Rozdział Dwudziesty Drugi.

UWAGA!

JUTRO WAŻNA DATA!

PROSZĘ O POMOC!

"DIRECTIONERS! CHYBA NIE ZDAJECIE SOBIE SPRAWY JAKA JEST JUTRO DATA!
18.04.2013.
TO OZNACZA 1000 DNI ISTNIENIA ZESPOŁU KTÓRY NA ZAWSZE ODMIENIŁ NASZE ŻYCIA...."

 CZYTAJ CAŁOŚĆ

[A jednak Honnie ;)]

Niall podjechał pod knajpę, w której razem z chłopakami z zespołu miał zjeść wczesny lunch. Na parkingu rozpoznał auto Harry'ego i Liama. Zaparkował obok nich i szybkim krokiem ruszył do środka. Przyjaciele zajęli już ustronne miejsca z boku lokalu. Był z nimi Lou.

-Cześć, Niall! - zawołali go.

-Cześć, nie ma Zayna?

-Będzie za chwilę.

-Ok.

Przez chwilę rozmawiali o swoich planach na najbliższe dni. Potem Hazz wychylił się i spojrzał na Horana z pytaniem w oczach.

-Byłeś?

-Byłem. - potwierdził. - Ronnie chciała, żebyś do niej zadzwonił. Macie się spotkać, czy coś...

-A tak, dzięki.

-Nie ma sprawy.

-Byłeś u Ronnie? - zaciekawił się Louis.

-Tak.

-Kim jest ta dziewczyna... Emily? - zapytał Liam. - Wyglądała... dziwnie, kiedy ją widzieliśmy.

-Nie mam pojęcia. - przyznał Niall. - Jest nawiązuje zbyt wielkiego kontaktu.

-Ronnie mi o niej mówiła. - zauważył Harry. - To kuzynka jej przyjaciółki. Chyba jest chora.

-Dlaczego nie mieszka z tą przyjaciółką? - zdziwił się Liam.

-Nie wiem...

-Mówisz, że jest chora? - Niall chwilę się zastanowił. - To by się zgadzało... zachowuje się bardzo... anemiczne. Nie udało mi się nawet uchwycić jej spojrzenia. Już Rose jest bardziej rozmowna.

-Rose? - Louis nie umiał pohamować ciekawości.

-Haha, tak. Pochwaliła mi się nawet swoimi prezentami urodzinowymi, misiem i taką ładną, porcelanową laleczką...

Przy słowach "porcelanowa laleczka" Lou odwrócił wzrok zmieszany. Wiedział, że to nie był prezent na urodziny.

-Zaraz? - zdziwił się Liam. - Co mówisz? Urodzinowymi.

-Tak... - Horan nie rozumiał, o co chodzi przyjacielowi.

Wtedy Harry wydał z siebie głuche sapnięcie. Trzy pary oczu spojrzały na niego jednocześnie, ale on już tego nie rejestrował. W jego umyśle słowa zamieniały się na liczby, liczby na fakty, na wnioski, które były najgorszymi, jakie tylko mógł wysnuć. W całym tym szaleństwie opacznie zrozumiał słowa, które słyszał przy rozstaniu z Ronnie.

Zawsze był pewien jednego - jego ex nigdy go nie zdradzała. Pamiętał jej słowa "Nie zdradzam cię!", to jak je wypowiedziała. Ale teraz, gdy wyliczył w którym miesiącu Ronnie musiałaby zajść w ciążę, jedyna prawda, którą wtedy usłyszał, wydała mu się kłamstwem.

Nagle poczuł potęgującą się w nim wściekłość. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, zerwał się z krzesła i wybiegł z lokalu.

Pozostali chłopacy patrzyli na siebie zdezorientowani.

-Ronnie. - powiedział nagle Lou. - Pojedzie do Ronnie.

-Ale po co?

-Niall, pamiętasz, mówiłem ci, że Ronnie coś mi powiedziała?

-Tak, ale...

Ale Lou równie niespodziewanie, co wcześniej jego przyjaciel, poderwał się z miejsca. Harry już wyjeżdżał na ulicę.

-Poczekaj! - zawołał Tommo, niemal wbiegając pod koła kabrioletu.

-Miałeś rację, Lou. Przez cały czas. To ja się myliłem.

-Co?!

-Miałeś rację, co do Ronnie.

Louis chciał podejść do drzwi kierowcy, by go uspokoić, ale on ruszył z piskiem opon i łamiąc kilka przepisów wyjechał na drogę.

Niall i Liam wybiegli przed budynek, wciąż nie wiedząc co tu się dzieje. Horan nie rozumiał, co tak wkurzyło Hazzę, ale czuł się za to współodpowiedzialny. Wyciągnął kluczyki z kieszeni i pobiegł do swojego wozu.

-Nie, Niall! - protestował Lou.

-Pojadę za nim!

-Posłuchaj, on...

-Zadzwonię, jeśli będziecie potrzebni.

-Ale nawet nie wiesz...

-Pojadę z tobą! - zaoferował się Liam.

-Nie, wkurzy się, gdy zobaczy pościg.

-Więc czekajcie na telefon. - uciął Niall i pojechał za przyjacielem.

*

Głuche uderzenia w drzwi nie zwiastowały nic dobrego. Chłopak stał na klatce schodowej patrząc na mnie wzrokiem, jakiego jeszcze nigdy nie widziałam.

-Harry...?

-Dobrze się bawiłaś? - zapytał głosem, równie ostrym jak nóż.

-Co?

-Pytam, czy dobrze się bawiłaś moim sercem? - wszedł do mieszkania, nie spuszczając ze mnie wściekłego wzroku. - Nigdy nie sądziłem, że jest coś, co zraniłoby mnie bardziej niż rozstanie z tobą. Bo cię kochałem! I wierzyłem ci! - wrzasnął.

-Ale...

-"Nie zdradzam cię!" - zakpił, naśladując mój głos. - Akurat! Okłamywałaś mnie! Powiedz, jak długo się ukrywaliście? Jak długo zamierzałaś grać ze mną? Dobrze było być moją dziewczyną? Dziewczyna Harry'ego Stylesa! Tego naiwniaka, który nie zauważy, że masz faceta na boku! Tak? A mówią, że to Eleanor jest taka. Dobrze ci było? Tylko nie przewidziałaś, że wpadniesz ze swoim "przyjacielem", prawda?

Otworzyłam usta zszokowana. O czym on mówił?!

Widziałam, że jest wściekły. Trząsł się z nadmiaru złości. Patrzył na mnie w taki sposób, że nie byłam w stanie oddychać. Oczy zaszły mi łzami.

-Nie mam pojęcia o czym ty mówisz...

-O tym, że zdradzałaś mnie z tym swoim przyjacielem Bóg wie ile, a potem rzuciłaś jak jakiegoś idiotę, gdy zaszłaś z nim w ciążę! - wrzasnął mi w twarz. - A ja, głupi, czułem się winny!

-Nie, Harry...

Już miałam zaprzeczyć, gdy do przedpokoju wpadła zdziwiona Emily z Rose na rękach. Sekundę później z drugiej strony otworzyły się drzwi i do mieszkania wparował Niall.

-Harry! - zawołał i pociągnął przyjaciela za ramię.

-Kto ci kazał tu przyjeżdżać, to moja sprawa!

-Nie, poczekaj...

-Wyjdź stąd! Wyłaź! - nawet w złości Hazz nie umiał wykląć swojego przyjaciela, choć ewidentnie miał na to ochotę.

-Niall... - powiedziałam cicho.

Blondyn zdezorientowany spojrzał na mnie, a potem na Hazzę, zastanawiając się, co robić.

-Cio... - zaczęła Rose, ale chyba wyczuła, że powinna milczeć i nie dokończyła.

-Wyjdźcie stąd! - wrzasnął Harry, patrząc na mnie.

-Weź je... - wyszeptałam.

Niall nie czekając na nic więcej złapał Emily za ramię i pociągnął w stronę drzwi.

-Chodźcie! - ponaglał.

-Mama! - zawołała zdziwiona Rose.

Niall zatrzasnął za nimi drzwi i znów zostałam sama z Harrym.

-Posłuchaj...

-Nie, Ronnie. Zawsze słucham tych twoich wymówek. Teraz ty posłuchaj mnie. - milczałam, niezdolna mu się sprzeciwić. - Przez cały ten czas, gdy cię nie było, myślałem tylko o tym, dlaczego mnie zostawiłaś, dlaczego wybrałaś Luke'a, chciałem odnaleźć cię i sprawić, byś wróciła. A kiedy znów się spotkaliśmy obiecałem sobie, że już cię nie wypuszczę. Myślisz że spotkaliśmy się w tej drogerii przypadkiem? Doskonale wiedziałem, że tam będziesz. Zaakceptowałbym wszystko, nawet to twoje dziecko, gdybyś tylko powiedziała mi prawdę.

-Kiedy ja właśnie chciałam...

-Spóźniłaś się Ronnie. Dwa lata i osiem miesięcy, które dla ciebie cierpiałem. Spóźniłaś się.

Jego zielone oczy patrzyły na mnie, zgniatając, tnąc i depcząc moje serce. Chciałam zaprzeczyć, powiedzieć, że to nie prawda, że odebrał fakty zupełnie odwrotnie, że prawda jest kłamstwem, ale... mój język odmówił mi posłuszeństwa. Nie mogłam nawet nabrać powietrza, zbyt zraniona. Ale to nie on mnie ranił, tylko ja sama. Czułam że zaraz się rozpadnę. Nie chciałam mówić mu o Rose w ten sposób, nie miałam prawa używać dziecka jako argumentu, by go przy sobie zatrzymać. To była moja kara, musiałam ją przyjąć.

-Kocham cię... - wyszeptałam.

-Jak mam ci wierzyć?

-Wiesz, że to prawda.

-Ale to niczego nie zmienia, czyż nie?

Spuściłam głowę pozwalając kolejnym łzom spadać na ziemię.

-Chciałam powiedzieć ci... wczoraj, ale...

-To nieważne Ronnie. Powinnaś powiedzieć wtedy.

-Ale ty wciąż nie rozumiesz! - spojrzałam na niego zapłakanymi oczami, ale wiedziałam, że to na niego już nie działa. - Uwierzyłeś w złą wersję wydarzeń. Prawda jest inna!

-Więc proszę, powiedz mi! Znów rzuć mi kolejną wymówkę!

-To... - nie wiedziałam, od czego zacząć. - To wszystko miało wyglądać inaczej...

-Wiesz co, Ronnie? Może sama najpierw zastanów się, a potem mnie rań. Bo ja ci już na to nie pozwolę.

Zupełnie niespodziewanie podszedł do mnie i przyciągnął do siebie. Gdy mnie pocałował, zrozumiałam, że to pożegnanie. Pożegnanie o smaku moich łez i jego bólu. Sposób, w jaki naparł swoimi ustami na moje mówił wszystko. Oderwał się ode mnie i nie obdarzając choćby jednym spojrzeniem, wyszedł.

Przez chwilę stałam jak otępiała wpatrując się w drzwi, ale wtedy poczułam silny impuls i pobiegłam za nim. Dogoniłam go na wysokości drugiego piętra. Płakał, zbiegając w dół.

-Harry, poczekaj!

-Nie! Odejdź!

Wtedy usłyszałam głos Louisa i Zayna, którzy wspinali się po schodach w górę. Biegli, pokrzykując nasze imiona. Hazz odwrócił się w ich stronę.

-Styles! Co ty wyprawiasz! - Malik pojawił się pierwszy.

-Spadajcie!

-O nie, idziesz z nami!

Louis wbiegł na półpiętro i spojrzał na mnie przepraszająco. Chłopaki złapali Hazzę i zaczęli persfazować mu, że powinien najpierw się ogarnąć. Stałam na schodku i płakałam. W końcu Harry, nie oglądając nie na mnie zbiegł po schodach w dół z Zaynem, a Lou podszedł do mnie i przytulił.

-Miałam mu dziś powiedzieć... - załkałam.

-Wiem...

-I co ja teraz zrobię? On nie chce mnie znać.

-A zna prawdę?

-Nie chciał jej wysłuchać... Ty mu powiedz.

-Nie, Ronnie. To by rozwścieczyło go jeszcze bardziej.

-Tak... Boję się Lou... Boję się, że to koniec.

Tommo spojrzał na mnie ze zrozumieniem, po czym odgarnął włosy z mojej twarzy.

-Idź, ogarnij się, uspokój. My zajmiemy się Harry'm. Potem wróć i powiedz mu prawdę.

-Tak zrobię.

Lou zbiegł po schodach w dół. Zostałam sama. Stałam na półpiętrze między pierwszym a drugim poziomem i przez łzy patrzyłam na moje życie. Nie miałam siły. Chciałam zamknąć się gdzieś i umrzeć. Ale nie mogłam. Za wiele błędów wymagało naprawienia.

Wzięłam głęboki oddech, upewniając się, że wciąż jestem żywa i zdolna do działania, po czym odwróciłam się i pobiegłam do mieszkania.

[Jeszcze chwilę poćwiczę waszą ciekawość ;) i jak? Zaskoczone takim obrotem akcji? Co dalej? Komentujcie, pytajcie. Następny w sobotę, tak myślę, chyba że bardzo będziecie chciały]