Rozdział Dziesiąty.

-Dlaczego nie mogłaś jej po prostu odmówić? - zapytał Luke, gdy szliśmy ulicą w stronę domu Janet.

-Dawno nigdzie się nie pokazywaliśmy. - wyjaśniłam. - Chyba nie chcesz stracić swojej dobrej reputacji?

-Niedługo ją stracę. - zauważył.

Westchnęłam i przewróciłam oczami.

-Musimy teraz o tym gadać?

-Nie. Zaczynamy przedstawienie? - zaśmiał się obejmując mnie w pasie, co nieco utrudniał mu fakt, że niósł już na rękach Rose.

-Zaczynamy.

Janet przywitała nas jak zwykle serdecznie. Nie było wielu gości - około dziesięciu dorosłych i troje dzieci. Wszyscy rozsiedli się w salonie i kuchni plotkując i popijając wino. Miła, luźna atmosfera. Usiadłam na fotelu w salonie i rozmawiałam z koleżankami. Na chwilę mogłam oderwać się od moich problemów, być zwykłą dziewczyną, za jaką mnie tu uważano. Niektórzy moi znajomi nawet nie pamiętali, że kiedyś moja twarz pojawiała się regularnie w gazetach i serwisach plotkarskich - dla nich nie byłam ex-dziewczyną Styles'a, byłam po prostu Ronnie.

Kiedy spotkanie trwało w najlepsze nadeszła pora, na scenkę, którą odgrywaliśmy z Luke'em za każdym razem. To dzięki temu uchodziliśmy za najszczęśliwszą parę w okolicy. Bardzo mi zależało na tej opinii, nikt nie mógł myśleć o nas inaczej. Tym bardziej teraz.

Podeszłam do Luke'a, który razem z pozostałymi mężczyznami siedział na tarasie rozmawiając o "męskich sprawach" i delikatnie dotknęłam jego ramienia. Natychmiast odwrócił się, uśmiechnął i objął mnie w talii. Pozostali spojrzeli na niego porozumiewawczo. Super. Widownia zdobyta. Teraz pokaz.

-Co jest kochanie? - zapytał Luke niskim głosem.

-Nic... Przyjdźcie do salonu, Janet przygotowała deser... - mówiąc to oplotłam rękoma jego szyję.

-Deser..? - chłopak ucałował mnie w policzek.

-Luke... - spojrzałam na pozostałych, udając zawstydzenie.

Zawsze śmieszyło mnie to, jak inni reagowali na nasze "przedstawienia". Czy oni oczekiwali, że lada moment się rozbiorę? Już miałam kontynuować spektakl, gdy wspomnienie uderzyło we mnie wytrącając z toru.

Deser...

"Deser? - zapytał Harry, całując mnie w policzek - Przecież wiesz, Ronnie. Ty jesteś moim ulubionym deserem..." - powiedział, wyjmując mi z rąk talerzyk z ciastem, którym chciałam go poczęstować i przyciągnął mnie bliżej.

Luke dotknął dwoma palcami linii szczęki, przywracając mnie do rzeczywistości. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go w usta.

Całowanie się z przyjacielem, było jak całowanie brata. Nawet jeśli ten przyjaciel miał przepyszne usta. Jednak w ciągu dwóch lat nauczyliśmy się dobrze bawić nawet w takich niekomfortowych sytuacjach. Nie musiałam się martwić, że Luke zrobi coś chamskiego czy niemiłego dla mnie jako kobiety. Nigdy nie przesadzał, pokazując kolegom, że ma nade mną władzę. Objął mnie i odwzajemniał kolejne pocałunki, a ja robiłam wszystko, by nasi widzowie widzieli w tym zapowiedź gorącej nocy, którą potem spędzimy. Również i tym razem, westchnęłam cicho, odrywając się od niego i zagryzłam wargę.

-To idziemy? - zapytał Luke i oboje poszliśmy do salonu trzymając się za ręce.

Godzinę później, wchodząc do naszego mieszkania śmieliśmy się w najlepsze, wspominając tą sytuację.

-Przeszłaś dziś samą siebie. - stwierdził Luke. - Nawet nie wiesz co mówił potem Frank, gdy znów do nich wróciłem.

-A co mówił? - zaciekawiłam się.

-Jakby to... Schlebiał ci jako kochance. Jesteś bardzo przekonująca. - mrugnął do mnie.

Zaśmiałam się.

-Ty też. Nie myślałeś o tym, by zostać aktorem?

-Wiesz, muszę to w końcu rozważyć. - zachichotał.

Kwadrans później spaliśmy we wspólnym łóżku całkowicie przecząc wyobrażeniom, które snuli nasi znajomi.

*

Obudził mnie płacz Rose. Podniosłam się z łóżka przecierając oczy i poszłam do dziecka. Mała przytuliła się do mnie kurczowo mamrocząc coś pod nosem. Zaniosłam ją do kuchni i zaczęłam przygotowywać śniadanie. Gdy mała przyssała się do butelki postanowiłam iść przemyć wciąż zaspaną twarz i rozczesać włosy.

Wychodziłam już z łazienki, gdy dostrzegłam, że na szafce w przedpokoju leży paczka. Podeszłam do niej i zobaczyłam małą samoprzylepną kartkę naklejoną na wierzchu. Rozpoznałam pismo Luke'a.

"Ktoś zostawił to pod drzwiami. Wrócę późno. Luke."

-Rose! - zawołałam, nie odrywając wzroku od pakunku.

-Mama!

-Choć do mamusi...

Mała posłusznie przyszła do mnie z pustą już butelką. Siedziałam na podłodze wpatrzona w napis na kolorowym papierze, w który owinięte było pudełko.

"Dla Rose."

-Dostałaś prezent, malutka. - stwierdziłam.

-Taaak! - zawołała dziewczynka.

Powoli odwinęłam paczkę z papieru odsłaniając niewielkie, białe pudełko.

-Cio? - zapytała Rose.

-Zaraz...

Otworzyłam wieczko i zobaczyłam śliczną, porcelanową laleczkę. Była malutka, mniejsza od mojej dłoni, ubrana w kunsztowną, czerwoną sukienkę, z dwoma lśniącymi warkoczykami i malowaną ręcznie, rumianą buzią. Cudo.

-Lala! - zawołała córka, biorąc ode mnie zabawkę.

Mała usiadła obok mnie na podłodze, gładząc złote włosy laleczki, a ja wpatrywałam się w przestrzeń, zastanawiając się, kto podrzucił nam ten podarunek. Nagle olśniło mnie. Pobiegłam do sypialni po telefon i wybrałam odpowiedni numer.

-Spodobała się? - zapytał Lou, odbierając po pierwszym sygnale.

-To ty?

-Tak. - byłam pewna, że uśmiechnął się, mówiąc to.

-Nie musiałeś.

-Ale chciałem. Muszę nadrobić to całe wujkowanie. - zaśmiał się, ale nagle spoważniał. - Wybacz, muszę kończyć.

-Harry?

-I Liam. Na razie. - rozłączył się.

Wróciłam do przedpokoju, gdzie Rose w najlepsze gaworzyła z nową zabawką.

*

Znów spotkaliśmy się w parku. Harry szedł alejką ignorując radosną paplaninę Rose, wpatrzony w bezchmurne niebo. Bił od niego niezwykły spokój, jakiego się po nim nie spodziewałam.

-Więc co mówili chłopacy po mojej wizycie? - zapytałam w końcu, przerywając trwające od kilku minut milczenie.

-Uświadomili sobie, jak dawno cię nie widzieli. - powiedział powoli. - I bardzo polubili Rose.

Z jego tonu zdołałam wyczytać, że on nie podziela tych uczuć. To bolało mnie najmocniej - fakt, że dla niego dziecko było przeszkodą, dodatkowym utrudnieniem w naszych skomplikowanych relacjach. Nie miał pojęcia, że tak naprawdę tylko ona była utrudnieniem, tylko z jej powodu zniszczyłam naszą miłość, a teraz próbowałam w jakiś sposób spowolnić jej regenerację.

-Luke nie ma ci za złe tego, że znów się ze mną spotykasz? - zapytał nagle.

-Nie, skąd. Nie jest moim ojcem. - zaśmiałam się.

Znów zapadło niezręczne milczenie. Rose zatrzymała się, by zerwać kilka rosnących w trawie kwiatuszków. Staliśmy, czekając na nią wpatrzeni w przestrzeń. "Nic z tego nie będzie..." - westchnęłam w duchu, ale wtedy zdałam sobie sprawę, że Harry stoi bardzo blisko mnie. Za blisko. Odruchowo obróciłam głowę, by na niego spojrzeć. To był błąd. Nasze usta znalazły się dokładnie naprzeciw siebie, dzieliło je może kilkanaście centymetrów. Jego oddech otulił moją twarz. Dosłownie poczułam, jak moje źrenice rozszerzają się pod jego spojrzeniem. Zrozumiałam, co zamierza zrobić. Co oboje zamierzamy.

Odsunęłam się o krok, odczuwając przy tym niemal fizyczny ból, gdy jego wargi znalazły się poza zasięgiem moich. Westchnęłam cicho i odszukałam wzrokiem Rose.

Harry nie poruszył się nawet o centymetr. Jedynie jego usta rozciągnęły się w łagodnym uśmiechu.

-Mama! - zawołała mała, podbiegając do mnie z kwiatuszkami.

-Śliczne kwiatuszki. - pochwaliłam ją, po czym wzięłam za rękę i ruszyłam dalej.

Harry chwilę jeszcze stał bez ruchu, po czym ruszył za nami.

*

Luke wszedł do mieszkania i przywitał się z Rose jak gdyby nigdy nic. Ale znałam go na tyle dobrze, by wiedzieć, że ma mi coś do powiedzenia. Odebrałam więc mu moją córkę i usiadłam z nią w salonie.

-Mów.

-Ronnie...

-Mów.

-A mogę najpierw coś zjeść? Padam.

-Najpierw mów.

Chłopak westchnął i usiadł obok mnie.

-Zostaję.

-To znaczy? - zdziwiłam się, nie wiedząc o co mu chodzi.

-Nie zostawię się teraz. Rozmawiałem z Sarą, dałem jej wybór. Zgodziła się na kontynuowanie tej konspiracji.

-Nie Luke, nie możesz. - zaprotestowałam. - Nie chcę by z mojego powodu...

-Ale wszystko będzie w porządku. Ona to rozumie. Że jesteś dla mnie jak siostra. Szanuje to.

-Na pewno? Nie zmieni zdania za tydzień?

-Nie zmieni. - zapewnił mnie. - Czyli wciąż jesteśmy parą, Rose jest moją córką, a wszyscy zazdroszczą mi seksownej dziewczyny. - mrugnął do mnie żartobliwie.

-Naprawdę przesadzasz. Powinieneś zająć się w końcu własnym życiem.

-Ale to jest właśnie moje życie. - powiedział, uśmiechając się do mnie szeroko. - Ty i Rose. Jesteście... moją rodziną. Sara tego nie zmieni.

-Jesteś cudowny, Luke. - przytuliłam przyjaciela, a w moich oczach zabłysły łzy wdzięczności.

-Nie martw się, Ronnie. - wyszeptał, głaszcząc moje włosy. - Nie opuszczę cię. Damy sobie radę. Udało się wtedy, uda się i teraz.

-Uda! - zawołała Rose, a my roześmieliśmy się głośno, patrząc na jej wesołe, niebieskie oczy i najpiękniejszy uśmiech na świecie.

[Ok. Po pierwsze dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem – nie tylko dlatego że były bardzo schlebiające, ale były długie! Nawet nie wiecie jaką mam radość z ich czytania.  Moje anonimki, podpisujcie się chociaż imieniem, literką, żebym mogła was odróżniać, i zostawiajcie swoje TT, bo chcę was follownąć! Kocham was, w końcu czuję że warto pisać J

Ale czy nikt na pewno nie chce poczytać moich innych tekstów? Mam na początek spore opko w podobnym klimacie, chętnie wyślę! 

Piszcie na mój tt lub ASK.

A teraz do tego rozdziału: brakowało mi takiej sceny, która pokazywałaby zachowanie Ronnie i Luke’a wśród znajomych – co myślicie na ten temat? I czy znów udało mi się na sekundę zahamować wasze serduszka gdy Hazz prawie ją pocałował? ;) mam nadzieję że tak. 

KOMENTUJCIE i bierzcie udział w ankietach! Następny rozdział w piątek]