Rozdział Trzydziesty.

-Cześć, malutka!

-Tata!

Nie zdążył jeszcze domknąć drzwi i już trzymał ją w objęciach. Stałam, patrząc na jego przepełnione czułością oczy. Widziałam, jakie emocje budziła w nim Rose,  jak ją kochał i jak się nią zachwycał. Czułam się okropnie, wiedząc, że mu to zabrałam. I on wciąż nie umiał mi wybaczyć.

Tym razem to Harry odwiedził nas. Po powrocie z USA chyba każdą wolną chwilę, w jakiś sposób poświęcał Rose. Dzwonił dwa razy dziennie, przyjeżdżał do niej, prosił, bym ją przywiozła. Nie spodziewałam się aż takiego zaangażowania z jego strony. Był niesamowity.

-Jedziemy na trzy dni do Francji, na nagrody. - oznajmił nagle, gdy siedzieliśmy w kuchni, pijąc kawę. - Wracam w piątek. Chciałbym wtedy zabrać małą na weekend do siebie.

Uniosłam zdziwiona brwi.

-Na cały weekend?

-Tak...

-To znaczy, nie mam nic przeciwko. - zreflektowałam się. - Tylko nie jestem pewna, czy sobie poradzisz.

-To chyba nie będzie trudne.

Uśmiechnęłam się ukradkiem. Akurat.

-Dobrze. Przywiozę ci ją w sobotę rano.

-Dziękuję.

-Za co? - nie zrozumiałam.

Ale on przybliżył się do mnie na swoim krześle i oparł swoje czoło o moje. Zaniemówiłam. Ile dni minęło odkąd byliśmy tak blisko? Nie próbowałam go pocałować, bojąc się, że znów nie będzie chciał. Chłopak patrzył na mnie pełnymi wdzięczności, zielonymi oczami. Byłam zahipnotyzowana.

-Dziękuję ci za nią. - wyszeptał w końcu.

Odsunął się, a ja spuściłam wzrok.

-Kocham cię, Harry.

Nie usłyszałam odpowiedzi. Zamknęłam oczy, czując bezsilność, której nie mogłam się poddać.

*

Siedziałam w salonie zapatrzona tępo w telewizor. Emily przyglądała mi się uważnie, zbyt skrępowana, by zapytać o cokolwiek.

-Wróciłem! - zawołał Luke, otwierając drzwi.

-Cześć... - powiedziałam cicho, nie odwracając wzroku od ekranu.

Luke zajrzał do salonu i spojrzał na mnie zmartwiony.

-Ronnie?

Nie odpowiedziałam. Nie chciałam znów o tym mówić. Emily wstała i ruszyła w kierunku kuchni, a mój przyjaciel zaraz za nią. Rozmawiali ściszonymi głosami, ale i tak słyszałam większość ich konwersacji.

-Ona się zamęczy...

-Ale co możemy zrobić? Obiecałem, że nie będę się w to angażował.

-Tak, ale chyba nie pozwolisz, by skończyła.... jak ja?

-Oboje potrzebują czasu... nie martw się, Emily. Ronnie jest silna. Nie masz pojęcia jak radziła sobie na początku, gdy była jeszcze w ciąży. Ile samozaparcia potrzebowała, godzinami siedząc przy telefonie, walcząc, by do niego nie zadzwonić...

-Teraz sytuacja wygląda inaczej.

-Teraz jest identycznie. Harry nie jest idiotą, kocha Ronnie bardziej, niż sam zdaje sobie z tego sprawę. To kwestia czasu, wybaczy jej.

-Skąd w tobie tyle spokoju?

-Bo jestem optymistą. I biorę w tym udział nieco dłużej niż ty. Pochopne kroki są bardzo ryzykowne, jeśli chodzi o miłość.

-Ale bardzo często skuteczne.

Tupot stóp. Trzask drzwi. Emily wyszła.

-Luke!

-Już idę.

Przyjaciel wszedł do salonu i usiadł obok mnie. Natychmiast się do niego przytuliłam.

-Tak bardzo chciałabym ci wierzyć...

-Co? - nie zrozumiał.

-Chciałabym wierzyć, że to tylko kwestia czasu... ale nie poddam się, obiecuję. Poczekam. Dla Rose. Dla naszej niepoukładanej rodziny.

*

Emily usiadła na krawężniku i odsłoniła poranione nadgarstki. Blizny w jakiś sposób łagodziły jej złość. Miała ochotę wyciągnąć żyletkę i przedłużyć tą bladą bruzdę tuż pod łokciem... ale to była bardzo słaba siła, umiała już sobie z nią radzić. Zacisnęła powieki i zastanowiła się. Co mogła zrobić? Była nikim.

Pomysł naszedł ją dopiero następnego dnia nad ranem. Tak prosty, że prawie nie wykonalny. Bo jak przemówić do rozsądku Harry'emu? Nie wiedziała, ale chciała spróbować.

Powoli wyślizgnęła się z łóżka i wyjrzała na korytarz. Wszyscy spali. Na palcach pobiegła do kuchni, gdzie Ronnie zwykle zostawiała telefon, po czym zamknęła się z nim w łazience. Włączyła kontakty i zastanowiła się.

Harry... nie, nie mogła zadzwonić do niego, to nie jest rozmowa na telefon. Więc do kogo?

Zayn Malik - pierwsza, niemal odruchowa myśl sprawiła, że Emily poczuła znajomy ucisk w żołądku. Tylko nie Zayn. Nie potrafiłaby nawet się z nim porządnie przywitać, a co dopiero prosić o przysługę.

Niall! Tak, tylko Horan mógł jej pomóc. Szybko wybrała odpowiedni numer i odczekała kilka sygnałów zanim odebrał.

-Ronnie, czy ty nie wiesz, która jest godzina... - westchnął zaspanym głosem.

-To nie Ronnie.

-Więc kto? - zdziwił się.

-Emily. Przepraszam, że cię obudziłam.

-Coś się stało?

-Potrzebuję twojej pomocy. - wyznała - To znaczy... Muszę zrobić coś dla Ronnie.

-A ona o tym wie?

-Właśnie nie... i niech tak zostanie.

-Więc co chcesz zrobić?

-Muszę porozmawiać z Harry'm.

-Hmm... dziś po południu wyjeżdżamy, ale uda ci się złapać go rano w jego domu.

-Zabierzesz mnie tam? - zapytała z nadzieją.

Irlandczyk zastanawiał się chwilę.

-Po jednym warunkiem. Wybaczysz mi.

-Przecież wybaczyłam. - Emily przewróciła oczami.

-W takim razie przyjmij moje zaproszenie na sobotni wieczór.

Dziewczyna zagryzła wargę, zastanawiając się nad tym.

-Jeśli mi pomożesz... zgoda.

Była niemal pewna że uśmiechnął się do słuchawki.

-To jak? Zawieziesz mnie do Harry'ego?

-Będę czekał o ósmej przy parku. Czarne auto.

-Dobrze. - zawahała się. - Dziękuję, Niall.

-Cała przyjemność po mojej stronie. - zaśmiał się i przerwał połączenie.

Emily z ulgą odłożyła telefon na miejsce i wróciła do siebie.

*

-Jesteś pewna tego, co robisz? - zapytał Niall trzy godziny później, gdy zatrzymali się pod domem Hazzy.

-Nie.

-Tak myślałem... - westchnął. - No nic, idź. Chyba że chcesz, żebym...

-Nie, pójdę sama.

-Dobrze. Będę tu czekał.

-Daj mi kwadrans. - wyskoczyła z samochodu i pobiegła w stronę drzwi.

Zadzwoniła czując, że zaraz upadnie. Usłyszała kroki i po chwili klamka się poruszyła.

-Emily? - Harry spojrzał na nią zdziwiony. - Co ty tu...

-Wpuścisz mnie?

-Jasne.

W mieszkaniu panował lekki bałagan. W salonie leżała otwarta walizka, dookoła jakieś drobiazgi i złożone ciuchy. Styles miał na sobie tylko ciemne dżinsy, a włosy co chwilę odgarniał ręką. Przez chwilę Emily zastanawiała się od czego zacząć, w końcu postawiła na prostolinijność.

-Kochasz Ronnie? - zapytała patrząc chłopakowi w oczy.

-Co? - zrobił krok do tyłu. - To znaczy, co to za pytanie?

-Odpowiedz.

-Kocham, ale...

-Kochasz? - powtórzyła.

-Kocham.

-Więc czemu nie jesteś przy niej gdy śpi, gdy płacze w nocy i gdy budzi się rano?

Hazz otworzył usta, ale nie umiał znaleźć dopowiedzi.

-Wybacz jej.

-Emily, to nie takie proste... Ona...

-Wiem, co ona zrobiła. Znam waszą sytuację. Ale nie rozumiem jak długo jeszcze będziecie tak bawić się waszym uczuciem.

-Muszę przyzwyczaić się do tej sytuacji. To się stało tak nagle, a ja... czuję żal. Żal do siebie i do niej. Straciliśmy tak wiele przez głupią...

-Miłość?

-Karierę.

-Ale tego nie zmienisz, Harry! Więc po co to rozgrzebujesz?

-Po to samo, po co ty zadręczasz siebie.

Zaniemówiła, wbijając w niego wściekłe spojrzenie.

-Nie mówimy o mnie. - wycedziła przez zęby. - Daj jej szansę to zmienić. Ona umiera bez ciebie. Umiera ciągle przez cały ten czas. Ani Luke, ani ja nie jesteśmy w stanie jej pomóc. Była zbyt w ciebie zapatrzona. Do tego stopnia, że wolała sama sobie ciebie odebrać, niż gdybyś ty sam odszedł. Wybrała za ciebie, skazując was na cierpienie, ale to wszystko z miłości!

-Wiem. Miłość jest dobrym usprawiedliwieniem, ale nie gdy zabija samą siebie.

-A co byś zrobił, gdyby powiedziała ci prawdę? - już miał otworzyć usta, by odpowiedzieć. - Zastanów się! Ja zareagowałbyś wtedy, gdyby zamiast "jestem z Luke'em" powiedziała "jestem w ciąży"?

-Nie... nie wiem. Ale nie kazałbym jej usuwać dziecka. Walczyłbym razem z nią. O dziecko, o nas...

-I straciłbyś wszystko inne.

-Nie ma pewności, managerowie mogliby...

-Sam wiesz, jaka to była sytuacja. Matki każą usuwać ciąże swoim córką bo wpadły na imprezie, a co dopiero managerowie, gdy ważą się losy zespołu? Zresztą, to nieważne. Przyszłam tu tylko po to, by powiedzieć ci, że ona cierpi. Cierpi każdą chwilą, gdy wie, że jej nie wybaczyłeś, że jej nie ufasz. Jeśli ją kochasz, to schowaj dumę w buty. Do widzenia.

Zanim zdążył cokolwiek powiedzieć wybiegła, zatrzaskując za sobą drzwi.

Niall czekał na nią w samochodzie, patrząc wyczekująco. Jego dłonie były zaciśnięte na kierownicy. Ruszył, gdy tylko wsiadła.

-I jak?

-Nie mam pojęcia. - westchnęła. - Ale kocha ją. Pozostaje liczyć na jego zdrowy rozsądek.

-No to nie mamy na co liczyć... - Niall udał zasmuconego.

Pierwszy raz blondynowi udało się choć nieco poprawić jej humor. Jednak po chwili znów go zepsuł.

-Czyli widzimy się w sobotę wieczorem?

Odwróciła wzrok.

-Tak...

-Hej, jesteś aż tak załamana perspektywą spędzenia ze mną czasu? - chciał by zabrzmiało to żartobliwie, ale wyczuła, że ma do niej żal.

-Po prostu nie wiem, czego ty ode mnie oczekujesz.

-Tylko jednego. Uśmiechu.

Tymczasem Harry stał po środku pokoju oszołomiony.

Emily miała rację. Wiedział o tym. Kochał Ronnie. Ale jak miał ukoić ten ból w zranionym sercu?

[Nie jestem w pewni zadowolona z tej rozmowy Emily-Harry, ale nie miałam ani czasu ani weny by ją zmienić. 

Następna notka będzie z udziałem całego 1D, czyli mam nadzieję będzie śmiesznie ;) Ale to się okaże. 

Jak wrażenia po tym? Co myślcie o poszczególnych bohaterach?

Nie ogarniam, że to już 30 rozdział. Jejku, jak to szybko leci. Cieszę się niesamowicie. I do tego 10000 wyświetleń. W ramach przeprosin za wieczne spóźnianie się ciut dłuższy dzisiaj, a w ramach podziękowania we wcześniejszej notce mały short J mam nadzieję że się wam spodoba. Komentujcie oba ;) ASK]

DO SHORTA