Rozdział Trzydziesty Drugi.

Nie obudziłam Harry'ego, gdy wychodziłam. Wyglądał tak uroczo, śpiąc wśród tego całego bałaganu. Nie spodziewałam się tylko, że gdy wrócę z małą do domu zobaczę Emily i Luke'a siedzących na kanapie z twarzami pozbawionymi jakichkolwiek emocji. Dziewczyna jak gdyby nigdy nic bawiła się nożem, a chłopak stukał butami o panele.

-Już wróciłeś? - zwróciłam się do przyjaciela.

-Jak widać...

-Co u Sary?

-W porządku.

-Pokłóciliście się? - zapytałam z obawą.

Luke widywał się ze swoją ukochaną kilka razy w tygodniu, ale mało mi o niej opowiadał. Trochę mnie to martwiło, bo nigdy nie mieliśmy przed sobą tajemnic, ale z drugiej strony szanowałam jego decyzje i jego prywatność i nawet cieszyłam się, że nie jesteśmy już bliźniętami syjamskimi. Ale wciąż był dla mnie jak brat.

-Nie. Ale musimy pogadać.

-Oczywiście. Rose, zobacz, twój miś. Emily, odłóż ten nóż, bo zaczynam się bać. Poza tym w pobliżu jest dziecko.

Dziewczyna bez słowa wstała i ruszyła do swojego pokoju. Westchnęłam, ale postanowiłam najpierw zająć się przyjacielem.

-Słucham. - uśmiechnęłam się, uznając to za dobry początek rozmowy.

-Chcę... chcę zacząć nowy etap. Z Sarą. - powiedział niepewnie.

-To cudownie! - ucieszyłam się.

-Chcemy razem zamieszkać. To znaczy, już mamy na oku mieszkanie, ale na razie pomieszkamy u niej. Uznałem, że powinnaś wiedzieć. Nie jestem ci już potrzebny, ale jeśli...

-Nie, Luke. Zamieszkaj z nią. Cieszę się.

-Dasz sobie radę?

-Jestem dorosła.

-Ale Rose... Emily... nie masz nawet pracy.

Zagryzłam wargę. O tym nie pomyślałam.

-Za Emily odpowiada Janet, sam wiesz. A Harry już mi proponował, że chce utrzymywać mnie i małą. Mamy też oszczędności, więc jakoś sobie poradzę.

-Ronnie, zapomniałaś o jednym. - powiedział powoli, ale na jego twarz wpełzł uśmieszek.

-O czym?

-Jestem twoim przyjacielem i nie ukryjesz przede mną, że panikujesz.

-Ach... - westchnęłam, wiedząc, że mnie rozgryzł.

-Zosta...

-Nawet nie kończ! - zawołałam, zakrywając mu usta ręką. - Dam radę, słyszysz? Kilka tygodni, poszukam posady, wynajmę opiekunkę i wszystko będzie ok.

Wciąż nie mógł mówić, więc tylko przewrócił oczami, a ja parsknęłam śmiechem. Niestety, miał rację.

*

Już następnego dnia przyjaciel zaczął pakowanie. Widziałam w jego oczach szczęście, którego nie umiałam nie podzielać. Jednak było to nieco przykre, stać w przedpokoju i patrzeć jak połowa naszego życia pakuje się do walizek. Chciałam w jakiś sposób wyrazić moją wdzięczność, ale nie znałam sposobu, by mu podziękować. Ale jego ciepłe spojrzenia mówiły mi, że on nie potrzebuje słów.

-Luke, ja... - zaczęłam, gdy zasuwał ostatnią torbę. - Zwijasz się z mojego życia w jedno przedpołudnie, a ja nawet nie wiem jak ci...

-Cii... - położył palec na moich ustach. - Nie musisz.

Przytuliłam się do niego, a moje oczy zaszły łzami.

-Jesteś najwspanialszym przyjacielem. Dziękuję. Zawsze możesz na mnie liczyć, słyszysz? Zawsze, gdybym mogła cokolwiek dla ciebie...

-Jest coś, co możesz zrobić.

-Tak?

-Sama wiesz.

Spojrzał na mnie wymownie, a ja znów wtuliłam twarz w jego ramię.

Gdy odsunęliśmy się od siebie, ktoś zapukał do drzwi. Już miałam ruszyć w tamtą stronę, gdy Luke powstrzymał mnie ruchem ręki.

-Ja. Ostatni raz. - mrugnął i podszedł do drzwi.

Gdy otworzył, okazało się, że po drugiej stronie stoi... Harry. Przez chwilę obaj mężczyźni mierzyli się zdziwionymi spojrzeniami.

-Cześć. - powiedział w końcu mój przyjaciel.

-Cześć. Mogę wejść?

-Proszę.

Luke przepuścił gościa w drzwiach. Hazz wszedł do środka, ale zamiast przywitać się ze mną, znów zwrócił się do chłopaka.

-Słuchaj, Luke... - zaczął, szukając słów. - Dziękuję ci.

-Co? - zdziwił się tamten.

-Dziękuję, za to co zrobiłeś dla Ronnie. Choć lepiej byłoby, gdybyś przyciągnął ją do mnie za włosy, ale i tak jestem ci wdzięczny. Zaopiekowałeś się nimi, gdy ja nie mogłem. Zastąpiłeś Rose ojca...

-Przestań, Harry. - Luke był wyraźnie speszony.

-Dziękuję. I przepraszam. - loczek wyciągnął w jego stronę prawą dłoń.

Mój przyjaciel popatrzył na nią przez chwilę po czym uścisnął. Mimowolnie się uśmiechnęłam.

         

*

Emily wyszła z budynku, w którym znajdował się gabinet jej lekarza psychiatry i rozejrzała się, szukając samochodu Ronnie. Ale nigdzie go nie było. Zdezorientowana schowała ręce do kieszeni bluzy i ruszyła w stronę metra.

-Emily! - usłyszała za sobą.

Odwróciła się i zobaczyła Nialla wyglądającego na nią z okna swojego auta. Ruchem ręki nakazał jej podejść, ale tego nie zrobiła.

-Co tu robisz? - zapytała niemiłym tonem.

-Ronnie wysłała mnie po ciebie.

-Jak to? - zdziwiła się.

-Jest z Harry'm i Rose. Zadzwoniła do mnie czy nie mógłbym wyświadczyć jej przysługi i odwieść cię do domu. Wskakuj.

Dziewczyna chwilę się wahała, po czym posłusznie zajęła miejsce pasażera. Horan uśmiechał się radośnie, uruchamiając silnik. Przez chwilę jechali w milczeniu.

-Zastanawiam się... - zaczął chłopak. - ...czy dobrze bawiłaś się w sobotę...

-Żyję. - powiedziała, patrząc w przednią szybę.

Niall zaśmiał się, sądząc że to lepsza reakcja niż przewrócenie  oczami.

-Więc... może...

-Nie.

-Czy ty kiedykolwiek pozwolisz mi dokończyć zdanie?

-Nie.

-Dlaczego? - zdziwił się.

-Wiem, czego chcesz. Nie chodzę na randki.

-Ale to nie była randka.

W końcu na niego spojrzała. W jej oczach była złość.

-Nie traktuj mnie w ten sposób.

Niall gwałtownie skręcił i zatrzymał się przy mijanym właśnie parku. W duchu przeprosił Demi, za to, że nie umiał być tak cierpliwy i ciepły jak ona.

-Jak? Jak cię traktuję? - zapytał, zaciskając ręce na kierownicy.

-Jak dziewczynkę, której trzeba pomóc. I mówisz do mnie jak do idiotki.

Zastanowił się chwilę nad jej słowami.

-Wybacz, nie chciałem. Ale byłoby mi prościej, gdybyś ze mną rozmawiała.

-Nie chcę rozmawiać. Nie potrzebuję ani twojej opieki, ani twojego zainteresowania. - powiedziała, wyraźnie spięta.

-Zainteresowania?

-Dlaczego to robisz? - wypaliła, w końcu patrząc mu w oczy.

-Lubię cię.

-Nawet ze sobą nie rozmawiamy.

-To nic. Lubię twoje oczy. - wyznał. - One są bardzo rozmowne.

Emily szybkim ruchem otworzyła drzwi samochodu i już miała wysiąść, gdy chłopak złapał ją za ramię.

-Co robisz?

-Kończę to.

-Co?

-Tą znajomość. Nie potrzebuję jej.

-Ale ja cię potrzebuję. - spojrzał na nią błagalnie.

-Jak to? - zamknęła drzwi i wlepiła w niego zdziwiony wzrok, ale gdy zrozumiała, o co mu chodzi, prychnęła. - Co? Chcesz leczyć swoje serduszko moją osobą? Pomyliłeś adresy.

-Dlaczego? Wytłumacz mi to.

-Widziałeś moje ręce.

-Nie przeszkadza mi to.

-Ale mi owszem.

Niall patrzył na nią intensywnie, próbując coś odczytać z jej twarzy. Emily czuła się zdenerwowana i skrępowana jednocześnie.

-Oczekujesz czegoś. Czegoś, czego nie chcę, nie mogę i nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie ci dać. Nie mogę być w związku.

-Jest ktoś inny? - zgadywał.

Mimowolnie zadrżała.

-Nie chodzi o ciebie, chodzi o mnie. Każdemu powiedziałabym to samo. - zmieniła temat. - Sznyty to tylko wierzchołek mojej góry lodowej, z którą walczę. Zrobisz sobie nadzieję, a potem zobaczysz, że nie dasz rady.

-Nie jestem taki...

-Wszyscy jesteście tacy. I wszystkim wam chodzi o jedno. Wcześniej czy później.

Niall nie wiedział, co powiedzieć. Nagle wyskoczył z samochodu, otworzył drzwi dziewczyny i wyciągnął na zewnątrz.

-Co robisz? - zdziwiła się, gdy ciągnął ją w stronę parku, ale nie odpowiedział. - Niall!

Blondyn doszedł do niewielkiej plamy zieleni między drzewami i złapał dziewczynę za ręce na krzyż. O ile wcześniej trzymał jej bluzę, teraz, gdy czuła jego dotyk, obudziła się w niej podświadoma potrzeba ucieczki. Bała się dotyku. Na szczęście była już na tyle odporna na takie "podszepty" umysłu, że umiała je zignorować. Tymczasem Horan mocno ścisnął jej ręce i zaczął się kręcić. Nie wiedziała, jak zaprotestować.

Kręcili się w kółko, jak małe dzieci, odchylając głowy do tyłu. Niall z trudnością tłumił śmiech. W końcu puścił dziewczynę i oboje upadli na trawę. Emily szybko się podniosła, a chłopak usiadł na ziemi i spojrzał na nią przyjaźnie.

-Daj mi szansę. Umiem być przyjacielem. - powoli wstał, patrząc jej w oczy. - Powtarzam: przyjacielem. Tak długo, jak będzie trzeba. Wiem, że masz kłopoty. Ale możemy sobie pomóc.

-Jesteś nieznośny.

-I vice versa. To jak?

Emily niewiele myśląc ruszyła w stronę widocznej w oddali fontanny. Chciała się zastanowić. Irlandczyk pobiegł za nią, śmiejąc się głośno. Gdy zatrzymali się, dziewczyna dotknęła lewego rękawa swojej bluzy.

-Sparzysz się. - wyszeptała.

On nic nie powiedział, zapatrzony w jej zielone tęczówki. Uśmiechnął się szeroko w końcu czując to, co tak bardzo chciał poczuć. Motyle, które wybuchły w jego brzuchu gdy patrzyła na niego, dając mu szansę.

"Sparzę się... a może ogrzeję?" - pomyślał.

[Nie mam siły, by to komentować. Jestem zmęczona i zniechęcona. Zresztą, zawodzi mnie wasza aktywność. Jak tak dalej pójdzie to notki będą pojawiać się w dłuższych odstępach czasu. W decydujecie ASK]