Rozdział Dwudziesty Piąty.

 [z dedykacją, dla wszystkich walczących z egzaminami.]

Gdy Liam, Zayn i Niall wpadli do domu Stylesa zastali Lou i Harry'ego siedzących w salonie, wpatrzonych w leżącą na stole kartkę. Zatrzymali się w progu, nie wiedząc, co powinni zrobić.

-Hazz?

Milczenie.

Zayn wszedł do pokoju i usiadł obok przyjaciela. Złapał go za ramię i delikatnie potrząsnął.

-Harry!

-Zostaw go. - polecił Louis. - I tak nie zareaguje.

-Jak to?

-Ty też być nie zareagował.

Pozostali dwaj chłopacy również podeszli do chłopaka i parzyli na niego zmartwieni. Wtedy Hazz ujął leżący na stole dokument w dwa palce i podał go Mailkowi. Ten wstał, by pozostali też mogli zobaczyć.

-Akt urodzenia? - Liam spojrzał na przyjaciela z niedowierzaniem. - Po co ci...

Nie dokończył, bo Niall zachłysnął się powietrzem, widząc, o co chodzi. Zayn i Liam wciąż patrzyli na Stylesa, nie w kartkę.

-Jestem jej ojcem... - wyszeptał Harry

-Co?! - krzyknął Malik i spojrzał w dokument.

"OJCIEC: HARRY EDWARD STYLES."

-O kur... - uciął w pół słowa.

Przez chwilę cała piątka milczała.

-Jak to możliwe?! - wrzasnął nagle Hazz. - Przecież...

-Odeszła, gdy zaszła w ciążę? - zdziwił się Liam.

-Ale dlaczego?

-A może nie wiedziała?

Louis patrzył jak Liam, Niall i Zayn wymieniają się teoriami. Nie wiedział, co ma powiedzieć.

-Zamknijcie się! - syknął w końcu.

Wszyscy umilkli i spojrzeli na Harry'ego.

-Wierzysz w to? - zapytał Liam cicho.

-Nie... nie wiem. Jeśli to moje dziecko... to dlaczego... przecież...

-Bała się, że nie będziesz tego chciał?

-Ona była z Luke'em.

-Ile ma ta mała? Dwa latka?

-Chyba tak...

-Data jest w akcie!

-Ma już dwa lata...

-Czyli...

-Ale mogła go zdradzić, wpaść i odejść...

-Ona nie zrobiła...

-Już nie wiem, czego się po niej spodziewać.

-Chłopacy! - Lou uderzył pięścią w stół, choć doskonale rozumiał ich zdenerwowanie.

Styles siedział słuchając ich chaotycznej rozmowy, próbując znaleźć w tym wszystkim sens.

-Co teraz, Harry? - zapytał łagodnie Zayn.

-A może to na prawdę twoja córka? - Liam spojrzał na przyjaciela i zaraz tego pożałował.

W oczach Harry'ego nie było już nic, co można by nazwać słowami.

Niall, który od kilku minut milczał, nagle ułożył wszystkie fakty w jedną całość. Wszystko, od daty urodzin małej aż do zdrad Luke'a i postawy Ronnie składało się w całość. Owszem, ale poprzednio też tak sądził...

Horan patrzył na ponownie zranionego przyjaciela i nagle obudziła się w nim złość. Nie umiejąc jej opanować zacisnął dłonie w pieści i wybiegł z mieszkania.

*

Niall wpadł do mieszkania, nawet nie zadając sobie trudu pukać. Po prostu wtargnął do środka i odnalazł mnie w kuchni. Jego wściekłe spojrzenie nie wróżyło nic dobrego. Nie miałam pojęcia, czego się spodziewać.

-Jak mogłaś..? - wydyszał. - Jak mogłaś go tak oszukiwać?

-Niall, po... - zaczęłam, ale przerwał mi w pół słowa.

-Jak mogłaś?! - wrzasnął. - Masz w ogóle pojęcie jak bardzo go raniłaś?!

-Ja chcia...

-Okłamywałaś wszystkich! Dlaczego, Ronnie? Dlaczego?!

-Daj mi wytłumaczyć! - zawołałam.

-Słucham.

-Nie chciałam, by zostawił zespół dla dziecka.

-I pozwoliłaś mu się załamać?

-Niall...

-Zabrałaś mu ją! Zabrałaś! Nie widział jej, gdy przyszła na świat! Nie trzymał na rękach! Nie zmieniał pieluszek! Nie uczył mówić i chodzić! Już nigdy nie uda mu się tego nadrobić! Zabrałaś Rose ojca! Jakim prawem!

Patrzyłam na niego zszokowana tym wybuchem, nie mając słów na swoja obronę.

-Jesteś skończoną idiotką. - wypalił nagle. - Egoistyczną, pozbawioną empatii idiotką!

-Jak śmiesz!

-Po co wróciłaś?

-To on wrócił!

-I co? Chciałaś zachować to w tajemnicy, i napisać jej w testamencie kim był jej ojciec? Myślałaś o tym? Czy tylko o sobie?

Miałam go dość. Wiedziałam, że był zdenerwowany, a mi należała się ta kara. Ale nie miałam cierpliwości słuchać tego dłużej. Przecież zrobiłam to też z myślą o nim, o zespole...

-Nie! - wrzasnęłam i wybiegłam z pomieszczenia.

Niall chciał mnie złapać, gdy wtedy znikąd pojawiła się Emily. Ale... czy to na pewno była ona? Tego spojrzenia, tej postawy nigdy nie widziałam. Dziewczyna była.... wściekła. Wściekła jeszcze bardziej niż ja i Horan razem wzięci. Z rozjuszonym spojrzeniem podeszła do chłopaka i już byłam pewna, że go spoliczkuje.

-Nie masz pojęcia, o czym bredzisz! Robiła to z miłości! Poświęciła własny związek, byś ty i twoi piękni koledzy mogli nie przeszkadzać sobie w karierze! Oddała szczęście swoje i Harry'ego, a nawet szczęście dziecka, by nie kazać mu wybierać między tym, co kochał! A ty nazywasz ją egoistką!

Niall patrzył na nią zaszokowany.

-C-co? - wyksztusił w końcu.

-Dobrze słyszysz. Każdy popełnia błędy, ale kim ty jesteś, żeby to oceniać? - powiedziała, już nieco spokojniej.

-Ja... ja nie... - blondyn, podobnie jak ja był kompletnie zbity z tropu tym wybuchem.

-Wyjdź stąd. - powiedziała takim tonem, jakby chciała splunąć mu na buty.

-Ale...

-Wyjdź!

Horan zamrugał, po czym bez kłótni ruszył w stronę drzwi.

Gdy był już na klatce schodowej, Emily odwróciła się w moją stronę. Podeszłam do niej. Chciałam ją przytulić, ale wiedziałam, że z pewnością by mnie odepchnęła - dziewczyna unika wszelkich kontaktów fizycznych. Tak więc uśmiechnęłam się do niej blado, nie wiedząc, co powiedzieć.

-Dziękuję. - wyszeptałam w końcu.

Ale ona spojrzała na mnie smutno i ruszyła w stronę swojego pokoju.

Stałam chwilę w przedpokoju zastanawiając się nad całą tą sytuacją, gdy uświadomiłam sobie, dlaczego Niall tu przyjechał. Rozmawiał z Harry'm.

Jeszcze nigdy nie biegłam tak szybko po schodach. Wiedziałam, że prawdopodobieństwo, że Horan jeszcze nie odjechał jest niewielkie. Zgubiłam kapcie i biegłam boso, postępując po trzy stopnie, przeklinając w myślach brak windy. Gdy w końcu wyskoczyłam z budynku, Niall siedział już w swoim aucie. Pewnie nie zdążyłabym, gdyby nie zamyślenie chłopaka. Irlandczyk wpatrywał się tępo w kierownicę, jakby nie wiedział, co robić.

-Niall! - zawołałam.

Blondyn otrząsnął się z zamyślenia, spojrzał na mnie i przekręcił kluczyk w stacyjce.

-Poczekaj! - dobiegłam do niego i złapałam za drzwiczki, by nie odjechał. - Poczekaj... - spojrzałam na niego przez otwarte okno.

-Puść.

-Co on powiedział?

-Nic nie powiedział.

-Jak to?

-A jak ty byś zareagowała? Jest w szoku.

-Ale mi wierzy? - zapytałam z nadzieją, puszczając drzwiczki.

-Nie wiem... nie wiem... - Horan spojrzał na mnie zagubionym wzrokiem i nacisnął pedał gazu.

-Niall! - wołałam jeszcze za nim, ale nie słyszał.

         

*

Harry poprosił przyjaciół, by zostawili go samego. Musiał przemyśleć to na spokojnie. Czuł się zagubiony i zdezorientowany.

Ok. Rose jest jego córką. Ronnie urodziła mu córkę. Harry jest ojcem. Akt urodzenia nie mógł kłamać! Ale to Ronnie podawała nazwisko ojca, które się w nim znalazło. Planowała to od początku? A może akt był tylko podróbką. Przecież wystarczy kwadrans by wydrukować wiarygodną kopię dokumentu, od czego jest internet.

Dlaczego więc teraz mówiła mu, że to jego dziecko? Dlaczego tyle zwlekała? Chodziło o jakieś korzyści, szantaż? Hazz nie umiał dopuścić do siebie podobnej myśli.

Wrócił do czasów, gdy byli razem. Czy wychodziła na 'spotkania z przyjaciółmi w jakiejś kolejności? Cóż, często widywała się z przyjaciółkami, nie ukrywała też swoich odwiedzin u Luke'a. To były zwykle popołudnia, ale kilka razy wróciła też w nocy, tłumacząc, że dziewczyny wyciągnęły ją na drinka.

Nie przypominał sobie by w ostatnim miesiącu ich związku zachowywała się jakoś dziwnie. Nie słabła, nie wymiotowała, nie miała żadnych objawów ciąży. Musiała je więc ukrywać...

Wbrew jego nadziejom, większość argumentów nie sprzyjała Ronnie.

W końcu wrócił do ich ostatniej rozmowy przed rozstaniem..

"Dziękuję ci za to. - mówiła. - Dałeś mi tak wiele, Harry. Nawet nie wiesz, jak wiele."

Czy chodziło o dziecko?

-Ale dlaczego mnie od niego oddzieliła? - zapytał sam siebie.

-Może czegoś się obawiała? - odezwał się Lou.

Harry podniósł głowę i spojrzał na przyjaciela, który stał w drzwiach i patrzył na niego z troską.

-Prosiłem.

-Czy sądzisz, że zostawiłbym cię, wtedy, gdy mnie potrzebujesz?

-Nie...

Louis podszedł i usiadł obok Hazzy, obejmując go ramieniem.

-Spróbuj jej zaufać.

-Ona właśnie straciła moje zaufanie... Czego mogła się bać?

Tommo zagryzł wargę, zastanawiając się, choć wiedział, co chce powiedzieć.

-Może... tego, co zrobisz z tym fantem? Jak to wpłynie na twoje życie?

Harry odsunął się od przyjaciela i spojrzał na niego zdziwiony. Jego źrenice się rozszerzyły, a umysł zalała nowa fala chaotycznych myśli. Lou patrzył, jak jego dolna warga drży, uświadamiając sobie, że Styles zrozumiał coś jeszcze.

-Wiedziałeś? - oczy Hazzy się zaszkliły, a głos wyrażał wszystko, czego nie ubrał w słowa.

Lou westchnął. Nadeszła pora na jedną z najtrudniejszych rozmów w ich przyjaźni.

[8100 wejść! Jesteście niesamowite! Czasem żałuję że nie piszę rozdziałów na bieżąco, bo wasze komentarze często otwierają mi oczy na ciekawe rozwiązania fabularne. Dlatego komentujcie, to ważne!

I jak? Spodziewaliście się takiego obrotu sprawy? Jak oceniacie zachowanie Hazzy, Nialla, Emily?

Zdradzić wam sekret? Zakładam drugiego bloga ;) ale to raczej nie wpłynie na to opko, mam nadzieję, że będziecie zaglądać na oba ;) 

To co? Komentujemy i pytamy]