Rozdział Siedemnasty.

Ocknęłam się nagle, w środku nocy, jak człowiek wyrwany z koszmaru. Ale to nie był koszmar - to była cudowna, bajkowa sceneria wprost z moich najpiękniejszych snów. Leżałam na boku po środku ogromnego łóżka, w ogromnym pokoju... ale nie liczyło się ani to łóżko, ani pokój, ani nawet całe to miasto. Jedyne co rejestrował mój umysł, to ciepłe ramiona oplatające mnie w pasie. I jego oddech na moim karku.

Był ze mną, tuż obok, choć go nie widziałam, bo byłam odwrócona do niego tyłem. Czułam jego ciało tuż przy moim i napawałam się tym, że choć przez chwilę jest tak jak kiedyś.

Ale wtedy zdałam sobie sprawę jak naiwna byłam. Przecież dla Harry'ego oznaczało to o wiele więcej niż dla mnie. A ja... popełniłam kolejny błąd. "Teraz muszę mu powiedzieć" - pomyślałam. Ale wiedziałam, że nie potrafię. Bałam się. Stąpałam po bardzo cienkiej linii. Nie chciałam go znów stracić.

W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że Harry też nie śpi. Jego oddech był wyjątkowo wolny. On też słyszał mój oddech, i wiedział, że ten z kolei jest za szybki. Miałam łzy w oczach. Poczułam, że Hazz delikatnie uniósł rękę i opuszkami palców przesunął po moim ramieniu. Mimowolnie zadrżałam.

-Ronnie... - wyszeptał prosto do mojego ucha.

Milczałam, próbując uspokoić mój oddech. Nie potrafiłam nawet poruszyć ustami, nie mogłam z nim teraz rozmawiać.

-Ronnie... - jego głos był zachrypnięty, ale łagodny.

Marzyłam o tym, by móc odwrócić się i go pocałować.

Po kilku minutach Harry poddał się, chyba uznając, że śpię i delikatnie ucałował mnie w ramię.

-Kocham cię. - powiedział, zasypiając, a po moim policzku spłynęła łza.

*

Obudziłam się pierwsza i nawet nie patrząc na śpiącego chłopaka wstałam i narzuciłam na siebie rozrzucone po pokoju ubrania. Potem obudziłam Rose i zaczęłam zbierać się do wyjścia. Wtedy w salonie pojawił się Harry, ubrany w same bokserki, z promiennym uśmiechem na ustach.

-Muszę poszukać czapki. - zaśmiał się.

Podszedł do mnie i objął w talii. Spojrzałam na niego z tysiącem różnych emocji jednocześnie.

-Muszę się zbierać. - wytłumaczyłam. - Luke już pewnie wrócił.

-Ach... 

Zagryzł wargę, jakby chciał mnie pocałować i gdy już myślałam, że sie rozmyślił, schylił się i  przyłożył ciepłe usta do mojego obojczyka. Delikatnie odchyliłam głowę. Przejechał nosem wzdłuż mojej szyi, wdychając zapach poprzedniej nocy i ucałował w szczękę. Nagle, jakby ocknął się i wyprostował, patrząc na mnie z uśmiechem.

-W takim razie was odwiozę. - powiedział swobodnie.

-Pojadę metrem.

-Z dzieckiem i tą torbą?

-Tak.

-Proszę cię, Ronnie... - położył swoją dłoń na moim policzku, próbując zmusić mnie do spojrzenia mu w oczy. - Coś nie tak?

-Wiele rzeczy jest nie tak, Harry. - powiedziałam, wyplątując się z jego ramion.

Zanim zdążyłam wyjść z Rose na ulicę, Harry ubrał się w pierwsze lepsze ciuchy i odpalił samochód. Wiedząc, że tłuczenie się komunikacją miejską nie ma sensu wsiadłam i nieruchomo wpatrywałam się w drogę. Wiedziałam, że on czeka, aż mu to wytłumaczę. Wzięłam głęboki oddech, próbując się w sobie zebrać.

-To niczego nie zmienia, Harry.

-Co? - chłopak gwałtownie zahamował na środku ulicy.

-To niczego nie zmienia. - powtórzyłam.

-Jak... dlaczego tak mówisz? Przecież... - za nami roztrąbiły się samochody, więc Harry ruszył.

Oboje zmilkliśmy - on zdegustowany, ja bezsilna. Połowę drogi do mojego domu przebyliśmy nie wiedzieć kiedy. Gdy chłopak znowu się odezwał, poczułam się jak zbudzona z hipnozy.

-Ja się nie poddam, Ronnie. Dobrze o tym wiesz.

-Wiem. - przytaknęłam.

Dojechaliśmy na właściwą ulicę. Harry zatrzymał samochód i spojrzał na mnie smutno.

-Dlaczego...?

-Bo tak będzie lepiej. - powiedziałam twardo, wiedząc, jak go to boli. - Będzie lepiej, jeśli ja będę tam gdzie moje miejsce.

"Choć moje miejsce jest przy tobie..."

Zabrałam moje rzeczy, odpięłam Rose i pobiegłam do mieszkania, nie oglądając się za siebie. Tam już czekał na mnie przyjaciel.

-Ronnie, co... - zaczął, ale przytuliłam go tylko.

-Nic nie mów. - wyszeptałam. - Zajmij się Rose. Potrzebuję pół godziny.

Nie czekając na jego reakcję zamknęłam się w łazience i zaczęłam krzyczeć, a gorzkie łzy płynęły strumieniem po mojej twarzy.

*

Już we wtorek Harry zrezygnował z wydzwaniana na mój numer i po prostu przyjechał, gdy Luke był w pracy. Siedziałam w kuchni i słuchałam jak mówił do mnie zza drzwi.

-Ronnie, otwórz... pogadajmy. - prosił. - Co zrobiłem nie tak? Myślałem że... kurcze, zachowałem się jak śmieć, prawda? Naprawię to, Ronnie...

Nie umiałam słuchać jak mówił w ten sposób. Rose co chwilę pytała się, co się dzieje, a ja nie umiałam jej odpowiedzieć. Potem Harry usiadł pod drzwiami i zaczął śpiewać "Same mistakes".

    "Circles, we’re going in circles

    Dizzie’s all it makes us

    We know where it takes us

    We’ve been before

    Closer, maybe looking closer

    There’s more to discover

    Find out what went wrong without blaming each other ."

W końcu nie wytrzymałam.

-Przestań! - wrzasnęłam, siedząc w salonie.

-Wpuść mnie, porozmawiajmy... - powiedział spokojnie.

-O czym? O tym, że chcesz być moim przyjacielem?

-Ronnie... - westchnął bezradnie.

Wrócił następnego dnia. Tym razem zaczął śpiewać "More than this".

         

    "I’m broken, do you hear me?

    I’m blinded, ‘cuz you are everything I see

    I’m dancing, alone

    I’m praying

    That your heart will just turn around

    And as I walk up to your door

    My head turns to face the floor

    Cause I can’t look you in the eyes and say"

         

To ja powinnam to śpiewać, przeszło mi przez myśl. Ale uparcie milczałam.

-Nie odpuszczę, Ronnie. - mówił. - Jeszcze trochę i twoja sąsiadka zaprosi mnie na herbatę.

Nie mogłam się ukrywać. Musiałam wyjść z Rose na spacer. Musiałam wypić piwo, które naważyłam.

Otworzyłam drzwi.

Czekał tak, piękny, cudowny, bajkowy z tymi swoimi lokami, oczami i uśmiechem. Od razu zapragnęłam go pocałować.

-Co muszę zrobić, byś sobie poszedł? - zapytałam.

-Dać mi słowo, że ty wrócisz.

-Wrócę. Ale to niczego nie zmienia. - powtórzyłam tysięczny raz. - Nie jesteśmy niczym ponad przyjaciół.

-Dobrze. - zgodził się. - Ale wrócisz. Spotkamy się. Obiecaj.

-Przecież obiecałam.

-Ale tylko my, bez dziecka, chłopaka, czy kolegów...

-Tak. - powiedziałam bardziej by w końcu odpuścił, niż szczerze. - Ale jeszcze nie teraz.

Harry pokiwał głową, ale potem spuścił wzrok i przez chwilę patrzył w podłogę.

-To... na prawdę nic dla ciebie nie znaczy?

-Nie Harry. Łóżko nie jest w stanie czegokolwiek naprawić.

Chłopak zacisnął powieki i przez chwilę ważył w sobie emocje. Gdy znów na mnie spojrzał, zrozumiałam, że nie oczekiwał takiej odpowiedzi. Bez słowa odwrócił się na pięcie i odszedł.

         

*

W środę zadzwonił telefon od Janet.

Janet... Normalne życie, które zgubiłam gdzieś pomiędzy ostatnimi tygodniami. Ile właściwie czasu minęło, odkąd Harry znów pojawił się w moim życiu? Miesiąc? Półtorej? Niemożliwe, że wszystko działo się tak szybko.

-Cześć, Ronnie! - zawołała koleżanka, jak zwykle radośnie i beztrosko.

-Cześć, Janet. Co u ciebie?

-U mnie wszystko w porządku. A u was?

-Doskonale. - powiedziałam, jakby była to prawda.

-Słuchaj... mam do ciebie wielką prośbę... moja kuzynka, Emily ma przyjechać do Londynu, ale ja nie mam jak jej przenocować.

-A hotel?

-Nie... Wiem, że proszę o dużo... - westchnęła, widocznie skrępowana. - Tylko na pewien czas, aż nie znajdziemy dla mniej mieszkania... To bardzo ważne, ona... ona ma kłopoty, nie może być sama. A ty jesteś cały czas w domu...

-Jakie kłopoty?

-Jest chora, ale nie chcę o tym mówić przez telefon.

-Dobrze, to ja pogadam z Luke'em, a ty wpadnij za godzinę.

-Dziękuję ci, Ronnie.

-Nie ma sprawy. - westchnęłam i rozłączyłam się.

*

Danielle zaśmiała się cicho odpowiadając na kolejny pocałunek Liama. Siedzieli w jego salonie ciesząc się tą chwilą, gdy mogli być po prostu razem. Chłopak odsunął się od niej i zaczął zaplatać jej włosy. Dziewczyna śmiała się, widząc jak nieudolnie próbuje złożyć z nich warkoczyka.

-Zostaw, splączesz je! - śmiała się.

-Przecież bardzo dobrze mi idzie!

-Kocham cię.

-Nie wierzę. - mrugnął do niej.

By udowodnić, Dan ucałowała go w usta.

-Nie rozpraszaj mnie... - zaśmiał się chłopak.

Ale ona zaczęła całować go w szczękę, oplatając dłońmi jego szyję. Nie przestała nawet, gdy zadzwonił telefon. Liam spojrzał na wyświetlacz - Louis.

-Mogę?

-Jasne. - uśmiechnęła się, ja chwilę się od niego odrywając się od niego, by mógł spokojnie porozmawiać.

-Cześć, Lou.

-Hej, przepraszam, że przeszkadzam...

-Nawet nie wiesz jak! - zawołała Dan do słuchawki.

Tommo zaśmiał się.

-Cóż... skoro już przeszkodziłem... Potrzebuję numeru telefonu do Demi.

-Do Demi? Po co?

-Chodzi o Nialla... potem ci wyjaśnię.

-Dobra... - Liam zmarszczył czoło, nie wiedząc, co o tym myśleć.

-To wyślesz mi go?

-Jasne, zaraz poszukam.

-Super. Tylko jak najszybciej. To na razie. - rozłączył się.

-Dziwne... - westchnął Liam.

-Tak... - przytaknęła Dan, która słyszała całą tą rozmowę. - Ciekawe, po co mu ten numer.

-To się okaże... - chłopak zaczął przeszukiwać swoje kontakty.

W tym samym momencie Niall Horan siedział wpatrzony w okno w swoim apartamencie zastanawiając się nad swoim życiem i życiem jednego ze swoich najlepszych przyjaciół - Harry'ego Stylesa, nie potrafiąc pozbyć się wrażenia, że dzieje się coś, co bardzo zmieni ich życia. Zupełnie, jakby w Londyn nagle zyskał nowy odcień, którego nie potrafił jeszcze nazwać...

[No i nasza historia nareszcie zaczyna się rozgałęziać :) Jak widzicie, wkradną się nam nowe wątki, nowa, ważna dla zdarzeń... chyba wszystkich bohaterów postać.

Mam nadzieję, że spodoba wam się też mój Niall, ale jego wątek na dobre rozkręci się dopiero za klika rozdziałów...

Z tej notki najbardziej lubię zachowanie Hazzy w nocy i pod drzwiami ;) 

A wy?

Co sądzicie o zachowaniu Ronnie?

Jak zachowa się teraz Hazza?

Jak rozumiecie ostatni akapit Ostatnie zdanie?

Komentujcie! Ja naprawdę tego potrzebuję. Mam ostatnio doła, zastanawiam się czy nie rzucić tego w cholerę… nie tylko bloga, ale ogólnie pisania... potrzebuję waszego wsparcia… ASK]