Rozdział Osiemnasty.

[Z dedykacją dla Piotrusia. Bo nie lubi Ronnie, jest zbyt zazdrosna o Hazzę.. Kocham tą wariatkę] 

Emily siedziała w samochodzie zapatrzona w widok za oknem. Janet jak zawsze nie wiedziała o czym z nią rozmawiać, czuła się skrępowana w obecności chorej dziewczyny. Ale ona była przecież normalna. Niczym nie różniła się od innych koleżanek krewnej. Niestety, odkąd jej nadgarstki zdobiły czarne frotki, a jej głowę czarne myśli nikt już w to nie wierzył. A ona tylko chciała by ktoś podszedł, zagadał do niej, jak do każdej innej... Z frustracją poprawiła kaptur. Było ciepło, ale ona wciąż nosiła bluzę. Nie było takiej siły, która zmusiłaby ją do odsłonięcia ramion.

-Kim jest dla ciebie ta Ronnie? - zapytała nagle, próbując przerwać milczenie.

-To moja koleżanka. Cudowna dziewczyna, na pewno sie polubicie. - zapewniła kuzynka. - Ma córeczkę, Rose. Malutka i urocza.

"Nie to co ja" pomyślała ponuro tamta, ale zaraz postanowiła odsunąć od siebie te złe myśli.

-Ona wie?

-Tak... Ale nie będzie bawić się w psychologa, obiecuję.

Emily czuła, że jej krewna jest równie spięta co ona. Choć czuła się jak niechciany towar, nie mogła mieć jej tego za złe. Miała przeczucie, że z Ronnie dogada się lepiej niż z Janet.

-O! - kuzynka nagle coś sobie przypomniała. - Jeśli pociągniesz ją za język, to może opowie ci sporo o One Direction. Zna ich.

-To One Direction?

-Tak. - dziewczyna uśmiechnęła się, jakby to była jej zasługa.

Ale Emily milczała. Poczuła nagły napad smutku. Pierwszy od dwóch tygodni.

-One Direction... - powiedziała bezgłośnie - Zayn Malik...

Pociągnęła nosem i zobaczyła, że samochód się zatrzymuje.

         

*

Czekałam na kuzynkę Janet, która miała mieszkać u mnie przez jakiś czas. Jej sypialnia, urządzona naprędce w zachodnim krańcu mieszkania wyglądała całkiem przytulnie. Trochę obławiam się tego spotkania. Emily była dziewczyną po przejściach. Właśnie leczyła anoreksję i depresję. Do Londynu przyjechała na terapię - dlatego nie powinna mieszkać sama. Tylko nie wiedziałam, czy będę umiała odnaleźć z nią wspólny język.

Cała ta sytuacja miała jeden duży plus - choć na chwilę zapomniałam o tej całej sprawie z Harry'm.

*

-Zatrzymaj się przy tamtym sklepie. - poprosił Zayn.

-Dobra. - Harry zjechał na pobocze i zatrzymał samochód. - Tylko pośpiesz się, nie możemy spóźnić się do studia.

-Jasne. - zaśmiał się ciemnowłosy. - Daj mi dwie minuty.

Hazz cierpliwie czekał, słuchając radia. Akurat zaczynała się audycja plotkarska. "Ciekawe, co słychać u znajomych?" - zaśmiał się w duchu chłopak.

"Liam Payne zaręczony! Młody piosenkarz w końcu zdecydował się na kolejny krok w swoim związku z Danielle. Teraz już nie mamy wątpliwości, że para planuje wspólną przyszłość i wcale nie myśli o zerwaniu, jak twierdzili niektórzy. Z niecierpliwością czekamy na datę ślubu, a jeśli chcecie obejrzeć piękny pierścionek szczęśliwej przyszłej pani Payne, zajrzyjcie na naszą stronę. A skoro już jesteśmy w temacie One Direction, nie sposób nie wspomnieć o pozostałych członkach tego boysbandu. Co się dzieje z Harry'm? - zapytała retorycznie prowadząca. - Ostatnio bardzo trudno nam namierzyć pana Styles'a. Czyżby się ukrywał? Plotki głoszą, że ma na oku pierwszą od ponad dwóch lat dziewczynę! Brawo, Harry! Directioners na całym świecie snują najliczniejsze spekulacje. Mówi się o młodych gwiazdkach z USA, londyńskich modelkach, a nawet o jego byłej, Ronnie Helmet, z którą widziano go jakiś czas temu w centrum Londynu. Stara miłość nie rdzewieje? Kimkolwiek jest tajemnicza..."

Harry ze złością wyrwał radio i rzucił na tylne siedzenia.

-Cholera! - wrzasnął, uderzjąc rękoma w kierownicę.

"Ronnie się wścieknie."

-Zayn, prosimy, tylko dwa pytania...

Styles gwałtownie odwrócił głowę i spojrzał na chodnik, gdzie Malik, trzymając w ręce małą torbę z zakupami, próbował opędzić się od dwóch papparazzich. Hazz odruchowo założył ciemne okulary i obniżył się na siedzeniu, tak, by nikt go nie zauważył.

-Jak układa się panu z Perrie to tak długim rozstaniu?

-Doskonale, dziękuję za troskę. - Zayn chciał odejść, ale nachalny dziennikarz znów zaszedł mu drogę.

-Czy to prawda, że Harry spotyka się z jakąś modelką?

-Może sami go zapytacie?

-A może to Ronnie Helmet? Co sądzi pan o ich ostatnim spotkaniu?

Zayn znał już uroki sławy i uroki takich 'wywiadów' - były tylko źródłem kłopotów. A najlepiej z tego wszystkiego znał Hazzę. Dlatego nawet nie spojrzał w jego stronę, by go nie zdradzić. Wiedział, co ma odpowiedzieć, by pomóc przyjacielowi.

-Są przyjaciółmi, nie jestem w stanie potwierdzić nic poza tym. Ja, w porównaniu do was szanuję prywatność Harry'ego.

-Czyli łączy ich coś? - drążył papparazzi, mimo że już otrzymał odpowiedź.

-Z tego co wiem, ona jest już w związku, więc snucie podobnych teorii... cóż, nie mam czasu. Żegnam.

Gdy Zayn znalazł się z powrotem w samochodzie żaden z nich nie był w stanie się odezwać.

-Dzięki, Zayn. - powiedział w końcu Harry. - Uratowałeś mi skórę.

-Próbowałem... Trzeba się bronić przed tymi sępami. O jakiej modelce oni mówili?

-Nie mam pojęcia. Ale to lepiej. Niech sobie snują swoje teorie, a zostawią Ronnie w spokoju.

-Masz rację...

-Mam pomysł. - uśmiechnął się.

-Jaki?

-Jedź, opowiem ci po drodze.

          Zayn odwzajemnił uśmiech przyjaciela i ruszyli.

*

-Halo? Ronnie?

-Cześć, Harry...

-Musimy pogadać. - zdziwił mnie jego poważny ton.

-W tej chwili?

-Zajmę ci dwie minuty.

-Więc słucham.

-Pojawiły się plotki... o nas.

-Co?! - niemal krzyknęłam.

-Chciałem ci powiedzieć, że je obalę. Zrobię małe przedstawienie i wszystko ucichnie.

-Jakie przedstawienie?

-Umówię sie ze znajomą i udowodnię mediom, że mnie nie interesujesz. Ale to nic nie znaczy, rozumiesz?

Zastanowiłam się nad tym chwilę.

-To... dobrze. Tak sądzę.

-Tak... to tyle. Tylko nie zapomnij o swojej obietnicy. - przypomniał mi.

-Nie zapomnę.

-Więc do zobaczenia.

-Pa.

Odłożyłam telefon i przez chwilę patrzyłam się w ścianę. Harry... Potrząsnęłam głową, próbując wyrzucić go z mojego umysłu, ale prawda była taka, że myślałam o nim cały czas. Śniłam o nim niemal co noc. Luke mówił, że w nocy wciąż powtarzam jego imię. Nic dziwnego - w moich snach cały czas był blisko, obejmował mnie, patrzył w oczy, całował. Nie umiałam oddzielić się od tych obrazów. Raniły i cieszyły jednocześnie.

Z trudem wróciłam do rzeczywistości. Spostrzegłam że Emily siedzi na sofie na przeciw mnie i próbuje wyczytać coś z mojej twarzy.

-To był Harry. - wyjaśniłam.

-Harry Styles... - wyszeptała tamta, jeszcze bardziej zanurzając ręce w kieszeniach obszernej bluzy. - Dobrze go znasz?

-Kiedyś byliśmy parą. - zauważyłam.

-Serio?

-Tak... nie wiedziałaś? To była dość głośna sprawa...

-Kiedyś nie interesowałam się takimi sprawami... - westchnęła. - A znasz pozostałych?

-To moi przyjaciele. - przyjrzałam jej się uważnie. - Chodzi o kogoś konkretnego?

-Hmm...

Emily była z pewnością cudowną osobą, ale bardzo trudno było do niej dotrzeć. Była tu od kilku godzin i właśnie nawiązała się miedzy nami najdłuższa konwersacja. Po kilku zdaniach milkła, jakby zawstydzona. Nie wiedziałam, co robić w takich sytuacjach.

-Jeśli... będziesz chciała... i jeśli dotrzymasz tajemnicy, to opowiem ci coś, czego nie wie o mnie Janet. - zaproponowałam.

Nie odpowiedziała, ale z jej oczu wyczytałam, że jest zaciekawiona. Dlaczego to powiedziałam? Nie miałam pojęcia. Z jakiegoś irracjonalnego powodu chciałam powiedzieć jej o mnie i o Harry'm, o Rose. Po prostu nie chciałam, by poznała fałszywą, pozornie szczęśliwą Ronnie. Nie chciałam grać we własnym domu.

Przyglądałam się dziewczynie dłuższą chwilę. Była nawet ładna - jasne, falowane włosy nie sięgające nawet łopatek, chociaż bardzo słabe, dodawały dziecięcego uroku jej szczupłej twarzy. Nie była zbyt wysoka, co dodatkowo potęgowało wrażenie, że lada moment zniknie pod stertą tych ubrań, które na siebie założyła. Miała bardzo przyjemne rysy twarzy - duże, ciemnozielone oczy, zupełnie inne od oczu Harry'ego, choć podobne, różowe usta, szczupły nos i wysokie czoło. Była w tym samym wieku co ja, ale nie wyglądała na tyle. Na pierwszy rzut oka była licealistką. Bardzo zakompleksioną licealistką.

*

Powiedziałam jej prawdę. Postanowiłam nie ukrywać tego przed nią. W skupieniu wysłuchała mojej opowieści i obiecała nikomu jej nie zdradzić. Ale nie skomentowała jej w żaden sposób. Nie zaczęła też mówić o sobie. Ale odchodząc spać do swojego pokoiku podziękowała za zaufanie jakim ją obdarzyłam. Zrozumiałam, że to znaczyło dla niej więcej, niż mogłam sobie wyobrażać.

-W jeden dzień zrobiłaś więcej niż Janet przez kilka lat. - zauważył Luke, gdy Rose już usnęła.

-Przesadzasz. - zaśmiałam się.

-Ona to doceni. Zobaczysz. Potrzebuje teraz kogoś komu będzie mogła zaufać... i kto zaufa jej. - uśmiechnął się. - A już teraz widać, że tobie udało się wywrzeć na niej pozytywne wrażenie.

-I polubiła Rose. - zauważyłam. - Choć nawet jej nie dotknęła. Dobrze zrobiliśmy, zgadzając się na prośbę Janet.

-Ronnie?

-Tak?

-Co z Harry'm?

Raptownie posmutniałam.

-Nic. Muszę jeszcze poczekać. Nie umiem spojrzeć mu w oczy...

-Wiesz, czego on teraz oczekuje?

-Wiem. I tego się obawiam.

-Jak długo będziesz go jeszcze okłamywać?

-Nie wiem, Luke. Marzę, by wyznać mu prawdę, ale... kiedy jestem aż tak zaplątana w kłamstwach, nie umiem...

-Musisz to naprawić. Już niedługo.

-Wiem. - westchnęłam. - Wiem.

Tego wieczoru poszłam spać z dwojakimi uczuciami - z jednej strony była to radość i nadzieja, spowodowana pojawieniem się Emily, z drugiej niepokój i niepewność. Czułam, że nadchodzą zmiany. Że następne dni odwrócą sytuację. Bałam się.

[Rozdział trochę chaotyczny, ale nie miałam czasu go poprawiać. Wybaczcie.

Na początku chcę odpowiedzieć na wasze komentarze spod poprzedniego rozdziału. „Pójdziesz do LO” – ja jestem w LO ;) chyba myślicie że jestem gimnazjalistką… poczułam się młodo ;)

Co do zdjęcia w tle (Hazz z chłopcem) to wzięłam je bo jest ładne, ogólnie Hazz i dziecko (adekwatne) i chciałam by tło kojarzyło się z wspomnieniami (takie pseudozdjęcia hihihi)

I dziękuję za wszystkie miłe słowa! Postaram się ogarnąć w najbliższym czasie. Dziękuje anonimowi, który nakrzyczał, że jestem manipulatorką ;) Pomagacie, nawet nie wiecie jak bardzo :)

Ok. Będzie tego.

W poprzednim rozdziale nieświadomie was wrobiłam ;) nie powiem o co chodzi, okaże się niedługo.

POWITAJCIE EMILY!

JAKIE PIERWSZE WRAŻENIE?

Spodziewałyście się takiej postaci?

Nie bierzecie udziału w konkursie… nie to nie. Myślałam, że będą jacyś chętni. Wasza strata ;)

ASK]