Rozdział Dwudziesty Szósty.

Harry siedział oddychając powoli, wpatrzony w swojego najlepszego przyjaciela. Jego czy wyrażały niedowierzanie.

-Nie wiedziałem. - wyznał Lou. - Domyśliłem się.

-Kiedy? - wyszeptał Hazz.

-Gdy pierwszy raz ją przyprowadziłeś.

-U Zayna?

-Tak.

Harry stał, podszedł do ściany i uderzył w nią pięścią.

-Harry...

-Więc czemu nic nie powiedziałeś? - wrzasnął chłopak, podchodząc do niego, jakby miał go zaraz uderzyć.

Lou wyciągnął dłoń w jego stronę, ale ten odsunął się od niego.

-Czemu?!

-Obiecałem jej.

-Od kiedy ona jest dla ciebie ważniejsza?

-Nie chodziło o nią. Nie chciałem mieszać się w wasze sprawy...

-Wiedziałeś, że chcę...

-Ale...

-Wiedziałeś!

-Nie mogłem, Harry.

Styles przez chwilę patrzył na niego chłodno, po czym złagodniał. Lojalny nawet wobec nieprzyjaciół. Nie powinien się na niego złościć. A jednak...

-Jak się domyśliłeś?

-Gdybyś na nią patrzył, też byś się domyślił.

-Dlaczego nie dałeś mi jakiegoś znaku, wskazówki, sugestii?

Lou milczał.

-Przyjaciele... - westchnął Hazz. - A chłopaki?

-Nie. - Tommo przez chwilę patrzył na niego smutno. - Musisz to zrozumieć. Ona robiła to dla ciebie.

-Dla mnie?! -zakpił. - Dla mnie kłamała w żywe oczy przez 3 lata?

-Tak. Chciała, byś skupił się na zespole. Wycofała się w cień naszej kariery. Dla ciebie!

-Przecież wiesz, że gdyby mnie potrzebowała, to zosta...

-Właśnie! I dlatego odeszła.

-Ale... nasza miłość? To się nie liczyło? - w jego głosie była rozpacz.

-Hazz, zastanów się! - Lou złapał go za ramiona i potrząsnął. - Myślała tylko o tym, byś jak najmniej ucierpiał. By zespół nie ucierpiał. Ty poświęciłbyś zespół dla niej, ona poświęciła was dla zespołu.

-To dało się pogodzić.

-W teorii. Ale miałeś kiedyś osiemnaście lat, zespół, tłum fanek, dziecko, trasę i płytę do nagrania?

Harry zamilkł, rozumiejąc zachowanie Ronnie. Ale to ani trochę nie łagodziło jego goryczy. Miał żal do dziewczyny, bo zniszczyła ich miłość... z miłości. Nie wiedział, czy on byłby zdolny zrobić to samo dla niej, czy potrafiłby aż tak wyzbyć się egoizmu. Ale zraniła go! I to był ból nie do zniesienia.

-To nie zmienia faktu, że wciąż kłamała, nawet teraz...

-Tak, to jej błąd. - zgodził się Lou.

Przez chwilę milczeli. W końcu pierwszy odezwał się Tommo.

-Wybaczysz jej?

-Nie wiem. Nawet nie wiem, czy jej wierzę.

-A... wybaczysz mi? - dodał niepewnie, patrząc w zielone oczy przyjaciela.

Harry przyciągnął go do siebie i mocno przytulił. Nie potrafił być zły na Louisa. Nie chciał. Nie teraz. Za bardzo go potrzebował.

         

*

Emily siedziała wściekła w swoim pokoju. Nie wiedziała, dlaczego tak się zachowała. Nie rozumiała. Ale miała dość. Dość Ronnie i jej problemów. Choć to one właśnie jej pomagały. Czuła się lepiej, gdy widziała zaufanie w jej oczach, gdy nie była jedyną zagubioną, gdy każdy traktował ją tak zwyczajnie, gdy czegoś od niej wymagał. Było jej dobrze u Ronnie.

Ale w tym momencie miała dość.

Wybiegła z pokoju i ruszyła w stronę drzwi.

-Dokąd idziesz, Emily? - usłyszała za sobą, ale to zignorowała.

Wybiegła na ulicę, przypominając sobie, że nie wzięła bluzy. Nie mogła się wrócić. Spojrzała na swoje ręce i skrzywiła się. Sznyty były okropne. Nienawidziła ich, jak nienawidziła całego swojego ciała. Miała na sobie tylko cienką bluzkę z rękawem 3/4. Zacisnęła zęby, próbując naciągnąć materiał na nadgarstki. Gdy w końcu zasłoniła najgorsze blizny, splotła ręce na piersi i ruszyła przed siebie w dół ulicy.

W tym samym momencie Niall zatrzymał się pod domem Hazzy, zły na siebie i na Ronnie. On też miał dość. Przez chwilę patrzył przed siebie, po czym znów odpalił samochód i zawrócił.

Szła główną ulicą, gdy dostrzegła jego auto. Jechał, w skupieniu wpatrując się w jezdnię. Ale gdy już miał ją minąć, jego wzrok prześlizgnął się w stronę przechodniów i dostrzegł znajomą sylwetkę.

Zjechał na chodnik, zupełnie nie przejmując się, że łamie przepisy i wyskoczył z auta.

-Emily!

Nie odpowiedziała, szła dalej.

Podbiegł do niej i złapał za łokieć.

-Wybacz, nie chciałem, żeby to co wtedy powiedziałem... to było o Ronnie. Ty nie masz z tym nic wspólnego.

-Nie ważne. - dziewczyna poprawiła rękawy bluzki.

Nie była w stanie spojrzeć mu w oczy. Były zbyt niebieskie. Zbyt intensywne dla jej wyblakłych zmysłów.

-Ważne.

-A kim ja dla ciebie jestem? - zapytała, podnosząc twarz. - Nie znasz mnie! Niech pan gwiazda mi wybaczy, nie chciałam urazić jego ego. Do wiedzenia.

-Ale ja chciałem tylko...

Emily marzyła by zniknął. Potrząsnęła ze złością głową, a wtedy pasma włosów upadły na jej twarz. Odruchowo odgarnęła je ręką.

-Odejdź ode mnie. - wyszeptała. - Chcę byś sama.

Ale Niall nie słuchał jej. Patrzył przerażony na jej rękę. Poprawiając włosy puściła rękaw i teraz ślady samookaleczenia były odsłonięte. Chłopak spojrzał na nią z pytaniem w oczach.

-Nie znasz mnie. - powtórzyła swoje wcześniejsze słowa, po czym odeszła, zostawiając Nialla samego na chodniku.

*

Był już późny wieczór. Gdy Emily wróciła, wiedziałam, że nie ma sensu pytać ją o cokolwiek. Zanim zamknęła się u siebie wymamrotała kilka słów przeprosin, za to, że musiałam się martwić, ale potem to ja zaczęłam przepraszać i obie postanowiłyśmy uciąć tą dyskusję.

Usiadłam w pokoju małej, patrząc jak śpi i po raz kolejny chwyciłam mój telefon. Nie wierzyłam, że odbierze, ignorował mnie cały dzień, ale jednak.

-Spotkajmy się. - poprosiłam, gdy tylko podniósł słuchawkę

-Ronnie...

-Nie wierzysz mi? - odgadłam, co ma mi do powiedzienia. - Harry, przecież...

-Chcę dowodu.

-Spójrz na nią a znajdziesz milion dowodów! - wykrzyknęłam, nie zwracając uwagi na śpiące dziecko.

Harry przez chwilę milczał. Gdy w końcu się odezwał, myślałam, że żartuje.

-Zrób testy DNA.

-Co?

-Jeśli naprawdę jest moją córką...

-Jest. - przerwałam mu. - Rose jest twoja.

-Jutro, nowa klinika w centrum, w południe. - powiedział tylko i się rozłączył.

Przez chwilę patrzyłam na śpiące dziecko, zbierając myśli.

Chce dowodów? Proszę bardzo. Nie bałam się testów, Harry był jedynym mężczyzną w moim życiu, byłam pewna wyników tak samo jak tego, że to ja urodziłam małą. Mogłam zrobić tyle badań ile będzie wymagał, by znów odzyskać jego zaufanie.

*

Niall leżał na swoim łóżku, oddychając głęboko. Przed jego oczami wciąż pojawiał się obraz Emily i jej rąk - pokaleczonych, poranionych, pełnych blizn. Widział już podobne ślady na ciałach swoich fanek, które często opowiadały, jak 1D uratowało im życie, ale nie miał pojęcia, że Emily...

Z zamyślenia wyrwał go dźwięk telefonu. Horan spojrzał na wyświetlacz i uśmiechnął się szeroko.

-Cześć, kochana!

-Czemu się nie odzywasz? Martwię się o ciebie!

-Spokojnie, Demi. Nie musisz się martwić, wszystko w porządku. Nie mam czasu na swoje problemy.

-To znaczy? - w głosie przyjaciółki usłyszał troskę i ulgę jednocześnie.

Szybko streścił jej wydarzenia z życia Harry'ego. Demi wyraziła nadzieję, że wszystko skończy się szczęśliwie, ale nie dała się zbić z tropu.

-Jest coś jeszcze, Niall?

-Ach... - westchnął. - Czy naprawdę nie mogę mieć przed tobą żadnych tajemnic?

-Nie. - zaśmiała się. - Gadaj.

-Jakby to... - zastanowił się, zagryzając wargę. - Miałaś kiedyś taką wewnętrzną potrzebę, by pomóc osobie, której praktycznie nie znasz? Niezależnie od... wszystkiego?

-Tak, miałam. A ty?

-Jest... pewna dziewczyna. Nawet jej nie znam. W sumie ty dogadałabyś się z nią lepiej.

-Jak to?

-Wasze ręce... wyglądają podobnie.

Nie musiał mówić więcej. Był jedną z niewielu osób, którym Demi dokładnie opowiadała o swoich samookaleczeniach, depresji, o okresie, który uczynił ją tak silną.

-Musisz być przy niej. Być mimo wszystko i powtarzać, że jest piękna. Jeśli raz weźmiesz odpowiedzialność za czyjeś życie, to ono do końca jest po części twoje.

-Raz zachowałem się wobec niej okropnie. - wyszeptał - Ona teraz mnie nienawidzi.

-Ona boi się, że zniszczysz mur, za którym czuje się bezpieczna, a który w rzeczywistości ją unieszczęśliwia. A ty nie burz go, tylko rozbierz cegiełka po cegiełce. Za wszelką cenę. Tylko bądź cierpliwy.

-Dziękuję, Demi. Jesteś zbyt dobrą przyjaciółką dla takiego gamonia jak ja... taka mądra i dobra...

-Doświadczona, Niall. Nie schlebiaj mi, bo się rumienię.

Zaśmieli się.

-Ale jest jeszcze jedna sprawa. - dodała po chwili.

-Jaka?

-Musisz mieć pewność, że naprawdę chcesz się w to wplątać. Że naprawdę chcesz jej pomóc. Że nie oczekujesz niczego w zamian.

Horan nagle zdał sobie sprawę, że naprawdę chce pomóc Emily. Co więcej, wiedział dlaczego tego chce. Zrozumiał to po uczuciu, jakie budziło się w nim, za każdym razem przypominał sobie jej oczy.

[Wiem, że nieco krótszy, ale stwierdziłam, że nie ma sensu dopisywać jakiejś bezmyślnej papki i zostawiłam esencję ;) Poza tym, muszę oddzielić następne wydarzenia od tych.

I jak? Emily znów pokazuje pazurki. Przyznam się, że to chyba moja ulubiona postać... na tym etapie fabuły. Potem zobaczycie ;) Jak myślicie, co wymyśli Ronnie? Co stanie się podczas testów? A może coś się wydarzy? Zostawiam to waszym domysłom ;)

Mam do was pytanie o wasze... preferencje czytelnicze ;) tzn. jakie blogi lubicie czytać - takie spokojne, czy takie w których jest agresja, namiętność etc dark czy coś z zachowaniem stereotypów (lou w paskach)? romantycznie  czy z nutą intrygi? Pytam, bo za jakiś czas będę kończyła pisać Smile of Harry i zastanawiam się czy was nie stracę gdy poznacie drugie opko ;) Jest ono inne klimatycznie, więc boję się żeby nie przesadzić. To jak? jakie opowiadania lubicie? 

Komentujcie, bo następny rozdział będzie.... ahhhh... ciekawy ;) Zapraszam na ASKA]