Inna Wielkanoc - part I.

[4000 wejść! By wyrazić moją radość posłużę się Niallem ;)

Taak, to była moja reakcja ;)

A więc wrzucam pierwszą część opowiadanka z Wielkanocą w tle. Mam nadzieję, że przypadnie wam do gustu. Jeszcze nie wiem, jak długie będzie (pierwszy raz wrzucam wam coś, nie wiedząc co będzie w kolejnej części!) Postaram się napisać coś dziś w nocy...

Panie z komentarzy - źle się wyraziłam. W maju kończy się ta część, którą już obmyśliłam ;) Jak mówiłam od początku, wszystko zależy od was.]

Stałam w salonie, wpatrując się w moich rodziców szeroko otwartymi oczami. Nie mieściło mi się w głowie że wymyślili coś podobnego.

-Żartujecie, prawda?

-Skąd. Mówimy poważnie. - mama wyglądała na dumną i podekscytowaną zarazem. - Cieszysz się?

-Co?! Mam się cieszyć? - krzyknęłam. - Z czego? Że niszczycie rodzinne tradycje? Polskie tradycje? Że zapominacie o zwyczajach, według których mnie wychowaliście?!

-Ale przecież zawsze chciałaś pojechać do Brazylii... - zdziwił się tata.

-Na karnawał w Rio, tato, nie na Wielkanoc!

-Teraz jest lepiej, mniejszy tłok, zamówiliśmy hotel blisko oceanu...

-A święconka? Pisanki? Rezurekcja? - miałam ochotę się rozpłakać.

Odkąd tata dostał awans i moich rodziców było stać na więcej, zaczęli powoli wypierać wartości religijne i kulturalne, stawiając na ich miejscu nowe "przyjemności", na które wcześniej nie mogliśmy sobie pozwolić - wakacje za granicą, drogie ciuchy i buty, wypady do SPA dla mamy i lekcje tańca dla mnie. Ale im "szczęśliwsze" było nasze życie, tym częściej zapominaliśmy o świętach i tradycjach zasłaniając je pieniędzmi. Na początku przymykałam na to oko, ale teraz... miałam dość.

-Kochanie, chyba wyrosłaś już z malowania jajek, w tym roku kończysz 18 lat. - powiedziała spokojnie mama.

Spojrzałam na nich błagalnie, ale wiedząc, że nic nie zdziałam zamknęłam się w swoim pokoju i wypłakałam żale w poduszkę.

Pozostałam bierna na wszystkie rozmowy dotyczące wyjazdu. W Wielki Czwartek spakowałam moją walizkę, ale potem demonstracyjnie poszłam na liturgię do kościoła. Gdy wróciłam, mama ze spokojem malowała paznokcie.

*

Z irytacją ciągnęłam mój bagaż przez lotnisko. Specjalnie założyłam prastare, rozlatujące się, ale ukochane trampki, które śmiesznie skrzypiały przy każdym kroku. Z satysfakcją dostrzegłam, jak mama zaciska pomalowane usta, próbując tego nie komentować. Zastanawiałam się, jak to musi wyglądać. Poważny mężczyzna w ciemnych sztruksach i nienagannie wyprasowanej koszuli z eleganckim zegarkiem na ręce, kobieta w szykownej, jasnej sukience i wiosennym płaszczyku, w szpilkach i fryzurze prosto z salonu, a na końcu ja - w wielkim, szaro-zielonym swetrze, legginsach i rozwalających się, kolorowych butach, z mocno umalowanym okiem i potarganym kokiem na głowie.

Byliśmy na lotnisku w Londynie, skąd mieliśmy przesiadkę na lot do Brazylii. Mama wyglądała na niezadowoloną, że odbywamy podróż dwuetapową i wciąż narzekała na warunki w samolocie, choć lecieliśmy biznes klasą.

-Dlaczego w Polsce lotniska nie mogą być rozwinięte jak te tutaj... - wzdychała, gdy szliśmy oddać bagaże na drugi samolot. - Zauważyłeś, że te stewardesy, które przyszły z ekonomicznej były prawie niegrzeczne?

Spojrzałam na nią oburzona, uchwyt walizki wypadł mi z ręki. Zatrzymałam się, a w oczach stanęły mi łzy. Rodzice odwrócili się zdziwieni. Patrzyłam na nich z żalem i złością. Nie, nie patrzyłam na rodziców. Patrzyłam na ludzi, którzy już dawno przestali być moją dawną, prawdziwą rodziną. Byli tylko szczątkami tego, co kiedyś tworzyliśmy.

-Julka?

-Kim ty jesteś? - wysyczałam przez zęby. - Kim? Królową? Ciągle tylko marudzisz, jakbyś była najważniejsza!

-Jak ty mówisz do matki! - oburzył się tata.

-Ja już was nie poznaję... - mój głos stał się słaby. - Nie jesteśmy rodziną, którą kochałam.

"Pasażerowie lotu 314 proszeni są do odprawy." - powiadomił komunikat w języku angielskim.

-Chodźmy Julka. Nie ma czasu na sceny.

-Nigdzie z wami nie lecę.

-Nie wygłupiaj się, jesteśmy spóźnieni.

-Nigdzie. Nie. Lecę. - powiedziałam, zaciskając szczękę.

-Trochę za późno... - zauważył ojciec.

-Daj mi na bilet, wrócę do Polski.

-Jesteś nie...

-Daj mi na ten cholerny bilet! - wrzasnęłam, aż inni ludzie odwrócili głowy.

-Ale...

-Nie! Nie chcę tej waszej Brazylii! Chcę do domu!

Patrzyli na mnie zdziwieni. W końcu ojciec wyciągnął portfel i odliczył kilka banknotów.

-Co ty wyprawiasz?! - zapiszczała matka, czerwieniąc się.

-Daję jej to, o co prosi. Nie chce spędzić świąt z rodziną to nie. Jest na tyle dorosła, by brać za siebie odpowiedzialność. - powiedział, po czym wręczył mi pieniądze i poszedł w stronę odprawy.

Mama stała chwilę zdezorientowana, ale gdy usłyszała kolejny komunikat wciągnęła głośno powietrze i ruszyła za tatą.

Zostałam sama.

Przez kilka minut nawet się nie poruszyłam, patrząc w przestrzeń. I co teraz? W końcu zacisnęłam w jednej dłoni rączkę walizki, a w drugiej plik banknotów i skierowałam się do informacji.

-Kiedy odlatuje najbliższy samolot do Polski?

Kobieta za ladą uniosła zaskoczona brwi, po czym uśmiechnęła się serdecznie.

-W niedzielę.

-Nie ma niczego wcześniej?

-Niestety... - w jej oczach dostrzegłam zrozumienie.

-Więc ile kosztują bilety?

-Zostały tylko dwa w biznes klasie...

Nie - pomyślałam. Choćbym miała czekać tydzień na tym lotnisku nie polecę biznes klasą.

-A kolejny lot?

-W poniedziałek. Zarezerwować pani hotel?

-Nie, dziękuję. Poradzę sobie...

Powoli, powłóczając nogami skierowałam się w stronę ławek przy wyjściu z terminala, ciągnąc za sobą walizkę. Usiadłam i schowałam twarz w dłonie, zastanawiając się, co robić. Ale nie żałowałam mojej decyzji, wręcz przeciwnie - mimo zagubienia w powstałej sytuacji byłam dumna, że w końcu sprzeciwiłam się zachowaniu rodziców.

Trwałam tak prawie cztery godziny, wstając tylko raz, by kupić sobie prowizoryczny obiad w bufecie. Siedziałam, obserwujac podróżujących i myśląc o tym, co robią teraz ludzie w Polsce. Powoli zbliżał się wieczór. Pora pomyśleć o jakimś zakwaterowaniu... o jakimś spędzeniu tych świąt, samotnie, w wielkim mieście... Westchnęłam, patrząc na porzuconą metr od ławki walizkę. Wtedy usłyszałam tą rozmowę.

-Nie rozumiem, jak mogliśmy sie na to zgodzić! - mówił ktoś po angielsku.

-Czuję się okropnie...

-Co ty nie powiesz? Wszystko rzuciłem, mamę, siostry...

Podniosłam głowę i zobaczyłam zbliżającą się w moją stronę grupkę nastolatków, ukrytych pod kapturami. Pięciu, jeśli liczyć tego idącego nieco z tyłu, pogrążonego w swoim myślach. Paczka bardzo głośno wyrażała swoje niezadowolenie światu, nie przejmując się tym, że ktoś może ich usłyszeć.

Przypominali... nie, to byłby absurd.

-Co to za święta bez rodziny?

Dobre pytanie, pomyślałam z sarkazmem.

-Spójrzmy na to pozytywnie. Przynajmniej mamy siebie. Wymyślimy coś, nie będziemy sie nudzić...

-Wybacz, ale to jednak nie to samo...

-Fakt. Wielkanoc to Wielkanoc, nie ma sensu bez rodziny.

Byli już bardzo blisko mnie, gdy jeden z nich obrócił się by spojrzeć na pozostałych.

-Więc co robimy? Gdy już zamordujemy Paula? - zapytał.

Ale jego towarzysze nie zdążyli udzielić odpowiedzi. Chłopak zrobił kolejny krok, potknął się o leżącą na jego drodze, moją walizkę i runął jak długi na ziemię.

Poderwałam się z ławki, a pozostała czwórka pomogła tamtemu wstać, nie szczędząc przy tym śmiechu i komentarzy.

-O mój Boże... wybacz. - zawołałam przejęta, zabierając bagaż spod nóg.

Wszyscy spojrzeli na mnie zdziwieni. No tak. Mówiłam po polsku. Szybko przerzuciłam się na drugi język.

-Przepraszam. Nic ci nie jest? - zapytałam chłopaka.

-W porządku, przeżyję. - odparł, otrzepując ubranie.

-Tak, to nie był jego pierwszy kontakt z ziemią. - zaśmiał się któryś z nich.

Dziwne... znałam ten głos...

-Tak mi przykro... Nie powinnam zostawiać tak...

Wtedy chłopak włożył rękę we włosy, nieco zsuwając kaptur z głowy i rozcierał bolące miejsce. Zaraz, zaraz... zamrugałam.

-Nic sie nie stało. - powiedział, uśmiechając się.

Nie widziałam całej twarzy, bo stał tak, że zasłaniał ją łokciem, ale dostrzegłam, że gdy mówił w jego policzkach utworzyły się dwa słodkie dołeczki.

Już miałam powiedzieć "Właśnie widzę", gdy go rozpoznałam.

Harry Styles. Harry Styles!

-Ej, mała, co z tobą? - nie zrozumiałam tych słów, bo skupiła się tylko na cudownym, irlandzkim akcencie.

Ktoś złapał ją za ramię.

-Widzisz, Hazz, aż zbladła ze zdenerwowania.

-Nie... - wymamrotałam. - Przepraszam, po prostu... Chłopaki? To wy?

Uśmiechnęli sie do siebie porozumiewawczo i zrzucili kaptury.

Niall. Zayn. Louis. Liam. Harry.

Śniłam.

Bez zastanowienia rzuciłam się na szyję stojącemu najbliżej Liamowi - to on złapał mnie za rękę - i zaśmiałam się głośno. Chłopak delikatnie otoczył mnie ramieniem, wcale nie speszony moim zachowaniem. Gdy zdałam sobie sprawę, że zachowuję się jak psychofanka, odskoczyłam od Payne’a i spojrzałam na nich błyszczącymi oczami.

-Wybaczcie, nie przypuszczałam, że kiedykolwiek...

-Spoko. Przywykliśmy. - zapewnił mnie Zayn.

-Ale to miło, że w końcu się uśmiechnęłaś. - Lou puścił do mnie oko.

Chciałam poprosić ich o zdjęcie, autograf, zapytać o coś... ale zamiast tego stałam i wpatrywałam się w nich zastanawiając się czy to rzeczywistość. W końcu znów się zaśmiałam, tym razem zakłopotana.

-Mogę cię o coś zapytać? - odezwał się nagle Niall. - Ten język, w którym wcześniej...

-Polski.

-Polski? Fajnie brzmi. I masz ciekawy akcent. - uśmiechnął się z uznaniem.

-Dobra, Horan, nie zagaduj dziewczyny, bo jeszcze spóźni się przez nas na samolot. - zauważył Harry.

Raptownie straciłam humor. Spuściłam wzrok i zaczęłam wycofywać się w stronę ławki.

-Nie...Nie ma żadnego samolotu...

Zayn spojrzał na mnie zdziwiony. Wahał się kilka sekund, po czym podszedł bliżej. Pozostali szybko poszli w jego ślady.

-Jak to? - zapytał Liam z troską w głosie.

Zerknęłam na nich niepewnie i wciągnęłam mocno powietrze. Nie przejmując się, że to zupełnie obcy ludzie, dla których moja twarz rozpłynie się już niedługo w tłumie innych fanek, szybko streściłam wydarzenia z ostatnich kilku godzin.

*

-Nie wierzę, że to robię. - mówiłam do siebie po polsku. - Nie wierzę.

          Mogłabyś używać naszego języka? Byłoby prościej się dogadać. - zaśmiał się Lou z tyłu samochodu.

Jechaliśmy do domu Harry'ego Stylesa. Nie wierzyłam w moje szczęście. Gdy chłopcy poznali moją historię, natychmiast doszli do wniosku, że nie mogę spędzić świąt w hotelu i zabiorą mnie ze sobą. Moje nieudolne protesty na nic się nie zdały, bo według nich mój angielski był wyjątkowo śmieszny, gdy unosiłam głos i wrzucałam w zdania przypadkowe polskie słowa.

-Dlaczego wy właściwie jesteście tutaj? - zapytałam nagle, gdy wysiedliśmy z taksówki pod wielką posiadłością loczka. - A nie... w domach.

Chciałam dopowiedzieć coś jeszcze, ale Hazz otworzył drzwi i reszta wepchnęła mnie do środka.

Dom był niesamowity. Ogromny, urządzony nowocześnie, ale też bardzo młodzieżowo. Sądząc po gabarytach, Hazz mógł  zaprosić 10 osób na nic i każdej dać osobny pokój. Z łazienką. Wszystko urządzone w jasnych kolorach ale bardzo wesołe. Nigdy nie byłam w piękniejszym miejscu. Mój dom wypadał przy tym na przeładowaną gratami willę nowobogackich.

Chłopcy widząc moją reakcję zaśmieli się i pociągnęli do salonu.

-Przepraszam... - wydukałam, zaczerwieniona. - Myślałam, że to ja mieszkam w pałacu.

Spojrzałam w końcu na nich i wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

-Ok. - pierwszy uspokoił się Liam. - Jeśli chodzi o nas, to mieliśmy jechać do domu na święta, ale managerowie..

-Te gnidy. - wtrącił Zayn.

-...wpadli na pomysł...

-Te gnidy.

-...żebyśmy wystąpili na balu charytatywnym...

-Tych gnid.

-Przestań! - uciszył go wciąż rozbawiony Horan.

-...w niedzielę wieczorem.

Wszyscy spojrzeliśmy na Malika, czekając aż doda jakąś wstawkę o "gnidach", ale on milczał. Po kilku sekundach niezręcznej ciszy Lou wybuchł śmiechem a my razem z nim.

Ile razy śmiałam się odkąd ich poznałam... pół godziny wcześniej?

-Więc wróciliście tu na występ? - upewniłam się.

-Tak. Gdyby nie to, że to dla osieroconych dzieci, wyśmialibyśmy tą propozycje, ale tak... Paul nie zostawił nam wyboru.

-Więc spędzamy święta w piątkę. - westchnął Harry. - W szóstkę, jeśli do nas dołączysz.

-Oczywiście! - zawołałam podekscytowana. - Dziękuję wam, chłopcy!

I po raz kolejny nasz śmiech rozniósł się po salonie.

Cały wieczór spędziliśmy objadając się zamówioną przez Nialla pizzą (a raczej tuzinem pizzy) rozmawiając o sobie. Zespół, zaintrygowany moją buntowniczością i nietypowym akcentem wypytywał mnie o dosłownie wszystko. Opowiedziałam im o rodzinie, która kiedyś była taka szczęśliwa, a teraz jest taka bogata... Zupełnie spontanicznie zaczęłam wspominać Wielkanoc mojego dzieciństwa, polskie zwyczaje i tradycje. Potem to samo robili pozostali. Śmieliśmy się do łez z tych historyjek, porównując jak wyglądają święta w Polsce, Anglii i Irlandii. Nawet Zayn włączał się do dyskusji.

Kiedy zrobiło się późno - po locie wciąż odczuwałam czas nieco inaczej - Harry wskazał mi jedną z sypialni na piętrze, a pozostali rozeszli się do innych pokoi. Nikt nie zamierzał jechać do siebie, mimo że każdy miał dom w Londynie.

Gdy już zasypiałam, zadzwoniła do mnie mama. Zdawkowo poinformowałam ją, że nie było lotu, więc znalazłam sobie nocleg i wrócę do Polski przed nimi. Nie miałam ochoty z nią rozmawiać.

[ASK]