Rozdział Piętnasty.

-Na ile wyjeżdżasz? - zapytałam Luke'a.

-Tylko na weekend. Poradzisz sobie.

-Oczywiście.

-Zadzwoń do Louisa.

-Po co?

-Żeby wiedział że jesteś sama.

-I przyszedł mnie porwać? - zaśmiałam się. - Luke, nie jestem dzieckiem. Poradzę sobie dwie noce bez ciebie.

-Jak uważasz. Ja lecę do pracy. Trzymajcie się!

-Na razie!

Zamknęłam za nim drzwi i westchnęłam. Może faktycznie powinnam zadzwonić do Lou? Mimo wszystko nie uśmiechała mi się wizja trzech samotnych wieczorów, a nie chciałam ściągać Harry'ego. Tommo mógłby wpaść z El...

Moje rozmyślania przerwał nagły telefon. Złapałam Rose na ręce i pobiegłam odebrać. Mała od razu zaczęła bawić się moimi włosami.

-Dzień dobry, Ronnie! - rozpoznałam głos Danielle.

-Cześć, Dan. - odpowiedziałam, nie wiedząc jak interpretować jej ton.

-Co robisz?

-Nic szczególnego, a...

-Mogłabym do ciebie wpaść? Chcę coś ci pokazać.

-Jasne. - odparłam, jeszcze bardziej zdziwiona. - Znasz adres?

Już kwadrans później Dan wpadła do mojego mieszkania z uśmiechem przylepionym do twarzy. Jej rozwiane loki zdawały się zajmować cały przedpokój, czarne okulary podskakiwały na nosie, gdy próbowała ustać w miejscu. Roześmiała się w głos, gdy spojrzałam na nią jak na wariatkę.

-Danielle?

-Przepraszam, dopiero dziś rano zdałam sobie sprawę jak bardzo jestem szczęśliwa i mam ochotę wykrzyczeć to światu!

Na potwierdzenie tych słów zapiszczała.

-Mama! - zawołała Rose z pokoju.

-Ups! Obudziłam ją?

-Nie, już dawno nie śpi.

Nie dziwiło mnie, że Dan wie o małej, mimo, że sama jej o tym nigdy nie powiedziałam. Kazałam dziewczynie pójść do kuchni, a sama sprawdziłam, co z małą. Gdy wróciłam do przyjaciółki ta stała koło stołu patrząc na mnie z swoim wielkim uśmiechem. Okulary zostawiła w przedpokoju, więc mogłam dostrzec niezmierzone morze szczęścia w jej oczach.

-No mów! - zaśmiałam się.

Ale ona zamiast mówić cicho pisnęła i wyciągnęła w moją stronę rękę. Na jej szczupłej dłoni błyszczał piękny pierścionek - misternie grawerowana obrączka i brylant o rzadko spotykanym szlifie. Złapałam Dan za nadgarstek by przyjrzeć mu się uważniej. Na obrączce były wygrawerowane imiona - z lewej strony kamienia Liam, a z prawej - Danielle. Zaniemówiłam.

Kiedy w końcu odzyskałam głos obie zaczęłyśmy skakać po kuchni jak dwie nastolatki.

-Oświadczył się?! Oświadczył? - piszczałam, ciesząc się szczęściem przyjaciółki. - Co powiedział?!

-Że... - nagle na policzkach Dan pojawiły się łzy. - Że mnie kocha, i że chce być ze mną już zawsze... i że już czas, by nasza miłość stała się wieczna także w wymiarze prawnym. I że mnie kocha... i czy zostanę jego... - dziewczyna otarła kolejne krople i przytuliła mnie mocno. - Tak się cieszę, Ronnie! Nie spodziewałam się, że zdecyduje się na to, akurat teraz! Jestem taka szczęśliwa!

Pozwoliłam jej wykrzyczeć się do woli, a potem usiadłyśmy w salonie, by wszystko obgadać.

-Nie zamierzamy się śpieszyć. - mówiła. - Chcemy nacieszyć się okresem narzeczeństwa... Tylko wiesz, ja jestem starsza, a Liam wciąż jest wyrośniętym nastolatkiem, więc...

-Nie przesadzaj, Dan. Poza tym wiek to tylko cyfra, a wasza miłość jest na to idealnym przykładem.

-Tak, to prawda. Nie sądziłam, że będę marzyć o ślubie z chłopakiem o pięć lat młodszym, ale przy nim czuję się wciąż małolatą!

Zaśmiałyśmy się obie. Rose podeszła do Dan i pogłaskała jej bujne loki. Dziewczyna przechyliła głowę, patrząc na dziecko.

-Ciebie za to odmładza dziecko. - uśmiechnęła się.

-Ja akurat jestem w takim wieku, że dziecko może tylko postarzać! - zauważyłam. - Czasem czuję się jak czterdziestka.

-Dlaczego mi o niej nie powiedziałaś? - zapytała nagle przyjaciółka. - Wtedy, w kawiarni?

-Szczerze? Nie wiedziałam jak zareagujesz.

Dan pokręciła głową.

-A jak mam reagować? Cieszę się! Rose... śliczne imię. I też na 'R' jak twoje. Tak, Rose?

-Nie. - powiedziała malutka pociągając dziewczynę za włosy.

Nagle ktoś zapukał do drzwi. Pobiegłam otworzyć i ku mojemu zdziwieniu po drugiej stronie drzwi zobaczyłam Eleanor!

-El?! Myślałam dziś o tobie! - zaśmiałam się, wpuszczając dziewczynę do środka.

-O mnie?

-Tak... Ale skąd wszyscy wiedzą, gdzie mieszkam?

-Ja wiem od Lou. Miałam zlokalizować, gdzie znajduje się... jesteś! - wykrzyknęła widząc Dan. - U ciebie też wariowała, co?

-Trochę.

-Nie ma się co dziwić. - zachichotała El.

-Ty też byś chciała, co? - mrugnęła do niej Danielle.

-Oczywiście! Ale zanim znów zaczniesz się cieszyć zadzwoń do Liama, bo chciał z tobą pogadać jeszcze zanim obejdziesz wszystkich znajomych.

-Już się robi! - zaśmiała się Dan i poszła do kuchni, by móc swobodnie porozmawiać.

-Lou chciał wiedzieć, czy niczego ci nie potrzeba. - powiedziała Calder, gdy zostałyśmy same.

-Nie, nie trzeba. Ale jestem cały weekend sama, więc możecie wpaść wieczorem.

-Zobaczę, co da się zrobić. - uśmiechnęła się.

Zagryzłam usta, zastanawiając się, czy El wie coś od Louisa czy nie. W końcu, nie widząc lepszego rozwiązania, postanowiłam zapytać jej wprost.

-Louis ci coś mówił? O mnie?

-Lou... nie. Milczy jak grób.

Czyli wiedziała, że coś było, ale nie wiedziała co. Dzięki Bogu.

-To dobrze. - uśmiechnęłam się.

Wtedy wróciła do nas Dan. Z początku miałam wrażenie, że znów zacznie skakać, ale nagle na jej twarzy pojawiła się niepewność.

-Też myślę o dziecku, Ronnie. - przyznała. - Jeszcze nie teraz, ale zaraz po ślubie.

-To cudownie! - zawołałam równo z Eleanor.

-Marzę o chłopcu. - uśmiechnęła się.

-Liam wie?

-Nie. Ale niedługo to z nim obgadam. - zaśmiała się.

Chichotałyśmy jak małolatki, wymyślając reakcję Liama na tą nowinę oraz potencjalne imiona dla synka przyszłej pani Payne. Wtedy Dan i El spojrzały na siebie porozumiewawczo i już wiedziałam, o co mnie zapytają.

-Ronnie, powiedz... co właściwie jest między tobą a Harry'm?

-Przyjaźń. - odpowiedziałam naturalnie.

-Tylko? - upewniła się El.

-Tak. Nie potrzebuję dwóch facetów.

-Ale... to oczywiste, że musi być między wami jakaś chemia! Przecież to widać!

-Może... ale jestem szczęśliwa z Luke'em. Nie chcę tego niszczyć.

-Z Harry'm też byłaś szczęśliwa. - zauważyła Dan.

-Dziewczyny! - zaśmiałam się. - To temat zamknięty!

-Jak uważasz, ale twoje oczy mówią wszystko... – zaśmiała się El.

-Przestań, dość o mnie. Dziś Dan jest gwiazdą dnia.

Danielle jak na komendę wyciągnęła przed siebie dłoń z błyszczącym pierścionkiem i wszystkie zapatrzyłyśmy się na niego rozmarzone.

*

-Harry?

-Tak, Niall..? Podoba mi się ten rytm... - Hazz razem z Lou byli zajęci przesłuchiwaniem wersji demo kawałka, który podesłał im znajomy muzyk z USA.

Blondyn usiadł obok nich i przez chwilę czekał, aż przyjaciel zdejmie słuchawki i na niego spojrzy.

-Coś się stało?

-Chciałem pogadać... Lou? - rzucił tamtemu wymowne spojrzenie.

-Jasne. - Tommo już wstał, żeby zostawić ich samych, ale Hazza złapał go za koszulkę.

-Przecież w naszym zespole nie ma tajemnic! - zaśmiał się. - Chyba że...

-Nie, chodzi o ciebie.

-W takim razie Lou może zostać. - zadecydował Styles.

Horan spojrzał na Louisa niepewnie, nie mając pojęcia, że obaj myślą o tym samym. O tym, że jednak oni mają jakieś sekrety przed Hazzą.

-Dobra. Słuchaj... co w końcu zamierzasz w kwestii Ronnie?

Harry zaśmiał się, ale był to przyjemny śmiech.

-Nie wiem... Na razie jest dobrze. Przyjaźnimy się. Czekam na odpowiedni moment...

-A co z Luke'em?

-Nie mam pojęcia.

Przez chwilę milczeli. Harry lustrował oczy Irlandczyka.

-Wiesz coś!  - wykrzyknął nagle.

-Ja?

-Przecież nie pytasz bez powodu.

-Nie, Hazz... - próbował sie wymigać Niall.

-Mów! Czego się dowiedziałeś?

Louis zbladł. Wiedział, że powinien interweniować. Chronić Ronnie, zanim Niall coś powie. Ale co on wiedział? Też rozpoznał Rose?

-Harry... - zaczął, ale ten patrzył na Horana.

-Powiedz!

-Po prostu... myślę, że odbicie Ronnie Luke'owi może być łatwiejsze niż ci się wydaje.

-A propos! - wykrzyknął Lou, w końcu zdobywając uwagę Styles'a. - Wiem od El, że twoja ukochana jest sama cały weekend.

-Tak? - oczy Harry'ego rozbłysły.

-Zabierz ją gdzieś, wykaż się, to idealna okazja.

-Masz rację!

-To na co czekasz? Dzwoń do niej!

Harry natychmiast wybiegł z pomieszczenia wołając, że musi podziękować El... Lou nie zwracał już na to uwagi. Złapał Nialla z ramię i spojrzał mu prosto w oczy.

-Co wiesz?

-Nie mogę... obiecałem Ronnie.

-Ja też.

-Co? - nie zrozumiał blondyn.

-Powiedz, ręczę, że Ronnie nie będzie miała ci tego za złe.

-To dlatego... - Niall uśmiechnął się. - Dlatego już jej tak nie nienawidzisz! Też coś wiesz!

-Tak.

Horan przez chwilę patrzył to na przyjaciela, to na drzwi, za którymi zniknął Harry, po czym opowiedział mu swoje spotkanie z Luke'em i rozmowę z Ronnie. Louis westchnął w duchu. "To zaczyna się komplikować, Ronnie... Nie wiem, ile jeszcze wytrzymasz..." Ale ze swojej strony nic blondynowi nie powiedział.

[Tak jak obiecałam :) Ten troszkę spokojniejszy, mam nadzieję, że podobała wam się scena z dziewczynami ;)

Dziękuję za 3700 wejść! jesteście niesamowite!

Dla tych, którzy nie czytali komentarzy pod ostatnią notką:

"Napisałam dla jednej cudownej dziewczyny opko o Zerrie. Chcecie się poczęstować? Mam też pomysł, żeby wrzucać wam krótkie imaginy o 1D i nie tylko, tak między rozdziałami, żebyście miały dodatkowy pretekst żeby tu wpadać ;) Co o tym myślicie?

I czy zamierzacie czytać tego bloga 'jak modę na sukces'? Bo mam pomysły na dwa kolejne opka i nie wiem, czy warto o nich myśleć..."

Z moich wyliczeń wynika że z Ronnie nie pożegnamy się wcześniej niż w maju... To dobrze czy źle? 

I, OD WAS ZALEŻY, co robimy przez święta. Jako że jest wielki tydzień, ja mam mniej czasu (choć ogólnie czasu nie mam wcale ;)) Więc moje propozycje:

-Robimy sobie przerwę, żeby się stęsknić i wrócić.

-Dodam wam Zerrie (to będą 2 części)

-Napiszę dla was coś wielkanocnego, i mam nadzieję śmiesznego z całym 1D.

Nie chcę dodawać 16 w tym tygodniu... bo to nie tydzień na taki rozdział ;)

TO JAK?

Jak zwykle zapraszam na ASKA.

A nominacją zajmę się dopiero w następnym tygodniu, gdy znajdę czas...

To tyle. Do komentowania, gotowi, start!