Rozdział Czternasty.

       

Dwadzieścia minut po rozmowie z Lou wysiadłam z samochodu pod domem Styles'a. Nie wiedziałam, co zamierzam. Jedyne, co chciałam mu powiedzieć to "przepraszam".

Otworzył mi, wyraźnie zdziwiony, z potarganymi lokami i pogniecionej koszulce.

-Cześć. - powiedziałam, cicho, widząc, że nie zamierza zacząć konwersacji. - Ja... posłuchaj. To co wtedy powiedziałam... Chciałam cię za to przeprosić. Przesadziłam. Byłam wściekła i powiedziałam kilka słów za dużo.

-Albo kilkanaście. - zauważył cichym, zachrypniętym głosem.

-I... ja też nie chcę cię tracić. Tylko...boję się, że tobie zawsze będzie chodzić o coś więcej niż przyjaźń... a ja nie mogę dać ci nic ponad to.

-Nie musimy tego robić, Ronnie. - powiedział nagle. - Nie musimy się z tym męczyć.

-Ale... przecież chciałeś!

Spojrzałam na niego przerażona. Czy on teraz się wycofa?!

-I wciąż chcę, Ronnie. Ale nie, jeśli to jest dla ciebie takie trudne...

-Nie rozumiesz... - westchnęłam.

Oczywiście że nie rozumiał. Nie mógł zrozumieć.

-Ronnie, a ty rozumiesz? Sama nie wiesz, co czujesz.

Przez kilkanaście sekund patrzyliśmy na siebie niepewnie, po czym, nie mogąc dłużej wytrzymać, po prostu podeszłam i przytuliłam go mocno do siebie. Natychmiast odwzajemnił uścisk i położył swoje dłonie na moich plecach. Wtuliłam policzek w jego ramię.

-Tęsknię za tobą Harry. - wyszeptałam.

-Ja za tobą też, Ronnie.

Powoli odsunęłam się od niego i uśmiechnęłam się.

-Przyjaciele?

-Tak. - zaśmiał się. - Może wejdziesz?

-Nie dziś. Muszę wracać.

-Rozumiem. - choć wciąż się uśmiechał, w jego oczach przebłysnął smutek.

Odwróciłam się i już miałam odejść, gdy złapał mnie za rękę. Spojrzałam na niego zdziwiona. Przyciągnął mnie i jego twarz znalazła się niebezpiecznie blisko mojej.

-Do zobaczenia... - powiedział, a jego niemal dotykając swoimi ustami moich. - ...przyjaciółko.

W jego oczach wyczytałam, że i tak nie będzie ze mnie rezygnował. Ale czy ja chciałam, by odpuścił?

         

*

I naprawdę - przez jakiś czas byliśmy przyjaciółmi.

Chodziliśmy z Rose na spacery, widywaliśmy się w kawiarni, zjedliśmy tonę ciastek, zaśmiewając się przy tym do łez, godzinami rozmawialiśmy przez telefon. Po każdym naszym spotkaniu miałam straszne wyrzuty sumienia, ale nie umiałam go unikać. To było szalone i nieodpowiedzialne, tym bardziej, że zbliżały się urodziny Rose. Dziewczynka była coraz większa, a co za tym szło - z każdym dniem bardziej podobna do ojca. Na szczęście Harry nigdy o niej nie mówił, ba nawet nie patrzył w jej stronę. Ale czy na pewno na szczęście?

*

Niall w końcu postanowił coś zrobić. Wiedział, że może się mylić, ale wolał ośmieszyć się niż potem żałować, że nie reagował. Wybiegł na ulicę, pewny tego, co chce zrobić.

Tego wieczoru Ronnie pojechała do swojej mamy, zabierając ze sobą córkę, więc Luke miał całe mieszkanie dla siebie. Postanowił zaprosić Sarę.

Dziewczyna siedziała na sofie popijając wino i uśmiechała się do niego niepewnie. Chłopak widział, że co chwilę jej wzrok ucieka w stronę ustawionych wszędzie fotografii.

-Trochę dziwnie się czuję w pomieszczeniu pełnym zdjęć twojej dziewczyny... - zauważyła.

-To nie jest moja dziewczyna.

-Wiem, ale...

-Tu nie ma ale, Saro. - dotknął jej policzka - Kocham cię i tylko to się liczy.

-Też cię kocham. - uśmiechnęła się, wyraźnie usatysfakcjonowana jego słowami.

Luke przyciągnął ją do siebie i zaczął całować. Odpowiedziała mu z entuzjazmem. Odchyliła się do tyłu i położyła pociągając go za sobą. Kieliszek wypadł z jej dłoni i upadł na dywan. Czerwona ciecz utworzyła sporą plamę, ale żadne z nich tego nie zauważyło. Luke całował ją coraz natarczywiej. Nigdy nie czuł czegoś podobnego. Choć zawsze dostrzegał w Ronnie kobietę nigdy nie myślał o niej w ten sposób, w jaki marzył o Sarze. Ona westchnęła cicho, odpowiadając na kolejne niezadane pytania. Powoli zaczęła rozpinać guziki przy koszuli chłopaka. Oboje czuli to samo. Minutę później żadne z nich nie miało już na sobie górnej części garderoby.

Wtedy drzwi mieszkania się otworzyły i do środka wpadł Horan. Ale to, co zobaczył znacznie przerosło jego obawy. Zamierzał przyjechać do chłopaka, wygarnąć mu, co o nim myśli, wyciągnąć od niego prawdę i zmusić go, by powiedział ją Ronnie i Harry'emu. Ale nie sądził, że przyłapie go na zdradzie!

Gdy Luke oderwał się od Sary i ich spojrzenia się spotkały, poczuł, że ma dwa wyjścia - wkurzyć się lub uciekać. Wybrał to pierwsze.

W dwóch krokach zbliżył się do Luke'a i z całej siły uderzył do w szczękę, tak, że ten spadł na ziemię. Sara krzyknęła.

-To za mojego przyjaciela, który oddał ci miłość swojego życia. - wyszeptał i ruszył w stronę wyjścia.

Nie zamierzał udawać zapaśnika, nie chciał bić się z tym dupkiem, tym bardziej, że Luke był pewnie silniejszy od niego.

-Niall, poczekaj! - Luke poderwał się z ziemi i złapał blondyna przy drzwiach.

Zablokował mu wyjście i przycisnął do ściany.

-Ronnie się o tym dowie! - zagroził mu Niall. - Harry też. Nie pozwolę byś tak sobie pogrywał.

-Posłuchaj mnie chwilę! - uspokajał go Luke. - Jeśli chcesz dobra swojego przyjaciela, to nic mu nie mów. Nie masz pojęcia, w jak skomplikowany układ właśnie się wplątałeś.

Niall przez chwilę patrzył na niego zszokowany.

-O czym ty bredzisz?

-Musisz milczeć. Jeśli Harry się dowie, to... - Luke zastanowił się czym mógłby zagrozić. - To Ronnie do niego nie wróci.

-Co za...

-Zresztą, powiedz Ronnie. Ona wszystko ci wytłumaczy.

-Powiem jej. Żebyś wiedział. - wyszeptał Niall, po czym wyszedł.

*

Zostałam zaproszona na małe przyjęcie do Louisa. To znaczy, Harry mnie zaprosił, bo Lou wciąż sprawiał wrażenie złego na mnie, ale już w o wiele mniejszym stopniu niż wcześniej.

To był bardzo szczególny wieczór. Chłopacy na wyścigi rozśmieszali Rose a ona chichotała, wymachiwała rączkami i gadała po swojemu. Próbowałam nie zwracać na to uwagi, ale co chwilę łapałam się na tym, że ze strachem przyglądałam się kolejnym chłopakom, czekając, aż któryś zawoła "Harry, ale ona do ciebie podobna!" Ale żaden nie mówił nic podobnego.

Niall wyglądał, jakby czekał na odpowiedni moment by coś zrobić. Nawet wiedziałam co... Uśmiechałam się do niego sztucznie, choć wiedziałam, że nie powiedział Hazzie o Sarze i Luke'u. Jeszcze nie.

Gdy właśnie o tym myślałam blondyn podszedł do mnie wyraźnie spięty.

-Co u Luke'a? - zagadał.

-Dobrze. - odpowiedziałam. - Ostatnio bardzo cię to interesuje. - zauważyłam.

Niall przez chwilę łamał się w sobie, po czym nachylił się, by nikt poza mną nie mógł go usłyszeć.

-Dlaczego to robisz? Dlaczego go kryjesz?

-Nie wiem o czym mówisz.

-On cię zdradza, Ronnie.

-Co?! - udałam oburzenie, co było o tyle trudne, że szeptaliśmy.

-Ronnie, widziałem go z tą... Sarą. Dwa razy.

-Ale...

Zrozumiałam swój błąd sekundę za późno. Powinnam zacząć krzyczeć, płakać, miotać się - nie dowierzać i być załamana bym, co właśnie mi powiedział, a ja... wciąż spokojnie siedziałam. Niall też coś zrozumiał.

-Wiedziałaś o tym? - zdziwił się.

-To nie twoja sprawa, Niall.

-Owszem, moja. Nas wszystkich. Jesteś z nim ze względu na Rose?

-Nie... To o wiele bardziej skomplikowane niż ci się może wydawać - wszeptałam.

"Co ja właściwie robię?!" - krzyczałam w duchu.

-Ale on cię zdradza! - blondyn był oburzony. - Pozwalasz by tak cię traktował?

-Nie, Niall, nie rozumiesz...

Irlandczyk westchnął. Wyłapałam spojrzenie Harry'ego, który zauważył naszą nerwową konwersację.

-Mówiłeś Harry'emu ...

-Nie.

-Może tak zostać? Proszę, Niall. Nie mów mu. Nie chcę wplątywać go w to, co jest między mną a Luke'em. To bardzo... złożone. Ale... robię to dla Hazzy. Dlatego nie mogę z nim być. Jeszcze nie. - spojrzałam na niego błagalnie. - Będziesz milczał?

Chłopak zmarszczył brwi i przez chwilę patrzył na mnie zamyślony, po czym wstał i odszedł. Patrzyłam za nim zdezorientowana.

-Wszystko w porządku? - zapytał Hazza, podchodząc do mnie. - O czym rozmawialiście?

-O niczym. - odparłam bezmyślnie. - Gdzie jest Rose?

*

Niall był zły na siebie. Na Ronnie. Na Luke'a.

Był zły, że rozegrał się w ten sposób. Ale co miał zrobić? Teraz dziewczyna wiedziała, że on zna prawdę. Nie była szczęśliwa ze swoim nowym chłopakiem. Zastanawiał się, jak wyjawić to Harry'emu, nie łamiąc słowa danego Ronnie.

Siedzieli właśnie w mieszkaniu Liama, czekając na jego powrót ze spotkania z Dan.

Pamiętali jego wyraz twarzy, gdy wychodził. Nadzieja i niepewność.

Danielle tańczyła tego wieczoru na nagrodach filmowych. Od kilku lat marzyła o tej pracy. Liam stwierdził, że to będzie bardzo dobra sceneria do wcielenia w życie swojego "planu". Po gali zamówił dla nich stolik na dachu jednego z londyńskich wieżowców. Przyjaciele czekali na niego, modląc się o to, by wszytko się udało.

Zayn, podenerwowany chodził od ściany do ściany, głośno tupiąc. Harry wybijał rytm uderzając łyżeczką o szklankę a Lou stał na środku pokoju zamyślony, co chwilę rzucając tylko jakieś anegdoty, które miały nieco zmniejszyć napięcie panujące w pokoju. Niall siedział, pogrążony w swoich rozmyślaniach.

-A jak się nie zgodzi? - zapytał nagle Tommo.

Zayn przystanął, Harry upuścił trzymaną łyżeczkę, Niall na chwilę zapomniał o całej sprawie z Ronnie.

Przez chwilę parzyli na siebie przerażeni jak dzieci, które właśnie zdały sobie sprawę, że mama może dowiedzieć się, że zbiły wazon. Na kilka sekund naprawdę przyjeli taką możliwość za najbardziej prawdopodobną. Wstrzymali oddechy, nie wiedząc, co w tej sytuacji mieliby zrobić.

-Nie, niemożliwe. - powiedzieli w końcu jednocześnie i roześmieli się.

Minutę później usłyszeli że na klatce schodowej otwierają się drzwi windy. Harry i Niall jak na komendę wstali. Cztery pary oczu w napięciu spoglądały na drzwi.

Minęło kilkanaście najdłuższych sekund, po czym do mieszkania wpadł rozczochrany, blady, ale niebotycznie szczęśliwy Liam.

-I co powiedziała? - zawołali przyjaciele chórem.

Payne przez chwilę patrzył nich, jakby nie do końca wiedział, gdzie jest. Potem poprawił rozwianą koszulę, uniósł ręce do góry i krzyknął radośnie. Nie musieli pytać - jego oczy mówiły wszystko.

Wtedy pięciu najlepszych przyjaciół na świecie wydało z siebie jeden, wspólny okrzyk radości i rzucili się sobie na szyję, ciesząc się szczęściem jednego z nich.

[Dziękuję za ponad 3200 wejść!

Ok., wszystkiemu winna jest @Emilakobus , to ona wymyśliła tą konfrontację. Kochanie, podobało się? Wiem, że to nie było wystarczająco… pełne akcji, ale pisałam to ‘na szybko’. Zbliża się moja ulubiona część bloga! Szykujcie się! Myślę, że w tej notce działo się bardzo dużo i to docenicie – nn dodam za 20 komentarzy (z moimi włącznie;)) Ciekawe czy wymyślicie jaki to ‘plan’ wymyślił Liam. Dodam, że w perspektywie może to mieć wpływ na losy Ronnie, ale głównie było takim przerywnikiem napisanym zupełnie spontanicznie i potrzebnym do następnego rozdziału…

NO TO ZAPRASZAM DO KOMENTARZY I NA ASKA]