Rozdział Dziewiąty.

-Po co ja to w zasadzie robię?

-Nie mam pojęcia. - Luke zapiął swoją torbę i ruszył w kierunku drzwi.

-O której wrócisz?

-Tak jak zawsze.

-Nie widzisz się dziś z Sarą?

-Nie, jutro. - uśmiechnął się. - Bądź grzeczna, nie rozmyślaj o tym wszystkim za dużo i wyślij faks, o którym ci mówiłem.

-Dobrze, tatusiu. - zachichotałam.

Luke objął mnie wolną ręką i ucałował we włosy.

-Martwię się.

-Nie musisz. Jestem już dużą dziewczynką...

-Mama!

-...ale Rose nie. - westchnęłam.

-Pa pa, królewno! - zawołał Luke w głąb mieszkania.

-Pa pa! - dobiegło nas z pokoju dziecięcego.

-Idź, bo się spóźnisz. - wypchnęłam przyjaciela za drzwi. - Zrobię makaron na obiad.

-Tylko nie zapomnij posolić, jak ostatnio! Na razie!

Zamknęłam drzwi do mieszkania i poprawiłam pasek szlafroka, uśmiechając się w duchu. Co ja bym zrobiła bez Luke'a?

Dzień zapowiadał się leniwie. Tuż przed południem siedziałam układając klocki z Rose i rozmyślając o spotkaniu z chłopakami. Miałam ochotę zadzwonić do Hazzy, ale... Co mówi po moim wyjściu? Jak mnie ocenili? Nie wiedziałam, czy chciałabym to wiedzieć.

Nagle zadzwonił telefon. Spojrzałam na wyświetlacz zaskoczona - Janet, jedna z moich koleżanek. Zupełnie zapomniałam o ich istnieniu

-Cześć, Ronnie! - zaszczebiotała radośnie.

-Cześć, co u ciebie?

-Po staremu, a u was? Jak mała?

-W porządku.

-Słuchaj, robimy dziś taki mały spęd towarzyski, o 18, wpadnij z rodzinką.

-Ale...

-Nie przyjmuję odmowy! - zaśmiała się kobieta.

-O 18? - zapytałam, wiedząc, że nie ma sensu z nią dyskutować.

-Tak! To do zobaczenia?

-Do zobaczenia...

W osłupieniu wpatrywałam się w komórkę, po raz tysięczny próbując przypomnieć sobie, czy Janet kiedykolwiek rozmawiała ze mną dłużej niż minutę.

-Widzisz, Rose, zostałyśmy zaproszone do Janet. - odezwałam się do córki.

-Janet! Dziemy! - zaśmiała się mała.

-Tak, pójdziemy, pod warunkiem, że to ja wybiorę ci ubranie.

-Ja śama!

Zaśmiałam się i przytuliłam małą.

-Moje słoneczko... - westchnęłam, wdychając zapach jej truskawkowego szamponu do włosów. - Jesteś najważniejsza...

Wtedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Zdziwiona spojrzałam na małą, a ona uniosła rączki w górę i zawołała:

-Goć!

    Żartobliwie poczochrałam jej czuprynkę i wstałam z podłogi, by sprawdzić, kto to.

*

Niall Horan siedział w swoim Londyńskim apartamencie zastanawiając się nad ostatnimi wydarzeniami. Bardzo chciał pomóc Harry'emu, ale nie miał pojęcia jak.

Przypomniał sobie dzień, gdy Harry przedstawił im Ronnie jako swoją dziewczynę. Siedzieli wtedy w studiu wszyscy razem, czekając na spóźnionego Hazzę. Zamierzali dać mu reprymendę za takie zachowanie, ale oniemieli, gdy zobaczyli, że chłopak wchodzi  do pomieszczenia z dziewczyną, którą widzieli zaledwie kilka razy. Jak ona się nazywała... Ronnie, tak... Tym bardziej zadziwił ich fakt, że Harry trzyma dziewczynę za rękę, a ona uśmiecha się do nich niepewnie.

-Chłopaki, jako że nie ma tu mojej mamy chciałbym chociaż wam przedstawić moją dziewczynę.

Horan przedarł się przez dziesiątki wspomnień, w których widział ich szczęście i wzajemną miłość. Dlaczego tak nagle zgasła? Dlaczego Ronnie, zupełnie niespodziewanie odeszła, twierdząc, że jest ktoś ważniejszy niż Harry? Nikt nie umiał tego zrozumieć.

Sam Niall wciąż był singlem. Widywał się z kilkoma dziewczynami, ale w żadnej nie odnalazł tego, czego z takim utęsknieniem szukał.  A czego szukał? Z rezygnacją zamknął oczy i westchnął.

"Jeśli Harry odzyska Ronnie, to mi też się w końcu uda."

*

-Louis? Co ty tu robisz?

Stałam zaszokowana nie mogąc choćby zamrugać, by upewnić się, że to nie omamy.

-Wpuścisz mnie?

-Ale... skąd masz mój adres?

-Wiedziałem że mieszkasz w tej okolicy. O resztę pytałem ludzi. Wyobraź sobie, że zna cię całkiem spora grupa sąsiadów. Mogę wejść?

-Jasne. - wpuściłam go. - Harry cię przys...

-Harry nie wie, że tu jestem. Nikt nie wie. Urwałem się, żeby pogadać.

Pogadać? Nie rozumiałam. A gdzie jego nienawiść, pogarda? Patrzył na mnie spokojnie, niemal przyjaźnie. Zdezorientowana patrzyłam na niego, nie wiedząc co powiedzieć.

-Co goć? - mała raczkując dotarła do przedpokoju. - Wujek!

Lou uśmiechnął się do niej blado, po czym znów spojrzał na mnie.

-To jak? Możemy pogadać?

-To podstęp?

-Nie. - zaśmiał się. - Przybywam w pokoju.

-W takim razie... Napijesz się czegoś?

-Wody, jeśli można.

-Jasne.

Przeszłam do kuchni i nalałam wodę mineralną do dwóch wysokich szklanek. Louis bez skrępowania zajął miejsce przy stole i patrzył na mnie zagadkowo. Postawiłam przed nim szkło i usiadłam. Rose zajęła miejsce na podłodze i jak gdyby nigdy nic klaskała w rączki, nucąc po swojemu.

-Powiesz mi, o co chodzi?

-Myślałem, że to ty masz mi coś do powiedzenia.

-Louis...

-Słucham?

-Nie mam pojęcia, do czego dążysz. Wiem, że jesteś na mnie wściekły, ale...

-Nie jestem.

-Ale... Przecież jeszcze wczoraj...

-Ach... - westchnął i przewrócił oczami.

Patrzyłam jak wstał i podszedł do małej. Nie wiedziałam, co może zrobić. Oczywiście nie podejrzewałam go o jakieś złe zamiary, ale jego zachowanie było tak... inne, że nie umiałam go interpretować.

Lou włożył palec w rączkę Rose i przyglądał się małej z uśmiechem. Ona chyba też nie wiedziała, co to może znaczyć.

-Jest śliczna. Ma twoje oczy. - powiedział w końcu cichym, ale bardzo wyraźnym tonem. - A uśmiech Harry'ego.

Zaniemówiłam. Louis wiedział. Wiedział. Znał prawdę.

W jednej sekundzie jego zachowanie stało się czytelne.

"Lou wie." - ta jedna myśl powielała się w moim umyśle jak echo. Patrzyłam na niego sparaliżowana, a on zaśmiał się, zupełnie jak kiedyś.

-Myślałaś, że nie zauważę? Pozostałych mogłaś oszukać, ale nie mnie.

Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale on znów usiadł przy stole i spojrzał mi prosto w oczy.

-To dlatego wyjechałaś. - stwierdził.

W jego tęczówkach odbiło się zrozumienie i serdeczność.

-Tak. - wyszeptałam. - To był jedyny powód.

-Dlaczego nikomu nie powiedziałaś?

-Bo nic bym nie zmieniła. Komu miałabym powiedzieć? Tobie? Żebyś jeszcze bardziej gryzł się widząc, jak Harry się załamuje?

-To... niezwykłe z twojej strony. To, co zrobiłaś. Bardzo... nieegoistyczne.

-Nie chciałam by musiał wybierać między dzieckiem a zespołem.

-Tak, - chłopak uśmiechnął się pod nosem. - Hazz jak nic poświeciły dla was karierę... w bardzo ważnym momencie. Uratowałaś nas, w pewnym sensie. - chwilę się nad czymś zastanowił. - Podziękowałbym ci, ale mimo wszystko cholernie go zraniłaś.

-Nie tylko jego. - westchnęłam.

-To prawda.

-Powiedziałeś mu? - zapytałam z obawą.

-Skąd. To sprawa między wami. Ale masz moje wsparcie.

-Dzięki. - uśmiechnęłam się.

-A ty? Kiedy zamierzałaś mu powiedzieć?

-Gdy będę miała pewność, że to nie zaszkodzi wam, jako zespołowi. Nie spodziewałam się tylko, że on wróci.

Lou westchnął a jego wzrok skierował się na ramki ze zdjęciami, które wisiały w każdym pomieszczeniu. Jedna z tych fotografii, zrobiona w czasie wiosennego pikniku przedstawiała mnie i Luke'a. Siedzieliśmy przytuleni do siebie patrząc na biegającą dookoła nas Rose.

-To tylko gra. - zapewniłam Tommo. - Nawet moja mama nie znała prawdy.

-Nic was nie łączy?

-Tylko przyjaźń.

-Czyli Harry...

-Tak.

Louis uśmiechnął się i spojrzał na Rose.

-Jujis. - powiedziała mała z uśmiechem.

-Wujek Louis, malutka. - niespodziewanie wstał i wziął ją na ręce. - Wujek Lou... Nie rozumiem, jak to możliwe, że pozostali nie zauważyli odbicia Hazzy na twojej twarzyczce...

-Kiedy dostrzegłeś podobieństwo?

-Gdy o mały włos nie zepchnęła mi kawałka Margarity do ust. - zaśmiał się, wciąż patrząc w niebieskie oczy mojej córki. - Ten uśmiech pierwszy raz zobaczyłem na bootcampie, parę ładnych lat temu... A potem w tej małej, umazanej sosem istotce.

A więc, gdybym obserwowała go wtedy minutę dłużej, dostrzegłabym zmianę w jego oczach? Ironia losu.

Gdy Lou wychodził, zatrzymał się jeszcze na chwilę w drzwiach i spojrzał na mnie smutno, co kontrastowało z jego dobrym nastrojem sprzed kilkunastu sekund.

-Ronnie... przepraszam cię. Przez ostatnie lata nie poświęciłem ci nawet jednej dobrej myśli.

-Przecież wiesz, że nie mam o to żalu. Tak to miało wyglądać. Zdradziłam Hazzę i uciekłam z innym.

-Mimo wszystko... zachowywałem się jak palant. Teraz wiem, że źle się osądzałem. Wybacz.

Nie wiedząc co powiedzieć przytuliłam go - mojego starego kumpla, którego w jakiś sposób udało mi się odzyskać.

-Pamiętaj, gdybyś czegokolwiek potrzebowała, kasy, pomocy, rady...

-Będę dzwonić.

Rose znów na czworakach doczłapała się do nas i spojrzała pomachała do Tommo.

-Pa wujki Jujis! - zaśmiała się.

Chłopak schylił się i ucałował dziecko w włosy, po czym wstał, uśmiechnął się do mnie ciepło i wyszedł.

[Czy wy też czułyście ten dreszczyk emocji gdy Ronnie otwierała drzwi i zobaczyła w nich Lou? hahah A tak serio. ZDZIWIŁAM WAS? SPODZIEWAŁYŚCIE SIĘ TAKIEGO OBROTU AKCJI? Jak oceniacie zachowanie Lou? Chcę wiedzieć ;)

Jak zawsze czekam na was w komentarzach i na ASKU]