Rozdział Dwudziesty Pierwszy.

Jadąc do Harry'ego doskonale wiedziałam, na co on liczy. Wiedziałam, że tym razem może obejść się bez kolacji i pogaduszek. Po co się oszukiwać - ta cała otoczka była tylko grą wstępną.

Jeśli kiedykolwiek czułam się okropnie musząc udawać przed Harry'm, to teraz po prostu wiłam się w agonii. Nie wiedziałam, jak mam to zrobić. Szłam jak na stracenie.

Ale tym razem Hazz znów mnie zaskoczył. Gdy tylko podjechałam pod jego dom, on już czekał na mnie przy swoim aucie.

-Jedziemy gdzieś? - zdziwiłam się.

-Owszem. Wskakuj.

Pojechaliśmy na przedmieścia, do dzielnicy, gdzie żadni celebryci raczej się nie zapuszczali. Zatrzymaliśmy się w jakimś barze i kupiliśmy hamburgery na wynos, a potem Styles wyjechał na trasę i skręcił na parking dla ciężarówek. Dach kabrioletu był otwarty, jedliśmy zimne już hamburgery patrząc w gwiazdy. Zastanawiałam się, czy to dobry moment.

"Zawsze jest dobry moment na prawdę." - pomyślałam.

Nabrałam powietrza i spojrzałam na chłopaka.

-Harry?

-Tak?

-Musimy porozmawiać.

Hazz obrzucił mnie zdziwionym wzrokiem - wiedział, że to nie będzie łatwa pogawędka. Ale potem uśmiechnął się i przyciągnął mnie do siebie.

-Czy to coś ważnego? Poważnego?

-Tak.

-W takim razie będzie musiało poczekać. Dziś nie jest pora na poważne tematy. Dziś jesteśmy tylko my.

Zaśmiał się i pocałował mnie w usta. "Powinieneś zrobić to wtedy, gdy odchodziłam od ciebie..." - pomyślałam, ale nie umiałam nie odwzajemnić pocałunku. Oderwał się pierwszy, a jego oczy płonęły.

-Wracamy?

-Dopiero przyjechaliśmy...

-To nic. Chciałem ci tylko pokazać to niebo.

Odpalił samochód i wyjechał na trasę. Biłam się z myślami.

-Harry, muszę ci to powiedzieć. To mnie zabija. - wyjęczałam.

Westchnął i przyśpieszył.

-Dobrze.

-Nie wiem od czego zacząć... Więc... - plątałam się. - Chodzi o Rose...

Chłopak zacisnął mocniej dłonie na kierownicy, zły, że nawet tego wieczora muszę poruszać jej temat.

-Harry, wiem że to cię zaskoczy... zwolnij.

Nie posłuchał.

-Ona...

-Ronnie! - zawołał nagle, nie mogąc się powstrzymać. - Czy na ten jeden wieczór nie możemy o niej zapomnieć? Czy nie możesz być dziś moja? Jutro wrócisz do niej, do Luke'a, ale skoro jestem twoim gachem, to nie mówmy teraz o tym.

-Jesteś moim gachem? - próbowałam ukryć, jak zranił mnie tymi słowami.

-Na to wygląda.

Do jego domu wróciliśmy już w ciszy. Gdy wchodziliśmy do środka Harry spojrzał na mnie łagodniej.

-Jesteś zła?

-Nie.

-Przecież widzę.

-Jest... jest mi przykro. - powiedziałam szczerze.

-Nie chciałem cię zranić. - dotknął dłonią mojego policzka. - Ale chcę się nacieszyć tym wieczorem.

Znów mnie pocałował - bardzo krótko, po czym ujął moją dłoń i zaprowadził do salonu. Tam włączył muzykę - Ed Sheeran "Kiss me".

-Zaprosiłeś Eda? - zaśmiałam się.

Ale on nie odpowiedział - podszedł do mnie i objął w pasie.

-Zatańcz ze mną. - wyszeptał prosto do mojego ucha.

Położyłam dłonie na jego karku i zaczęliśmy powoli kręcić się po pokoju patrząc sobie w oczy. W jego spojrzeniu było tyle spokoju, tyle miłości... upajałam się nią.

"I've been feeling everything

from hate to love

from love to lust

from lust to truth"

Tak, właśnie te wszystkie uczucia buzowały w nas w tej jednej chwili. Nawet prawda. Bo prawda była blisko - może jednak nie dziś, ale jutro... jutro na pewno.

Gdy znów zaczął mnie całować poczułam wszystkie sprzeczności - miłość i nienawiść, radość i smutek, zimno i gorąco...

Nagle zdałam sobie sprawę, że powinnam wysłać smsa do Luke'a, inaczej nie uda mi się uciec. Oderwałam się od Harry'ego. Nie protestował. Uśmiechnął się do mnie błogo.

-Poczekaj. - wyszeptał i zniknął w korytarzu.

Natychmiast wyciągnęłam telefon i wysłałam pustego smsa. Gdy wrócił, czekałam na niego uśmiechnięta. Ujął moją rękę i zaprowadził do siebie.

Traciłam głowę. Nie myślałam, nie rejestrowałam kolejnych wydarzeń. Czułam tylko jego usta na moich, jego dłonie, jego oddech... Zdjął moją marynarkę, potem bluzkę. Dopiero, gdy poczułam jego rozgrzane dłonie na mojej skórze zrozumiałam, że coś jest nie tak. Luke nie dzwonił. Rozsądek zaczął bić na alarm.

Harry, nie przestając mnie całować, rozpiął guzik przy moich spodniach. Nie mogłam wypaść z roli, nawet jeśli w duchu panikowałam. Mimowolnie wplatałam palce w jego włosy, odliczając kolejne sekundy. A co, jeśli Luke nie zadzwoni?

-Hazz... - wyszeptałam, chcąc się odsunąć, ale chyba chłopak źle to zinterpretował.

Już straciłam nadzieję i próbowałam pogodzić się z porażką, gdy usłyszałam znajomy sygnał. Harry nie reagował, ale zaczęłam się od niego odczepiać. Oderwał się ode mnie, wyraźnie niezadowolony. Rzuciłam się w stronę aparatu. Odbierając spojrzałam w lustro i zdałam sobie sprawę, że jestem już półnaga.

Odegrałam scenkę razem z Luke'em i schowałam telefon do torebki. Podniosłam moją koszulkę z podłogi i założyłam.

-Znów mnie zostawiasz... - westchnął Harry.

-Luke chyba czegoś się domyśla. - powiedziałam,  zapinając spodnie.

-Dlaczego z nim jesteś?

To pytanie musiało w końcu paść. To oczywiste, że nie znał na nie odpowiedzi, bo odpowiedź nie istniała.

-Bo tak jest lepiej. - wyszeptałam.

-Nie kochasz go. - bardziej stwierdził, niż zapytał. - Nie rozumiem.

-I nie zrozumiesz. Sam nie chciałeś o tym rozmawiać.

-Ale...

-Kocham cię, Harry. - powiedziałam nagle, zupełnie spontanicznie.

Przez chwilę patrzyliśmy na siebie zagubieni.

-Ja ciebie też, Ronnie. - powiedział powoli. - Ale to przecież niczego nie zmienia, prawda?

-Na razie nie.

-To przez Luke'a? Czego on chce?

-Nie, to nie przez niego. Po prostu...

-Rose. - zgadł.

Zabrzmiało to jak przekleństwo.

-Tak. - pocałowałam go, zarzucając marynarkę. - Obiecuję, że ci to wyjaśnię.

-Jutro?

-Jutro. Chyba, że chcesz teraz... - byłam gotowa powiedzieć mu prawdę, byleby tu z nim zostać, nie patrzeć jak mnie żegna.

-Nie możesz, musisz wracać. - przypomniał mi.

*

Obudziłam się wcześnie rano. Nawet sen przypominał mi, co ma sie wydarzyć. To dziś. Dzisiaj Harry pozna prawdę.

Z jednej strony czułam się szczęśliwa, ale z drugiej - niepewna. Jak zareaguje? Ucieszy się? Wścieknie? Próbowałam myśleć pozytywnie, ale nie mogłam pozbyć się dziwnych przeczuć, że w ostatniej chwili coś się stanie. Tylko co?

Emily siedziała w salonie patrząc na bawiącą się Rose, a ja sprzątałam po śniadaniu, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Zdziwiona poszłam otworzyć.

-Niall?

Blondyn stał uśmiechając się do mnie serdecznie.

-Cześć Ronnie. Ja z misją.

-To znaczy?

-Zostawiłaś u Harry'ego portfel. Przywiozłem zgubę.

Portfel? A no tak, położyłam do na desce rozdzielczej, gdy jechaliśmy na tamten parking. Jak mogłam o nim zapomnieć?

-A Harry...?

-Jest na jakimś wywiadzie, dlatego przysłał mnie. Mogę wejść? Chciałbym przywitać się z Rose.

-Jasne, wchodź.

Niall oddał mi portfel i poszedł do salonu. Słyszałam, jak wita się z małą.

-Cześć malutka!

-Ćeść! Hojan! - zawołała Rose radośnie.

Weszłam do salonu i zobaczyłam, że kuca przy dziewczynce.

-Cześć Emily. - blondyn uśmiechnął się do dziewczyny, po czym znów spojrzał na małą.

Siedząca na sofie Emily milczała, przyglądając się mu zdezorientowana. Tymczasem Rose opowiadała coś podekscytowana.

-A co to za piękna dama? - Horan wziął do ręki laleczkę, którą mała dostała od Louisa.

-Wujek!

Niall zaśmiał się, źle interpretując jej okrzyk.

-Pezent! - zawołała Rose, podrywając się z miejsca. - To pezent wujek. Tam pezent! Dźiny!

Szybko pobiegła do swojego pokoju i przyniosła inną zabawkę - misia, którego dostała od mojej mamy na urodziny. Wyciągnęła pluszaka w stronę Irlandczyka, pokrzykując radośnie i opluwając się.

-Pezent! Dźiny! Dźiny! Niuni! Pezent! Dźiny!

Niall zmarszczył czoło, próbując zrozumieć, o co jej chodzi.

-Ona mówi, że to prezent na urodziny. - wyjaśniła Emily, widząc, że ja nie zamierzam mu pomóc.

-Naprawdę? Miałaś urodziny? - zdziwił się Niall. - To wszystkiego najlepszego! Widzisz, wujek Horan nic ci nie kupił.

-Kupi! - zaśmiała się.

-Tak, kupię. Co chcesz dostać?

-Dźiny!

Niall pogłaskał ją po główce i wstał.

-Będziesz się z nim widział? - zapytałam.

-Z Harrym? Tak. Za jakieś dwie godziny.

-Możesz mu powiedzieć, że chciałam do niego wpaść? Niech do mnie zadzwoni.

-Jasne.

Chyba chciał powiedzieć, coś jeszcze, ale tylko odwrócił się do Rose i Emily.

-Pa pa, malutka.

-Pa pa! - pomachała mu.

-Na razie dziewczyny!

Stałam w oknie patrząc jak wsiada do swojego samochodu. Gdy tylko zniknął mi z oczu znów poczułam irracjonalny strach. Coś mi umknęło. Czegoś nie zauważyłam. Coś, co mogło powalić mnie na kolana. A może to tylko stres przed dzisiejszą rozmową? Próbując o tym zapomnieć podeszłam do Rose i przytuliłam ją mocno. Emily patrzyła na mnie zmartwiona. Milczałyśmy. 

[6100 wejść! Wow! Dziękuję wam!

Trochę zawodzicie mnie stosunkowo niewielką ilością komentarzy pod ostatnimi postami. Chyba faktycznie wymuszałam je na was litością.... Chciałabym wiedzieć ile was tu właściwie jest, dlatego WSZYSCY, BEZWARUNKOWO BIORĄ UDZIAŁ W ANKIECIE. No chyba że jesteście tu pierwszy raz.

Jak widzicie akcja nabiera rumieńców. Tylko co może się teraz wydarzyć?

Teraz im więcej komentarzy (ale nie typu "fajne") tym szybciej nowe rozdziały! Proszę piszcie serio co wam się podoba a co nie, dzięki waszym opiniom moge pracować nad swoim stylem by serwować wam lepszą lekturę. to chyba sprawiedliwy układ. Buziaczki. ASK]