Rozdział Trzydziesty Szósty.

Nie pytałam o nic całą drogę do hotelu, choć na język cisnęły mi się dziesiątki pytań. Ale Hazz zamiast do naszego apartamentu zaprowadził nas na plażę. Było już ciemno, ale wciąż ciepło. Niebo tuż przy horyzoncie miało piękne refleksy, gwiazdy układały się w wspaniałe wzory, delikatna bryza owiewała twarz. Ustawione wzdłuż plaży latarenki pomagały znaleźć drogę do poszczególnych domków. Styles zatrzymał się na linii łączącej piasek z wodą i szybko zrzucił buty.

-Zamierzasz się kąpać? - zaśmiałam się.

-Jeśli chcesz.

-Nie chcę! - pisnęłam, odskakując od wody i również zdjęłam szpilki.

Usiedliśmy razem na piasku i przez chwilę wpatrywaliśmy się w ocean. Nieśmiało dotknęłam jego ręki, ale nie odwzajemnił uścisku.

-Harry?

Spojrzał na mnie, a w jego zielonych tęczówkach odbiła się niepewność. Zacisnęłam usta, nie wiedząc co powiedzieć. Znów spojrzał w dal.

-Założę się, że nie wejdziesz do wody. - rzuciłam nagle.

-Ja?

-Tak. Nie zmoczysz nowego ubrania, prawda.

W jego oczach pojawił się znajomy błysk, gdy podejmował wyzwanie. Podniósł się i spojrzał na mnie z góry.

-W ciuchach?

Skinęłam głową.

-Pod jednym warunkiem. Pójdziesz ze mną.

-Nie!

Ale Hazz złapał mnie za rękę i pociągnął w górę.

-Ty pierwszy. - poleciłam.

Spojrzał na mnie ostrzegawczo i ruszył w kierunku wody. Już po chwili zmoczył się do pasa. Zrobił jeszcze kilka kroków, po czym odwrócił się w moją stronę i uśmiechnął się zadziornie.

-Choć do mnie.

Postanowiłam się wycofać. Zaśmiałam się, podnosząc buty z piasku.

-Ronnie!

-Dobrze, już idę. - odłożyłam je z powrotem na miejsce i powoli ruszyłam do wody.

Była dość ciepła. Szłam powoli, czując jak delikatnie opływa moje ciało. Gdy wyrównałam się z Harry'm, sięgała mi do ramion, a jemu do połowy piersi. Zaśmiał się, widząc, jak niezdarnie unoszę głowę, by nie zmoczyć koczka. Fuknęłam i uznając, że nasze wyzwanie jest zakończone postanowiłam zawrócić.

Zrobiłam kilka kroków, i woda sięgała mi już do łokcia, gdy chłopak złapał mnie za ramię i zatrzymał.

-Dokąd to? - zapytał, przedzierając się przez fale.

Odwróciłam głowę, by coś odpowiedzieć, ale nagle zdałam sobie sprawę, jak blisko siebie jesteśmy. Jego obecność mnie paraliżowała, zupełnie jak na początku naszej znajomości. Uśmiechnął się, widząc rozkojarzenie w moich oczach i ujął moją dłoń pod wodą. Zawiał mocniejszy wiatr i dostałam gęsiej skórki. Chłopak podniósł drugą rękę i delikatnie dotknął napiętej skóry na moim ramieniu. Jego wzrok przeniósł się na moje usta i już wiedziałam co planuje.

Gdy mnie pocałował poczułam całe tuziny motyli ulatujących z mojego ciała. Tak długo na to czekałam.. Rozplątałam nasze palce by przenieść obie ręce na jego kark. Hazz lekko się schylił i podciął moje kolana pod wodą i wziął mnie na ręce. Niósł mnie na brzeg, nie przerywając pocałunku.

Z słodkiego amoku ocknęłam się dopiero, gdy postawił mnie na piasku i powoli zaczął się odsuwać. Zrozumiałam, że wcześniej po prostu dał się ponieść chwili, ale nie zamierzałam pozwolić mu naprawiać tego błędu. Mocno nacisnęłam na jego ramiona, a gdy to nie zadziałało, po prostu na niego wskoczyłam, powalając na ziemię. Złoty piasek lepił się do mokrej skóry, ale nie zaprzątałam sobie tym głowy. Złączyłam nasze usta w kolejnym pocałunku. Harry zareagował z entuzjazmem i szybko obrócił się tak, że teraz to on był nade mną. Jego ręce zanurzyły się w piasku po obu stronach mojej głowy. Całował zachłannie, jakby bał się, że mu ucieknę. Ale ja oplotłam go nogami w pasie i przyciągnęłam do dołu. Nie czułam ciężaru jego ciała, gdy położył się na mnie.

W końcu zabrakło nam tlenu i Hazz upadł na ziemię po mojej prawej stronie. Byliśmy cali w piasku, mokre ciuchy przylegały do ciał, ale miałam to gdzieś. Przekręciłam się w jego stronę i napotkałam pełne pożądania spojrzenie. Namacałam jego dłoń i położyłam na swoim udzie, przysuwając się bliżej, po czym zaczęłam walczyć z guzikami przy przemoczonej koszuli. Oderwał się ode mnie i spojrzał ze zdziwieniem.

-Tutaj?

-Tak.

-A Rose?

Cholera. Zapomniałam. Opiekunka wciąż siedziała w naszym domku.

-Właśnie dlatego tutaj.

Zaśmiał się głośno, ale jego dłonie zacisnęły się na moich biodrach.

-Jesteś szalona. - przysunął się jeszcze bardziej i delikatnie potarł nosem o mój. - Tak jak kiedyś... i taka słodka...mój ulubiony deser...

Serce o mało nie wyskoczyło mi z piersi, słysząc to określenie, którego użył pierwszy raz od tylu miesięcy.

-Znasz mnie, Harry. - wyszeptałam, patrząc mu w oczy. - Wciąż jestem tą samą dziewczyną. Wciąż bije we mnie to samo serce, a teraz chcę tylko, byś sprawił, że zabije szybciej.

Nie mógł być obojętny na swoje własne argumenty. Wtedy zadziałały, musiały zadziałać i teraz.

Kiedy przyciągnął mnie do siebie nie liczyło się już to, że jesteśmy mokrzy, brudni od piasku, a w domu czeka opiekunka z naszym dzieckiem. Byliśmy tylko my.

*

Obudziłam się rano na miękkim piasku, czując promienie słońca na mojej skórze. Otworzyłam oczy i rozejrzałam się dookoła. Ale jego nie było. Szybko podniosłam się z ziemi, zabrałam moje rzeczy i otrzepując splątane włosy pobiegłam do domku.

Harry był w kuchni. Miał na sobie szorty w kolorze khaki, pomarańczową koszulę rozpiętą na całej długości i ukazującą wytatuowane ciało. Loki schowane były pod czapką. Jego twarz wyrażała skupienie, gdy z uwagą wbijał jajko do miseczki. W ustach trzymał widelec. Gdy pojawiłam się na progu, podniósł na mnie wzrok i wyciągnął widelec by rozmieszać jajko, a jego wargi rozciągnęły się w niepewnym uśmiechu, który natychmiast odwzajemniłam.

-Rose jeszcze śpi. - wyjaśnił. - Idź pod prysznic.

Bez słowa ruszyłam do łazienki. Gorąca woda rozbudziła mnie i przywołała wspomnienia. Bardzo dobre wspomnienia. Stałam, czując strumień płynący wzdłuż moich pleców, rozpamiętując dotyk chłopaka, jego pocałunki i słowa. Chciałam cofnąć się w czasie, przeżyć to od początku.

"Czapka - pomyślałam nagle. - Wziął ze sobą czapkę... Czyżby przewidział...?"

Zjedliśmy razem śniadanie, a gdy Rose się obudziła, nakarmiliśmy ją i zabraliśmy na plażę. Żadne z nas nie poruszyło tematu poprzedniego wieczora. Zachowywaliśmy się tak, jak gdyby wcale nie istniał. Zachowanie Hazzy napawało mnie niepokojem, wyczułam pewien dystans wobec mnie, inny od tego, który był między nami wcześniej.

Tego popołudnia wracaliśmy do domu. W milczeniu spakowaliśmy walizki i wymeldowaliśmy się z hotelu. Na lotnisku mała zaczęła marudzić i aż do lądowania wciąż musiałam się nią zajmować. Nie było czasu na spokojną rozmowę.

*

W tym samym czasie w innej dzielnicy Londynu trzasnęły drzwi. Dziewczyna zacisnęła palce na rączkach walizek i pociągnęła je w stronę swojego białego auta, jednocześnie próbując jakoś odrzucić jasne pasma z oczu. Nie zdążyła pokonać nawet połowy drogi dzielącej ją od auta, gdy drzwi otworzyły się ponownie.

-Poczekaj!

-Czekałam już wystarczająco długo. - syknęła.

Chłopak podbiegł do niej i złapał w pasie, próbując zatrzymać. Puściła walizki i odepchnęła go.

-Zostaw mnie!

-Co znów zrobiłem?

-Co?! - krzyknęła, nie przejmując się, że ktoś ją usłyszy. - Jeszcze sie pytasz? A może czego nie zrobiłeś? - znów podniosła swoje rzeczy i zaczęła upychać je w pojeździe. - Wiesz, że umiem być wyrozumiała, rozumiem, że twoi przyjaciele mają kłopoty, rozumiem wszystko, ale czy wpadłeś na pomysł że ja też mogę mieć zmartwienia?

-A masz jakieś? - zdziwił się, blokując jej wejście do samochodu.

-Mam.

-Więc dlaczego mi o nich nie mówisz?

-Bo nie masz czasu porozmawiać z własną dziewczyną. Wolisz spędzić wieczór w towarzystwie kolegi? Proszę bardzo! Było mnie tylko uprzedzić, żebym nie musiała czekać na ciebie jak głupia!

-Wybacz, za... - znów próbował ją obiąć, ale skutecznie go wyminęła, dostając się do drzwiczek.

-Poczekaj!

-Spadaj!

Nie zdołał jej zatrzymać. Z piskiem opon wyjechała na ulicę. Rzuciła go. Znów.

*

Liam odruchowo odblokował swój telefon, by odczytać wiadomość od Danielle, na której przybycie czekali. Niall i Emily nie zwracali na niego zbytniej uwagi, bo właśnie kłócili się o to, czy lepiej zagrać w dziewiątkę czy pokera. Dopiero zmartwiony głos bruneta przerwał ich dyskusję.

-Dan nie przyjedzie.

-Dlaczego? - zdziwił się Irlandczyk.

Ale Payne, zamiast odpowiedzieć wybrał numer ukochanej i zamyślił się, czekając na nawiązanie połączenia.

-Co się dzieje, kochanie? - zapytał, gdy odebrała.

Emily i Niall patrzyli na niego wyczekująco, gdy jego twarz gwałtownie zmieniła wyraz.

-O mój Boże... ale rozmawiałaś z nią już? Co mówiła? - przez chwilę słuchał relacji po drugiej stronie. - Ale... jasne, nie ma sprawy, jedź do niej. Spróbuj ją zatrzymać czy coś... Boże... jasne, jasne. Dobrze, zobaczymy się później. Zaraz do niego zadzwonię.

Chłopak rozłączył się i ukrył twarz w dłoniach. Niall podszedł do niego i otoczył ramieniem.

-Co się dzieje?

-Danielle... Perrie dzwoniła do niej. Właśnie zerwała z Zaynem.

-Co?!

-Tym razem chyba na stałe...

-Jedziemy do niego! - zawołał Horan.

-Ja pojadę. - powiedział Liam, nagle się ożywiając. - Musisz zostać z Emily.

Niall zawahał się, nie wiedząc, co robić.

-Pojadę z wami. - orzekła dziewczyna, która do tej pory milczała.

-Nie, E...

-Mogę poczekać w samochodzie, jeśli chcecie. - zaproponowała. - Albo sama tutaj. Nie jestem niepoczytalna.

-Nie zostaniesz sama. - powiedział twardo Horan, po czym zwrócił się do Liama. - Jedziemy we troje.

Gdy dojechali do domu Malika, chłopacy biegiem ruszyli do drzwi, a Emily po chwili wahania ruszyła za nimi.

Zayn siedział w salonie w jednej dłoni trzymając telefon, a w drugiej jakiś czarny materiał. Z nadzieją podniósł głowę, słysząc, że ktoś wchodzi, ale widząc przyjaciół, znów ją opuścił.

-Zayn! - Liam pierwszy dopadł do przyjaciela i mocno go przytulił.

-Znów wszystko...

-Cii... nie możesz się łamać! - pocieszał go chłopak.

-Musisz o nią walczyć! - zawołał Niall, obrzucając zdziwionym spojrzeniem fragment garderoby, który Malik wciąż miętosił w rękach.

Dopiero po chwili rozpoznał gorset.

Emily nieśmiało stanęła w progu salonu, przyglądając się, jak przyjaciele próbują pocieszyć i pokrzepić jednego z nich. Zayn... Jego osoba zawsze budziła w niej silne emocje, mimo, że tak naprawdę nawet się nie znali. To znaczy, ona wiedziała o nim bardzo dużo, od lat miała przed oczami jego pełne dziwnej mieszaniny paniki zdecydowania spojrzenie, ale on znał tylko tą dziewczynę, jaką była dla Nialla. Zresztą, czy to się liczyło? Z jej punktu widzenia nie. Dlatego teraz, patrząc na jego zrozpaczoną twarz czuła silną potrzebę, by mu pomóc, tylko nie wiedziała jak.

[Chcę tylko powiedzieć, że scena rozstania miała być oddzielona od wizyty chłopaków u Zayna, żebyście się trochę pogłowiły o kogo chodzi, ale ostatecznie wyszło jak wyszło. Mam nadzieję że i tak was zaskoczyłam. No i jak wątek naszej ‘Honnie’? ;)

 Nie wyobrażam sobie, że tego nie skomentujecie ;)]