
I znacie ludzi zajmujących się robieniem tła na blogi? 

A ty, Panda mów co planujesz, ale ja nie chcę żadnych niespodzianek!

Koniec ogłoszeń. Kocham was. Mam nadzieje że nie przeszkadza wam że tak rozpisuję się pod rozdziałem…

Uda się to 20 komentarzy?]